"Ne hazin geceydi!" derdi babam,
Ayçiçekleri güneşe sırtını dönmeden evvel.
Bir zamandı,
Saatin duvarda hırıltılarla can çekiştiği,
Ve beşerin rüyâsına ödediği bedel,
Yekpare ve tek bir ândı.
Seher, kalkanını çekmiş bakıyorken enginlere,
Kümes, dört tarafı çamur artıklarıyla çevriliyken,
Usta yamağı,
Nasırlı ellerini bir zindan gibi örterdi pencereye.
Bu sebeptendir ki,
Ne iris,
Ne nergisdir bu mavilik.
Kim anlayabilir Reha'nın iradesini,
Sarp dağların ötesindeki kartal yuvası,
Donatılır baştan başa simsiyah kelebeklerle.
Bu sebeptendir ki,
Ne korku,
Ne kederdir,
Bu acizlik.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SAUDADE
Poesia"Kuşlar göçtü; bir mevsim daha terk etti bizi. Gölgeler kanatlanıp dağılıyor ufukta. Bazısı yâd ederken, hazin hikâyemizi; İrisler fısıldaşır, alaca karanlıkta." Aşk, hiçbir zaman insanoğlunun söylemlerine uygun bir tanım olmamıştır. Eğer yaratılışt...
