Del Rico Progeny #2: Crashing Into You

Chapter 16

Choice

Hindi ko napigilan ang damdamin sa loob ng sasakyan ni Ruis. Sapo ko ng dalawang kamay ang aking mukha. Hindi siya nagsalita at hinayaan lamang ako.

Ilang minuto akong ganoon bago ako nakarinig nang mararahas na katok sa may salamin ng bintana.

I looked at who’s making that sound and I saw Tanya, angrily smashing the window with her hand. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat.

Nilingon ko si Ruis.

“Bubuksan ko sandali.” May pagmamadali sa boses ko.

“You know here?” he asked, nakita ko pa ang kunot ng noo at pagtataka.

I just nodded.

When the window is finally opened, Tanya is glaring but not at me but at Ruis.

“What are you doing?!” she shouted at him.

I leaned closer to her.

“Anong ginagawa mo rito, Tanya?” seryosong tanong ko, medyo garalgal pa ang boses.

“It doesn’t matter. What the does did to you, huh? I’ll call the police right away!”

Nagsalubong ang kilay ko at nakaramdam ng hiya nang mapagtanto ang ibig niyang sabihin.

“Tanya, wala!” halos histerikal kong sagot.

I heard Ruis’ chuckles.

“Anong wala? Then why are you crying? Huwag kang matakot!” gigil niyang sambit. “Maraming tao rito, hindi ka niya masasaktan.”

Nakikita ko ang pawis sa noo ni Tanya. Her eyes are telling me she’s really accusing Ruis of something because I am crying. She’s angry, her eyes are lethal and I noticed her lips trembling.

Sa takot ko na baka masobrahan ang nararamdaman niyang pag-aalala, lumabas na ako ng sasakyan.

“That bastard probably blackmailed you, huh? That he’ll do something! Isusumbong kita kay Asael!”

Nilingon niya ako gamit ang galit na mga mata at halos duruin  niya si Ruis habang ito naman, nakapilig ang ulo sa kaliwa at tila nasisiyahan sa pagmamasid kay Tanya.

Nagulat ako sa inaasta ni Tanya. She had an attitude towards me earlier. Pero ngayon, concern na concern siya.

I looked at her, desperately reading her expression. And soon, I realized this isn't a concern. This is…fear.

“Ruis is my friend,” mahinahong sambit ko kay Tanya.

Natigil siya sa pagsasalita pero hinihingal siya na dinadamdam na galit.

Ruis clicked his tongue. Tanya didn’t stop throwing daggers at him.

“You’re overreacting, Miss,” komento ni Ruis matapos ang mahabang katahimikan.

Suminghap si Tanya at mayamaya pa, nagulat ako nang makita ko ang luhang nag-uunahang umagos sa mga mata niya.

“Ruis!” I called out to him but I faced Tanya to comfort her.

“Tanya, stop crying,” I murmured through a soft voice.

I heard Ruis’ door was shut. Lumapit na rin siya kay Tanya.

“Hey, I’m sorry. Stop crying. I didn’t do anything to her,” aniya sa matigas na boses.

“I’m sorry, Ruis. Siguro mauuna na muna kami at… uh… can you hand me the envelope, please.”

Ruis did what I asked him to do. Hinawakan ko si Tanya sa kaniyang braso palapulsuhan at iginaya siya patungo sa sasakyan ko. Ruis is just behind us, para maihatid kami sa sasakyan.