Kış ezgisinden kalma bu hatırâda son dem,
İçinde hicran duyar beşer ve bütün âlem.
Ömrün ufku dışına yelken açmış sandalla,
Ki o yolculuk geçer başbaşa yıldızlarla.
Bir sedâ işitilir ansızın maverâdan,
Akşam meltemi gibi gitgide uzaklaşan;
Deryada hayâlî bir varlığın humması var.
Ondan mı tutuştu bu ulvi körfez, bu rüzgâr?
Her kürekte gömülür dibe ölü gölgeler,
Bir yığın akisin bir yığın kederi, suya,
Mavi görünen berrak kumaşını nakşeder.
Bir rûh, her gün yanarak kanatlanırmış,
Siyah ufkun ağarıp tüten ezgilerinde.
Ve öbür tarafta, güller açan bir kabirde,
Vecd hâlinde şitâ, sesini dinleyip ağlarmış.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAUDADE
Poetry"Kuşlar göçtü; bir mevsim daha terk etti bizi. Gölgeler kanatlanıp dağılıyor ufukta. Bazısı yâd ederken, hazin hikâyemizi; İrisler fısıldaşır, alaca karanlıkta." Aşk, hiçbir zaman insanoğlunun söylemlerine uygun bir tanım olmamıştır. Eğer yaratılışt...
