Üvey Mafya'm )-( Arcen

+2+

Bileğim çok ağrıyor ama bölüm yazıyorum nasıl ama? 😞✊

◌⑅⃝●♡⋆♡ ♡ ♡⋆♡●⑅⃝◌

Sabah gözlerini zorlukla açtı Arif. Esneyerek kalktı yatağından ve lavaboya ilerledi. Odasından çıktığı gibi gece yaşananlar aklına gelmişti. Merakla adımlarını abisinin odasına döndürecekken mutfaktan çıkan bedenle durdu. Erken uyanmıştı abisi.

Kıyafetleri her gün giydiğinden farklı olarak biraz resmiydi. Saçları özenle taranmış ve arada mesafe olsa bile hissedilen baskın parfümünü sıkmıştı. Arif onun nereye gittiğini merak etti. Önemli bir iş yerinde çalışsaydı normal olduğunu düşünürdü ama abisi sıradan bir kafe garsonuydu.

"Arif? "

Abisi ona seslenince kafasını iki yana sallayıp düşüncelerinden çıktı.

"Günaydın abi. Şey bir şey sora-"

"Tch tch ben ne diyordum? Aramızda 5 yaş var gülüm bana abi demene gerek yok diye kaç kere söyleyeceğim? "

"P-peki."

Arif bu uyarısını her zaman görmezden geliyordu. Abisine abi demeye alışmıştı Cenan diyemiyordu. Ama Cenan demesinde neden bu kadar ısrarcıydı? Bunu bilmiyordu. Sonunda karar verip dün geceyi sormaya karar verdi.

"Dün gece nereye gittin? "

Bakkala gittiğine hala inanmıyordu. İnanmak istemiyordu.

"Bakkala gittim gülüm. Cips aldım istersen al dolaba koydum. "

Arif hala inanmak istedi ama Cenan o kadar sakin ve normalmiş gibi konuşuyorduki Arif'in inanası gelmiyordu.

"Peki. Nereye gidiyorsun şimdi? "

"Hee bir yerden iş teklifi aldım. "

Kolunu ensesine götürüp bakışlarını kaçırdı. Arif onda ters bir şeyler olduğunu anlamıştı. Her gece nereye gittiği belli olmuyordu ve sabahları ondan resmen kaçıyordu. Bu garip davranışları anne ve babasına sormak istemiyordu çünkü kendi çocuklarını sevmeyen bir çocuğu evlat edinmek istemezlerdi ve Arif'i yeniden olduğu yere bırakırlardı. Arif bundan korkuyordu. Zaten ailesini kaybetmişti. İkinci bir kaybı kaldıramayabilirdi.

"Kahvaltı hazır masada. Ben çıkıyorum. Kendine dikkat et. "

Cenan, Arif'in yanağından öpüp hızla ortadan kayboldu. Arif bu hıza şaşırmadı. Son bir haftadır buna tanıktı. Ayrıca bu öpücüğe de şaşırmadı. arifim, gülüm demesi ve bazen onun yanağından öpmesine alışmıştı.

Bu sefer karar verdi: akşam onu takip edecekti.

-•-

"Ee annecim derslerin iyi değil mi? Bir dershane ihtiyacın varsa söyle bize lütfen tamam mı? "

Arif, annesinin bu sözlerine gülümsedi. Her akşam yemeğinde onun derslerinden konuşur ve yardım edip edemeyeceğinden bahsederdi.

Tabi lise son olmak kolay değildi ama Arif iyi çalışıyordu.

"Yok teşek-"

"Anne zaten Arif'in bir yardıma ihtiyacı olsa ben yardım ederim. Değil mi Arif? "

Arif, Cenan'a kafa salladı ve yemek yemeye devam ettiler. Daha sonra herkes kendi odasına dağıldı. Arif önünde testini açmış kalemi eline almış duruyordu. Gözü testte olsa da aklı Cenandaydı.

Küçük bir kapı gıcırtısıyla arkasını döndü. Annesi gelmişti.

"Arifim? "

"Gel anne. "

"İyisin canım değil mi? "

Annesi elimdeki meyve tabağını masaya koydu ve yatağa oturdu. Arif ise bu soruyu neden sorduğunu merak etti.

"İyiyim de neden? "

"Cenan ile aranızda kötü bir şey mi oldu? "

"Hayır. neden? "

"Tatlım onun kusuruna bakma. Sevgilisinden yeni ayrılmış briaz sert olabiliyor. Eğer sana bir şey söylerse ya da yaparaa söyle tamam mı? "

Demek bu garip davranışları bu yüzdendi.

"Tamam annecim. "

Annesi onun başını öpüp odadan çıkmak için kapıya ilerledi.

"Anne."

Arif ona Cenan'ın geceleri çıktığını söylemek için seslendi ama gerisini getiremedi. Belkide kendisi bulmak istiyordu.

"Efendim? "

"Ş-şey... Meyve tabağı için teşekkürler. "

"İyi geceler erken yat canım. "

Annesi gidince derin nefes verdi. Ne ara nefesini tuttuğunu anlamamıştı.

"Daha sonra test çözmeye başladı. Saat 12 gibi bazı tıkırtılar geldi kulağına. Kapı aralığından baktığında Cenan'ı gördü. Hemen yatağının üstündeki ceketini aldı ve evden çıkan Cenan'ı takip etti.

Cenan bir arabaya bindiğinde onu kaybettiğini düşünsede arkadan gelen taksiyle şansı yaver gitti. Hemen taksiye binip Cenan'ın arabasını takip etmesini söyledi.

Öndeki araba durunca bieaz geride durup taksiciye parasını verdi. Neyseki ceketin cebinde parası vardı.

Cenan arabadan çıktığında o da taksiden çıktı. Nerede olduğunu bilmiyordu bile. Nefes düzeni bozulmuş kalbi heyecanla hızlı atıyordu.

Cenan kapalı pazar gibi bir alana girdi. Çok sessizdi. Birkaç adam ve sarhoştan oluşuyordu.

Cenan bir kapının eşiğine gelip iki korumaya benzeyen adamlarla konuştu.

Arif ise saklanıp onları dinlemeye başladı. Ama tek duyabildiği şey o adamların Cenan'a patron demesiydi. Tam yerinden çıkıp Cenan'a ilerleyecekken boynuna sarılan kol ve kafasına dayanan metal cisimle yere çakılmıl gibi durdu.