Is dit echt?

onverwacht..

We zijn al een aantal maanden verder en ook de eerste draaiperiode zit erop. De relatie van Maksim en Pommelien is nogsteeds niet boven water gekomen bij de cast, ze willen dat graag ook nog even zo houden maar binnen de kortste keren zullen ook de fans het opmerken.

De zomer is van start gegaan, dat betekent dus ook dat het bijna tijd is om aan onze allereerste zomeroptredens te beginnen, ze zien dan ook eindelijk ook een beetje hoe de fans live reageren op de cast van #LikeMe.

Pommelien:

We maken ons met z'n allen backstage klaar voor ons allereerste optreden deze zomer. Er is veel publiek dus je merkt wel dat er onder ons zenuwen en spanning circuleert. Samen warmen we onze stemmen op en wensen we elkaar succes. Al snel staan we te dansen op het podium. Ik geniet van elk moment, zeker omdat er zo luidkeels meegezongen word. Na ons optreden zwaaien we de fans uit en geven we elkaar backstage een groepsknuffel. Iedereen is opgelucht maar ook heel gelukkig, dit hadden we nooit durven dromen.

Een aantal weken later komen we aan bij één van de laatste optredens, we vermaken ons en ook de zenuwen verminderen steeds meer. Maar dit keer ging het niet zoals gepland..

Wanneer we het podium via de ijzeren trap af wandelen, horen we achter ons een harde knal. Ik draai me om en kijk met grote ogen naar Maksim die op de grond ligt. Ik merk dat hij niet beweegt en loop daarom snel zijn richting in. Ik hurk ik langs zijn lichaam en tik stilletjes op zijn wang. ''Maksim?'', vraag ik bezorgd. Er komt geen reactie en ik voel hoe er steeds meer paniek ontstaat in mijn hoofd. Zijn schouder ligt uit de kom door de harde val van net en er zit een snede in zijn achterhoofd. ''Dat ziet er niet goed uit'', hoor ik Camille opeens zeggen. ''Bel een ambulance!!'', roep ik snel erachter aan.

Tijdens het wachten hou ik stevig zijn hand vast en praat ik tegen hem, ookal weet ik dat hij me waarschijnlijk niet hoort. Gelukkig arriveert de ambulance een aantal minuten later. De verpleging loopt de wagen uit met een brancard en allerlei toestellen, ik voel een golf van angst die mijn lichaam overheerst. Ze zijn druk bezig met Maksim, ik kijk vanop een afstand mee. Één verpleger verzorgd Maksim's wonde terwijl een andere verpleger zijn arm inpakt. Langzaam rollen er tranen over mijn wangen, het doet pijn om hem daar zo te zien liggen. Wanneer hij klaar is voor vertrek laden ze hem in de ambulance, ik mag gelukkig meerijden. Ik zit vanvoor in de wagen op de passagierszetel, ze zijn vanachter nogsteeds druk bezig met Maksim die ook nog altijd geen reactie geeft.

De onzekerheid stapelt zich op, net zoals de angst. Ik bijt op mijn nagels en weer vallen er enkele tranen over mijn wangen. De verpleegster langs mij legt haar hand op mijn bovenbeen en stelt me gerust: ''niet teveel stressen, samen komen jullie hier uit'', zegt ze lief. Ik glimlach even en voel dat de spanning in mijn lichaam verminderd.

Na enkele minuten, die leken op uren, komen we aan in het ziekenhuis. Maksim word direct vervoerd naar spoed terwijl ik mijn weg naar de wachtkamer zoek. Er leek geen einde aan te komen, de chaos in mijn hoofd en de pijn in mijn hart. Ik zie dat moment nogsteeds voor me, hij lag levenloos op de grond..

Maksim:

Het voelt alsof ik opgesloten zit, ergens waar niemand mij hoort, alsof ik telkens weer teruggetrokken word naar het begin. Ik probeer me een weg te vinden, een weg naar de realiteit. Langzaam zie ik licht, even overspoelt er een gevoel van angst en onzekerheden. 'Waar ben ik?' De enige vraag die door mijn hoofd spookt.

Plots zie ik een schaduw die het licht in mijn ogen bedekt, het schijnt met een nog feller lichtje in mijn ogen en dan realiseer ik me dat ik niet droom. Ik hoor stemmen maar kan niet verstaan wat ze zeggen, het is allemaal zo vaag..

Pommelien:

Na 40 lange minuten krijg ik eindelijk informatie over Maksim zijn toestand. ''Zijn schouder zit weer helemaal op z'n plek maar hij heeft een zware klap gehad'', even stopt de dokter met praten maar al snel verteld hij me dat Maksim een hersenschudding heeft opgelopen. Ik haal opgelucht adem voordat ik iets zeg: ''mag ik hem zien?'', vraag ik daarna stil. De dokter knikt en wijst me de weg naar de kamer waar Maksim de komende paar dagen zal verblijven.

Ik wandel de kamer binnen, het is donker en stil. Voorzichtig neem ik plaats langs het bed, ik leg mijn hand op die van hem en voel hoe hij zijn vingers beweegt.

Zijn hoofd kantelt mijn richting in, hij glimlacht kort. Voorzichtig ga ik naar voor en kus ik hem zachtjes, zijn hand ligt op mijn wang en langzaam wrijft hij met zijn vingers. ''Laat me nooit meer zo schrikken alsjeblieft'', zeg ik met een spottend toontje. ''Geloof me ik heb mezelf ook laten schrikken'', we lachen beide maar ik merk dat hij moe is, waarschijnlijk door de medicatie.

Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en richt mijn ogen op die van hem: ''slaaplekker Maksim, ik zie je graag'', fluister ik zachtjes. ''Slaaplekker vlinder'', antwoord hij terug terwijl hij mijn hand vast neemt. Hij schuift voorzichtig een stukje op en maakt plek zodat ik er nog even bij kan liggen totdat hij slaapt. Ik leg me naast hem in het ziekenhuisbed en streel over zijn borstkas terwijl hij zijn ogen sluit. Al snel ligt hij in dromenland, maar ik besluit om nog even te blijven liggen. Niet zo'n slim plan want ook ik viel als een blok in slaap.