Yasemin...
"Bakın, yardım etmeye çalıştığınızı biliyorum ama bunun bana bir yararı yok. Ben yardımınızı hak etmiyorum! Bir ölüyü yeniden diriltmek istiyorsunuz ama bu mümkün değil. Kalbim atmıyor. Hak etmiyorum yardımınızı! bundan vazgeçin." Acı nefesimi keserken son sözlerimi mırıldandım
"Benden vazgeçin, beni rahat bırakın!"
üzerimdeki şaşkın bakışları görebiliyordum. Pes edişime, yıkılışıma şahitlik ediyordular!
Sıcak bir el bileğimi kavradığında, şaşkınlık sırası bendeydi. Peterin sıcak kahveleri üzerimdeydi, kızgın veya öfkeli değildi, hayır. Pes etmemiş gibiydi belki de!
"Gel!" dedi ben tepki veremeyince, kendi güç uygulayarak kaldırdı beni ve diğerlerinin şaşkın bakışları altında beni dışarıya çıkardı.
"Ne yağıyorsun?" dediğimde hiç bir şey anlayamıyordum
"Sana gösteriyorum!"
Hiç bir şey anlayamıyordum!
"Peter!" onu durdurmak istediğimdeyse bileğimi tutuşu sıklaştı
"Hadi! koş, hadi! hızlı adımlarına zorlukla yetişmeye çalışırken soluklarım hızlanmıştı
"Nereye gidiyoruz?" cevap vermeden beni ardından sürüklüyordu. Kampüsün arka tarafına doğru neredeyse koşuyorduk, adımlarım ona yetişmekte güçlük çekiyordu. Yeniden çiselemeye başlayan yağmurun altında ikimizde ıslanıyorduk! okulun arkasında ki yükseltinin en ucuna gelmiştik neredeyse ve iyice nefesim hızlanmıştı
"Peter, dur artık!" onunda solukları hızlanmıştı. kolumu çekmeye çalışınca durdu ve kahve gözleriyle yüzüme baktı. soğuk elim hala sıcak, avucundaydı. Elimi tutarak göğsüne götürdü ve eliyle bastırarak çekmemi engelledi.
"Ne duyuyorsun?"
ne diyeceğimi bilemeyerek baktım hızlı kalp atışları benim avucumdan onun avucuna geçtiğini hissediyordum
"Söyle bana Yasemin. ne duyuyorsun?
" kalp atışlarını" diye mırıldandım kısık sesimle
Elimi bu kez bırakmadan benim göğsüme getirdi ve sıkıca bastırdı.
"Şimdi ne duyuyorsun peki? şimdi duyduğun, elinin altında benimde, his ettiğim ne?" Yalvaran gözlerle ona baktığımda, bakışları anlamamı ister gibiydi
"Bu da senin kalbinin sesi! en az benimki kadar sağlıklı ve güçlü!" elimi elinden çektim. Yağmur hızlanmıştı ve artık ikimizde sırılsıklamdık! Yüzümü kapatan saçlarımı dikkatlice kaldırdı, yüzümden.
"Onun sana ne anlatmaya çalıştığını duymuyor musun? Gerçekten onun ölü olduğunu mu düşünüyorsun? Böyle çarpan bir kalp mi! O ölü değil !" itiraz için açılan dudaklarımı görünce hızla devam etti
"Evet, biraz hasar almış, yavaşlamış ama şimdi yeniden atıyor! Devam etmek istiyor, pes etmek istemiyor!" gözlerimden yaşlar boşalıyordu, yüzünü bile net göremiyordum artık!
"Onun yeniden sağlıklı bir şekilde atması için bir şans ver! SEN ÖLMEDİN YASEMİN, YAŞIYORSUN!"
"Neden öyle hissetmiyorum o zaman!" ağlamaktan boğuklaşan sesimle konuştuğumda önce kararsızlıkla baktı sonra iç çekerek uzandı ve gözyaşlarımı sildi
