Is dit echt?

alles voor niks

Maksim:

''Pommelien?'', de stilte lijkt eindeloos.

Ik leg mijn hand op het stuur en draai de sleutel om, de auto start en langzaam rijden we richting mijn huis. Nog steeds die grote, eindeloze stilte.

Wanneer we thuis aankomen stappen we allebei uit, twijfelend. Ik open de voordeur en laat haar naar binnen gaan, de deur sluit ik achter mij. Ik merk dat ze iets wilt zeggen maar het haar niet lukt. Voorzichtig omhels ik haar en voel ik hoe ze langzaam begint te snikken. Haar handen rusten op mijn borstkas, samen met haar hoofd. Ik neem haar stevig vast en blijf in stilte staren naar de muur. Is dit mijn antwoord? Heeft ze mij dan toch bedrogen?

Pommelien:

''Als ik.. ,'' begin ik, ''de tijd kon terugdraaien had ik die fout nooit gemaakt.'' Maksim laat me los en kijkt me opgelucht aan. ''Ik.. Maksim ik heb niks met Lotte, niks maar dan ook echt niks.''

Voorzichtig slik ik, ''Ik en Lotte.. Wat we gedaan hebben mocht niet gebeuren maar..''

''Maar wat?'', hoor ik Maksim vragend. ''Het spijt mij Maksim, echt waar het spijt mij zo'', zeg ik terwijl tranen beginnen te vloeien over mijn wangen.

Maksim:

Ik wil niet weten wat ze van plan was te zeggen, zou ze dan toch voor Lotte kiezen? Was alles voor niks?

Pommelien:

Maksim kust me, heel onverwacht. Hij onderbrak me net wanneer ik mijn beslissing wou maken. Gelooft hij mij? Of doet hij dit gewoon zodat ik voor hem zou kiezen?

Mijn kaken pakt hij stevig vast, met beide handen. Veel snap ik er niet van, is hij niet boos?
Ik voel hoe hij mijn jas uittrekt en iets verderop in de hoek gooit. Wanneer ik merk dat hij mij naar boven wilt leiden, haak ik af.

''Maksim..?'', ik zie hoe de angst over hem heerst en langzaam gaat hij met zijn hand door zijn haar. ''Waarom?'', vraag ik verbaasd.

Hij kijkt vragend en weet niet wat zeggen: ''Waarom wat?'', vraagt hij uiteindelijk. ''Waarom doe je alsof er niks aan de hand is?'', vraag ik overstuur terwijl hij zoekt naar de juiste woorden.