Mafya ve Küçüğü

5

Loya'dan

Kızlar bugün beni yeni evime bırakmışlardı. İçimde anlamlandıramadığım bir his vardı. İyi mi? Kötü mü? Onu bile bilmiyordum.

Mobilyalar gelene kadar evde döşekle yatacaktım. Hoşuma da gidiyordu bir yandan.

Ellerim saçıma gitti. Bu haline biraz zor alışırdım. Saçıma dokunmayı seven birisiydim. Ama saçımı okşayamazdım. Çünkü çok fena uykum geliyordu.

Yemeği dışarıdan söyledim.

Yaklaşık yirmi beş dakika sonra kapı çalındı. Kapıyı açtığımda önümde görmeyi beklediğim kişi kesinlikle Pamir değildi.

Kapıyı kapatmaya çalıştım fakat iri vücuduyla buna engel oldu. Kapıyı kapatamayacağımı anlayınca salona doğru koştum. Hayır yani arkasına saklanacak bir mobilya falan da yoktu.

Bu sefer beni kucağına aldı. Kucağında debelenmeye başladım. "Kaç kere dedim sana çırpınma diye?" Diyerek sakince konuşunca şaşkınca ona baktım. Tabi şaşkınlıktan debelenmeyi bırakmıştım.

Pamir bana baktı. "Sakince konuşunca daha iyiymiş sanırım." Dediğinde kafamı aşağı yukarı salladım.

Bir dakika?! Yine unuttum! Bu adam beni kaçırıyor!

"Bırak beni. Seninle gelmek istemiyorum." Diye konuştuğumda bana o kadar kötü bakmıştı ki kafamı göğsüne çevirmek zorunda kaldım.

"Gelmek isteyip istemediğini sormadım zaten. Gel dedim geliyorsun." Dedi.

"Beni nasıl buldun?" Diye sordum çünkü cevabını çok merak ediyordum. Bana baktı "Seni bulmam için önce kaybolman gerek. Sen benim gözümün önünden hiç ayrılmadın ki." Ağzım şaşkınlıkla açıldı. Ben ondan kaçmayı bile becerememiştim. "Ayrıca kendini suçlama. Benden kimse kaçamaz. Kişisel bir şey değil." Pamir'in eli çok uzundu. Her yerde adamı vardı belli ki.

"Neden ben? Benden ne istiyorsun?" Diye sordum. Bir an adım atmadı. Durdu. "Saçına bile dokunamıyorum. Bir daha böyle işlere kalkışma. Yoksa saçını bu hale getiren kuaför ölmüş olur." Dedi ve yürümeye devam etti. Şakası yoktu. Yapardı.

Gözlerim dolmaya başladı. Ağlamamalıydım. Yukarı bakmaya çalıştım. Pamir bunu farketti. "Benim yüzümden ağlama. Kalbi kırılan ben oluyorum." Dedi. Fakat her zamanki gibi durduramadım. Hıçkırıklarla ağlamaya başladım. "Benden ne istiyorsun?" Diye sordum tekrar. "Seni! Seni istiyorum! Anla!" Diye bağırdı. Bu ne demekti? "Niye beni?" Diye sordum. Bana öfkeyle baktı. Bana bakarken yumuşadı. Anlamlandıramadığım bir şekilde bakmaya başladı. "Çünkü aşığım sana. Senin her bir zerrene. Ayrı kalmak senin cennetin, benimse cehennemim. Ben senden ayrı kalamadım. Bir kere aldım seni. Geri bırakmayacağım." Söylediği şeyle gözlerim fal taşı gibi açıldı. Aşık mı?! N'oluyor ya?!

Önüne geldiğimiz arabanın şoför kısmından bir adam inip arka kapıyı açtı. Pamir kucağındaki ben ile arabaya bindi. "Bana ne yapacaksın?" Diye sordum. "Bilmem. Ona çoğu zaman sen karar vereceksin. Ama bir daha saçına herhangi bir şey yapma. En azından bana sormadan. Gözlerindeki lensleri de çıkar." Dedi. "Şimdi mi?" Diye sordum. Bana bakmadan cevapladı. "Hayır. Eve gidince çıkarırsın."

Birkaç dakika sonra kaçtığım evin önündeydim. Yutkundum. Giriş vardı. Ama çıkış yoktu. Eğer buraya şimdi girersem hayatım boyunca burada yaşayacaktım. Dışarı elbette ki çıkacaktım. Ama hayatını göster dediklerinde bu evi gösterecektim. Böyle olsun istemiyordum. Pamir'e döndüm. "Lütfen. Bırak beni. Ben istemiyorum. Ne seni ne de bu evi. Ben hayatımı istiyorum, özgürlüğümü istiyorum." Dedim. O ise beni tekrar kucağına aldı. Kucağında debelenmeye başladım. Ondan ve bu hayattan kaçmak istiyordum. Ben onun oyuncağı değildim. Hayatımla oynuyordu.

Beni eve soktu. Bitmişti. Hayatım bitmişti. Kariyerim bitmişti. Hayallerim bitmişti. Ve hepsi bu adam yüzündendi.

Ona nefret bile besleyemiyordum. Ben böyleydim. Hiç kimseden nefret edemeyen. Herkesin rahatı için her şeyi yapıyordum ama çoğu benim için bir şey yapmıyordu.

Pamir bana baktı. "Ne düşündüğünü bilmiyorum ama emin ol burada bir şeyleri seveceksin." Dedi. Acıyla ona baktım. İçim acıyordu. Ruhum parçalanıyordu. Kimsenin bundan haberi yoktu.

Bakışlarımı gördü. "Emin ol, o kadar kötü değil. Eğer öyle görünüyorsa yaptıklarım için özür dilerim. Aşkta ve savaşta her şey mübahtır." Dedi ve beni odama çıkardı. Bıraktığım gibi değildi. Düzenlenmişti. Beni makyaj masasının önündeki sandalyeye oturttu. "Şimdi şu lensleri çıkarıp, yaptığın makyajı siler misin?" Diye sordu. Aslında sormuyordu. Soru kalıbındaki emir cümlesiydi.

Lenslerimi çıkardım. O nefret ettiğim mavilikleri gördüm. Herkesi severken kendimden nefret ediyordum. Makyajımı temizledim ve kendime baktım. Çirkin, özgüvensiz, beceriksiz, aciz ve mutsuz bir kız.

"Böyle daha güzelsin." Dedi Pamir. Söylediği sözle ona baktım. Ciddiydi ve yine anlamlandıramadığım bir şekilde bana bakıyordu. Sanki... Sanki aşkla bakıyordu. Ve ben bu bakışlar altında eziliyordum. "Bana dünyanın en güzel mucizesiymişim gibi bakmayı kes." Dedim ve aynaya bakmaya geri döndüm.

Yazar'dan

"Bana dünyanın en güzel mucizesiymişim gibi bakmayı kes." Dedi kız. Adam ise "Zaten öylesin. Ama olma." Dedi. Kız ona şaşkınlıkla baktı. "Sadece benim ol. O bile yeter." Dedi. Kızın onu sevmediğini biliyordu. "Sadece benim. Başkasının değil. Benim olduktan sonra ne olduğu çokta önemli değil." Dedi. Kızın onu sevmediğini biliyordu. "Tek istediğim sensin. Bırak, her şeyim ol. Bırak her şeyin olayım." Kızın onu sevmediğini biliyordu.

Kızın onu sevmediğini biliyordu. Sevmesine gerek olmadığını düşünüyordu adam. Ama bir şeyi bilmiyordu. Kız çoktan etkilenmeye başlamıştı. Kızın bilmediği ise bu adama ileride aşık olacaktı. İkisi de bunlardan habersiz bakışıyorlardı.

Kız sonunda kendine geldi. "Az önce daha güzeldim. Ayrıca saçımı dibi gelince boyatmama izin verir misin?" Diye sordu. Kabul etmeliydi. O iğrenç sarı saçları görmek istemiyordu. Zaten mavileri görüyordu.

Adam kaşlarını çattı. "Asla. Asla böyle bir şeye izin vermem. Şuan o saçlara dokunmuyorsam sebebi o iğrenç kahverengi. Benim dokunmak istediğim renk senin gerçek saçın. Bu sahte saç değil. Bir daha saçını şekilden şekile sokup beni delirtme. Zaten sana deliyim." Diyerek odadan ayrıldı.

Kız bir süre kapıyla bakıştı. Sonra kendine geldi. Önüne döndü. Bir tur da aynayla bakıştı. Aşktan gözü kör olmuş herhalde yoksa beni güzel bulamaz, dedi karşısındaki güzel yansımanın güzel olduğunu anlayamadan.

854 kelime.
🏙💍