Αφιέρωμα στις λέξεις
Δε Ευστράτιος Παπάνης
Μια καλημέρα
Θέλω ένα πρωινό να σας πω μια καλημέρα και να να είναι η ευχή γυμνή, χωρίς τον ήχο, που την προσδιορίζει.
Και να σας νιώσω πέρα από κάθε ιδιότητα.. Χωρίς φύλο και μόρφωση, δίχως γένος, τίτλους, ηλικία ή ιστορία.
Μια καλημέρα ατόφια, ανεπιφύλακτη, που δε θα βιάζεται, μα λίγο από το βάρος της μέρας σας θα παίρνει.
Μια σταλιά από τον σταυρό του καθενός, μια γουλιά από τους φόβους σας, μια τζούρα από την αγωνία.
Μια καλημέρα, που θα εισχωρήσει στα πνευμόνια σας και στο μυαλό και θα τα τσούξει σαν πρώτο τσιγάρο με μάτια μισόκλειστα. Που θα σας κάψει σα ρακή κρητική από καζάνια πρωτόβγαλτη.
Μια καλημέρα που θα βαπτιστεί στις προσδοκίες σας και θα γίνει μέθεξη, μετάληψη και θεία κοινωνία, γιατί θα ακουστεί όπως η ποίηση της ζωής σας, δίχως παραφωνία και τυπικότητα.
Θέλω μιαν αυγή να σας χαιρετίσω, όπως ο ήλιος την πλάση και να γίνει υπόσχεση η καλημέρα, καθώς θα παίρνει τη μορφή του καθενός σας..
Μα όταν το κάνω χαιρετώ το κοινό πεπρωμένο και το θάνατο.
Και αυτό μου απαντά με λέξεις άρρητες πως όταν καλημερίζεις τους ανθρώπους και τα πάθη τους προσφωνείς το Θεό με το μυστικό όνομά του..
Λησμονημένες Λέξεις
Λέξεις, που στους αιώνες τους ανελέητους ενδώσατε.
Ήχοι λησμονημένοι, συντάξεις λεπτεπίλεπτες κι ανέστιες, τύποι, θέματα, και καταλήξεις, που σε παράγωγα σύγχρονα κι ανεπαρκή κρυφτήκατε, πότε σα ρίζες, πότε σαν έννοιες ή προσωδίες από τη λαίλαπα του χρόνου και των ανθρώπων την ένδεια να σωθείτε.
Λέξεις, που τις αναπαίσθητες των νοημάτων αποχρώσεις απεικονίζατε και εξυφαίνατε των συναισθημάτων τις αέρινες ραψωδίες.
Το Λόγο αντανακλώντας το μεταφυσικό και τη Σοφία.
Ισχάνω, υπέρθυμος, κάρτος, γέρας, ηνεμόεις, ασμένως, ἐρυσσάμενος!!
Κάποτε σαν ποίηση, σαν ψαλμό, σαν ικεσία θα σας ξαναπροφέρω στων Θεών τους ερμητικούς διαλόγους.
Ο χορός των λέξεων
Κάθε πρωί λέξεις ανακατεμένες με τη μνήμη της νύχτας και την πολυσημία των ονείρων ίπτανται στο δωμάτιο.
Ανακατεύονται, συνδυάζονται, παραλλάσσονται, εξαφανίζονται, λικνίζονται, αιωρούνται, ακροβατούν. Αναποδογυρίζουν αντικείμενα και βεβαιότητες, διεισδύουν σταπροσχήματα, απειλούνμε κατάρες, σκορπίζουν ευχές. Οι σκιές τους στον τοίχο λεηλατούν τις ηλιαχτίδες. Παρασύρουν τη σκόνη, μετεωρίζονταιστα κενά, εκτοξεύουν τον καπνό του τσιγάρου, δυσεύρετο θυμίαμα, για να αναστήσουν μύθους παρηκμασμένους. Σχηματίζουν νοήματα, συνηθισμένα ή ανείπωτα, γητεύουν έννοιες, αποδεσμευμένες από τους ήχους τους. Χορεύοντας αλλοιώνουν την εκφορά τους. Ορθρινή προσευχή, φωνήματα αιολικά, ρήματα λησμονημένα, ιδέες που εκλιπαρούν κάποιος να τις προφέρει, για να πάρουντη θνητήσου υπόσταση. Γίνονται μουσική, σημασία, γρίφος και παράνοια. Κάθε πρωί λέξεις αλήτισσες πασχίζουν να συναρμολογήσουν τις άρρητές σου συνέπειες και με εκβιάζουν με τους ρυθμούς του ονόματός σου, που τόσο αγάπησα.
