កំហឹងចិត្តកំណួចបេះដូង

ភាគទី៤៩

“ខ្ញុំសួរថាជាអ្នកណា?” ពេលអ្នកម្ខាងទៀតមិនព្រមឆ្លើយគិតតែពីយំ វ៉ាល់នៀរ៌ ខិតខ្លួនមកចុងគ្រែក្បែរម្ចាស់ស្រមោលមួយនោះ ហើយភ្លាមនោះក៏...
ផឹប!
ភ្លាមៗរាងក្រាស់ក៏ត្រូវស្រមោលមួយនោះហក់មកសង្រ្គប់ឱបមួយទំហឹង ខណៈដែលដៃក្រាសបម្រុងនឹងរុញរាងកាយមួយនោះចេញ តែគេក៏ត្រូវឈប់គាំងឆ្កឹងជាមួយនឹងសំឡេងស្រទន់ដែលហៅឈ្មោះរបស់គេ។
“ហ៊ឹក នៀរ៍!”
សំឡេងមួយនេះ! សំឡេងមួយនេះសំឡេងដែលបេះដូងរបស់គេតែងតែដង្ហោយរក ជាសំឡេងស្ថិតក្នុងការចងចាំរបស់គេគ្មានថ្ងៃភ្លេចនោះទេ...!
“សាន់នី!” ភ្លាមៗដៃដែលបំណងចង់រុញនាងចេញប្ដូរមកជាឱបរាងតូចជាប់ស្អិតណែនដៃ ហាក់ខ្លាចថានឹងរបូតនាងចេញពីរបូតដៃម្ដងទៀត ដូជគ្នានឹងម្ចាស់រាងតូចក៏ឱបគេកាន់តែណែនខ្លាំងជាមុនថែមទៀត។
“ហ៊ឹក នៀរ៍ អូនសុំទោស!” ពាក្យសុំទោសរបស់នាង វ៉ាល់នៀរ៍ ទៅជាជ្រួញចិញ្ចើមងឿងឆ្ងល់។
“អូននិយាយពីស្អីហ្នឹង សាន់នី? ហើយម៉េចក៏អូនមកនៅទីនេះ?” ក្រែងថ្មើរនេះនាងគួរតែនៅលើកោះនោះមិនអ៊ីចឹង។
“ហ៊ឹក អូនសុំទោស វ៉ាល់នៀរ៍ អូនសុំទោសណ៎ា!” សាន់នី មិនតបសំណួរអ្វីទាំងអស់ក្រៅពីនិយាយសុំទោសដដែលៗទៅកាន់អ្នកកំលោះ។
“កុំយំក្មេងល្អ! បងនៅត្រង់នេះហើយតើ!” វ៉ាល់នៀរ៍ រុញរាងតូចឱ្យចេញឆ្ងាយបន្តិចមុននឹងលើកដៃជូតទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់រលោង។
“ឱ្យអូនសុំទោសណា អូនស្រលាញ់បង!”
“សាន់... អ្ហឹមម” វ៉ាល់នៀរ៍ បម្រុងនឹងនិយាយតែត្រូវប្ដូរមកជាបើកភ្នែកធំៗភ្ញាក់ផ្អើលជាមួយនឹងការវាយប្រហាររបស់ស្រីតូច។
ជុប!
សាន់នី ស្ទុះមកថើបបបូរមាត់ក្រាសបឺតជញ្ជក់តាមកម្លាំងប្រាថ្នាការនឹករលឹក លាយឡំនឹងអារម្មណ៌ដឹងខុស តែវាក៏បង្កប់ទៅដោយក្ដីស្រលាញ់ដូចគ្នា... ដៃតូចលើកមកស្ទាបអង្អែលផែនទ្រូងហាប់ណែន ព្រមទាំងរុញគេឱ្យគេងទៅលើពូកនៅវិនាទីបន្ទាប់។
ព្រុស!
នេះគិតចង់ធ្វើជាអ្នកបើកការប្រយុទ្ធឬ សាន់នី ហុហុ...
“អូនស្រលាញ់បង នៀរ៍!”
“បងនឹកអូន! បងស្រលាញ់អូន សាន់នី”
ម្រាមដៃដ៏តូចស្រឡូនលូកមកចាត់ការអាវដំណេក ដែលជារបស់ទើសទែងចេញ ដោយមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីសាមីខ្លួនមិនប៉ុន្មានរាងកាយក្រាសមានត្រឹមតែភាពទទេស្អាត ដូចគ្នានឹងស្រីក្រមុំធ្វើការចាត់សម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនម្ដងមួយៗរហូតទាល់តែអាក្រាតមិនខុសពីប្រុសកំលោះ។
ជុប!
ស្នាមផ្លែត្រូវបបូរមាត់ទន់រលោង ឱនមកប្រថាប់ថ្នមៗដោយមិនខ្ពើមរអើម មុននឹងស្រីស្រស់ដុតរាងក្រាសដោយការថើបអូសដេញចុះមកខាងក្រោមជារឿយៗ តែមិនទុកឱ្យនាងបានវាយប្រហារអាវុធរបស់ខ្លួនបានសម្រេច វ៉ាល់នៀរ៍ ក៏ចាប់ក្រឡាស់ឱ្យរាងស្ដើងមកនៅពីកក្រោមខ្លួនវិញម្ដង។
“តឹកដំបូងទុកឱ្យបងជាអ្នកចេញច្បាំងអូនសម្លាញ់!”
ជុប!
ថាហើយគេក៏ឱនមកត្របាក់ចុងស្រួចស្អាតខ្លាំងៗ តាមដោយដៃម្ខាងលើកមកច្របាច់ញក់ញី តាមកម្លាំងប្រាថ្នាកំពុងច្រាសច្រាលនៅក្នុងខ្លួន ដែលវាក៏ត្រៀមនឹងផ្ទុះចេញមកម្ដងៗដូចគ្នាទៅហើយ។
“អ្ហាសស”
“អូននៅតែក្រអូបដូចដើមអូនសម្លាញ់!” ទាំងច្រមុះទាំងបបូរមាត់រុកទន្ទ្រានពេញរាងកាយតូចដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្កួន ស្របពេលម្ចាស់រាងកាយពើតផត ពត់ពែន ទៅតាមការបំបោសអង្អែលដាស់ការប្រាថ្នារបស់ប្រុសកំលោះ។
“នៀរ៍!”
“អូនជារបស់បងតែម្នាក់គត់”
“អ្ហាស នៀរ៍ អ្ហឹសស” សាន់នី ស្រែកថ្ងូរមយរំពេចពេលអ្នកខ្លះធ្វើការវាយសម្រុកយ៉ាងតក់ក្រហល់បែបមិនឱ្យដំណឹង។
“អ្នឹម សាន់នី”
“អ្ហឹស អ្ហាស”
វ៉ាល់នៀរ៍ វាយសម្រុកមួយៗថ្នមៗនៅនាទីដំបូងហើយក៏ប្ដូរមកជាខ្លាំងក្លាញាប់ស្មេរនៅនាទីបន្ទាប់សាងឱ្យរាងកាយទាំងពីរញ័ររញ្ជួយទៅតាមកម្លាំងបោលសម្រុកទាំងនោះ...វាទាំងខ្លាំងក្លាទាំងញាប់បញ្ជាក់ឱ្យដឹងច្បាស់ពីតម្រូវការដែលប្រុសកំលោះកំពុងមាននាពេល ធ្វើឱ្យនាងដឹងថាគេត្រូវការនាងខ្លាំងកម្រិតណាដូចគ្នា។
ផ្លាប់ ផ្លាប់
សំឡេងសាច់ទង្គិចសាច់លាន់ឮខ្តរពេញផ្ទៃបន្ទប់ លាយឡំនឹងសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរស្រៀវស្រើបកំលោះក្រមុំទាំងពីរ សាងឱ្យភ្លើងសង្គ្រាមស្នេហ៌ទាំងមូលកាន់តែឆេះសន្ធោសន្ធៅខ្លាំងឡើង។
“អ្ហា”
“អ្ហាស”
សំឡេងស្រែកថ្ងូរពេញដោយក្ដីសុខឮឡើងដំណាលគ្នា តាមដោយរាងកាយពីរចងជាប់គ្នាតែមួយក៏កន្ទ្រាក់តិចៗដំណាលគ្នា បង្ហាញថាពួកគេឈានដលត្រើយនៃឋានសួគ៍ហើយ តែនេះវាមិនមែនជាលើកទីមួយនោះទេវាជាលើកទីប្រាំបីហើយទេដឹងសម្រាប់ពួកគេ។
“បងសុំម្ដងទៀត!”
“ចា... អ្ហាសស”
ទាំងដែលនាងក្រមុំមិនទាន់បានឆ្លើយយល់ព្រមត្រឹមត្រូវផង គេក៏សម្រុកចូលមកជាថ្មីម្ដងទៀតទៅហើយ មិនបាច់នាងឆ្លើយគេក៏ដឹងបានយ៉ាងច្បាស់ថានាងព្រមឱ្យគេដូចគ្នា មិនព្រមអាចឈានមកដល់តឹកទីប្រាំបី ទីប្រាំបួនបែបនេះដែរទេ។
ពេញមួយយប់នៅក្នុងបន្ទប់ឮរណ្ដំ ទៅដោយសំឡេងនៃភ្លើងសង្គ្រាមតណ្ហា លាយឡំនឹងសំឡេងថ្ងូរពេញដោយក្ដីសុខ ហើយវាក៏ចាប់ផ្ដើមរលត់បន្តិចម្ដងៗទៅតាមកម្លាំងប្រាថ្នាដែលថ្នមថយចុះ គ្រាន់តែគ្រប់យ៉ាងបញ្ចប់ភ្លាមម្នាក់ៗក៏សន្លប់ស្ដូកភ្លែត ជាពិសេស សាន់នី សឹងតែរលត់ស្មារតីតាំងពីនៅក្នុងវាលសង្គ្រាមម្ល៉េះ បើកុំតែអ្នកខ្លះញ៉ោះរករឿងនាងមិនឈប់ នាងប្រហែលជាលែងមានស្មារតីយូរហើយ។

សំឡេងប្រោកប្រាកកើតឡើងនៅក្នុងភួយធំ ផ្ទៃមុខមាំសង្ហាងាកបែរមុខគេចចេញពីពន្លឺព្រះអាទិត្យកំពុងចាំងជះចូលតាមវាំងននបង្អួច រាងក្រាសដែលគេងផ្គាប់មុខប្ដូរមកជាគេងផ្ងារ ព្រមទាំងលើកដៃមកឈ្លីក្បាលតិចៗពេលទទួលបានអារម្មណ៍ថាធ្ងន់ខុសពីព្រឹកធម្មតា... តែពេលខួរក្បាលនឹកឃើញដល់រឿងកាលពីយប់មិញកែវភ្នែកមាំបើកឡើងភ្លាមៗតែម្ដង...
ហ្វឹប
“សាន់នី!”
វ៉ាល់នៀរ៍ ស្ទុះក្រោកឡើងព្រមទាំងងាកទៅមើលផ្នែកម្ខាងទៀតនៃពូក តែក៏មិនបានឃើញវត្តមានស្រីតូចនៅត្រង់នោះ បាតដៃធំក្រាសលូកទៅស្ទាបក៏ឃើញថាវាត្រជាក់គ្មានកម្ដៅ ហើយសូម្បីតែកម្ទេចកម្ទីខោអាវរបស់នាងក៏គ្មាននៅក្នុងបន្ទប់នេះដូចគ្នា គ្រប់យ៉ាងវាបានត្រឹមតែធ្វើគេខ្លួនឯងទៅជាអស់សំណើច។
“ហ៊ឹសៗ នេះឯងនឹកនាងដល់ថ្នាក់នេះឬ អានៀរ៍!” វ៉ាល់នៀរ៍ គ្រវីក្បាលសើចចំអកខ្លួនឯង ព្រោះដឹងថារឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងកាលពីយប់វាត្រឹមតែជាការស្រមើស្រម៉ៃរបស់គេនេះឯង។