"Artık buradayım İzuku, yanındayım.."
Hiçbir şey anlamayan İzuku şaşkınlıkla gözlerini sonuna kadar açtı ve katsuki'nin kollarından kurtulup bir kaç adım geri gitti.
"Sen kimsin.."
"Benim İzuku kocan..Katsuki."
"Hala dalga geçiyorsun.. evli falan değiliz hala dalga geçiyorsun!"
"Tanrı sana benim ağlamamdan başka birşey gösterdi mi?"
"Hayır.."
"Komay- neyse karıştırmayacağım onu. Tamam evlenmedik, ama ben sana gerçekten aşık oldum İzuku.."
"Yalan söylüyorsun. Benimle alay etmek için!"
"Yalan söylemiyorum, lütfen inan bana! Ben o rüyadan sonra sana gerçekten çok aşık oldum. Gözlerine bakınca o kadar mutlu oluyorum ki, sesini duyduğum zaman içimden gülmek dans etmek sana her saniye aşkımı ilan etmek geliyor."
"Katsuki.."
"Ama bana Katsuki deme..Kacchan de."
"Kacchan? O da ne?"
"Ah hatırlamıyorsun..sen bana bu ismi vermiştin.. bir zaman hep sen Kacchan, Kacchan diye gezdin bu. Senden sonra bende peşinde İzuku diyerek. O rüyadan uyandığım an anladım ki sensiz iki saniye duramıyorum.."
"Bana gerçekten aşık mısın?"
"Evet! Seninle evlenmek istiyorum İzuku! Uyandıktan seneler sonra evlendim ancak hiç bir zaman sen gibi hissettirmedi.."
"Sen evli misin Kacchan?!"
"Yani öldüğüme göre artık değilim?"
"Hayır, hayır! Sizin ruhlarınız çoktan bağlanmış olmalı!"
"Yani?"
"Ruhlarınız bağlandı ise ölsen bile hala kader bağınız bağlı, bu ilahidir! Nasıl bilmezsin!"
"Abartma bilmiyorum işte.."
"Eğer bana gerçekten aşıksan ve evlenmek istiyorsan, evlendiğin kişiyle bağının gerçekten kopması gerekiyor."
"Onu nasıl yapacağız peki?"
"Bunu yapmak yasak ancak, kara büyü ile başarabiliriz. Ama cezası oldukça büyük."
"Cezası ne olursa olsun, ben senile mutlu olmak istiyorum İzuku."
"Katsuki, mutlu olmamız için benim şeytan olmam gerekiyor.."
"Ne-... Neden?"
"Melek ile şeytan birlikte olamaz."
"Ne saçma kurallar var!"
"Bu yüzyıllardır böyle."
Katsuki yapacak birşeyin olmadığına kendini oldukça inandırmıştı. Ama İzuku onu sevmekten ne zaman vazgeçti ki? Kalkıp onuda ayağa kaldırdı ve elinden tuttu.
"Senin için herşeyi kabul ederim Kacchan!"
Gülümsedi, ona yeniden güveniyordu, ancak icinde bir korku vardı. Bu korku, Katsuki'nin onu tekrar kandırmasıydı. Tekrar aynı şeyler olursa ne yapacaktı?
"Peki nereye gideceğiz?"
"Gel."
Vardıkları yer çıkmaz bir sokaktı.
"Yanlış yere mi geldik?"
"Hayır bekle biraz."
İzuku duvara yaklaşıp elini koydu ve ardından gözlerini kapatıp, büyülü sözler söylemeye başladı. Katsuki inanamıyordu, sevgilisinin böylesine zeki ve cesur olmasına inanamıyordu.
Duvar ortadan yarılınca ikiside içeri girdi.
