Boys over flowers || fanfictie [onc2024]

Hoofdstuk 1

'Ethan de Jong uit klas 2C heeft de rode kaart gekregen!'

De schelle stem die luid door de gang echoot, zorgt ervoor dat niemand uit de klas meer aandacht heeft voor de wiskundeles en de leraar weet dat.

Het is niet zo dat de leraren hier de macht hebben. Dat weten ze ook.

'Jongens, jongens,' probeert Van Bommel nog te zeggen, maar zijn stem gaat verloren in het tumult dat wordt veroorzaakt door achteruitgeschoven stoelen, piepende schoenen en opgewonden uitroepen.

De hallen van de school stromen in een ommezien vol met leerlingen. Iedereen is op zoek naar de ongelukkige Ethan de Jong.

Als hij geluk heeft, weet hij op tijd uit school te ontsnappen. Maar er zijn nu zoveel ogen die op elke afwijking in het normale letten, dat die kans zeer klein is.

Op de begane grond, goed zichtbaar vanaf elke gang erboven – die allemaal een balustrade hebben – ontstaat een opstootje. Gejoel klinkt op, samen met een gepijnigde kreet.

'Laat me gaan!'

Ethan is gevonden.

Feto kent Ethan wel aangezien ze sommige lessen samen hebben. Zij zit in klas 2B.

Zoals elke keer als het gebeurt, en dat is vaker het geval dan ze wil, balt ze haar handen tot vuisten en hoopt ze dat er eindelijk iemand zal zijn die tegen de F4 zal opstaan. Maar dat zal wel niet. Zelf doet ze dat ook niet, mede doordat ze Ethan niet goed genoeg kent om daar haar eigen – naar verhouding – onbezorgde schooltijd voor te riskeren.

In de volledige periode dat de F4 privéschool de Passiebloem terroriseert, hebben ze nog nooit een rode kaart aan een meisje gegeven, maar dat kan natuurlijk zomaar veranderen. Feto heeft niet zo'n zin om de eerste te zijn.

Ze wordt met de stroom meegevoerd, naar beneden. Inmiddels staan de leerlingen rijen dik om Ethan heen. Vanuit haar plekje achteraan ziet Feto hoe gebogen zijn schouders staan en dat hij strak naar de grond staart. Alles aan hem straalt uit dat hij overal liever is dan hier, maar wegkomen lukt niet meer.

Iemand schudt wat inhoud van een frisdrankflesje over de onfortuinlijke jongen heen. Omstanders deinzen achteruit, maar Ethan duikt slechts verder in elkaar. Ook hij heeft ervaring genoeg met de rode kaart om te weten dat hij alles wat komen gaat beter gelaten over zich heen kan laten komen, in de hoop dat hij er zo het snelste vanaf is.

Er daalt een verwachtingsvolle stilte over de school neer. Het is alsof ze telepathisch weten dat ze in aantocht zijn.

De voordeur gaat open en dan verschijnen ze als in slow-motion: de F4. De F daarvan staat voor flower (het Engelse woord voor bloem) en de 4 voor het aantal waaruit hun groep bestaan. Het zijn de vier rijkste, knapste jongens van de school, die sowieso al voor bijna honderd procent uit geprivilegieerde jongeren bestaat, en zij zijn degenen die het op de Passiebloem voor het zeggen hebben.

De twee vooraan zijn Roderick en Samir. Roderick heeft banden met het koningshuis en is onaantastbaar. Iets waar hij vaak gebruik van maakt aangezien hij de gewoonte heeft om het aan te leggen met oudere, getrouwde vrouwen. Gek genoeg vinden hun mannen dat nooit zo grappig, maar tot nu weet hij ermee weg te komen.

Samir stamt ook af van een hele rits hotemetoten en als hij niet in Nederland op school zit, verblijft hij op een van de eilanden die zijn familie bezit.

Eilanden. Meervoud.

Meisjes zwermen altijd om hem heen, maar hij heeft de regel dat hij geen meisjes van school date en dat zorgt in ieder geval voor een redelijk rustige schoolperiode van zijn kant – wat de liefde betreft.

De langste jongen achter hen heet Malas von Reich. Hij is de meest kalme van de vier, maar dat is voornamelijk omdat de verveling van zijn gezicht afdruipt. Het is meer dan duidelijk dat het hem niks kan schelen wat er om hem heen gebeurt. Zijn familie bezit echter de lucht boven Nederland en hij is absoluut iemand om rekening mee te houden.

Dat ze de lucht bezitten klinkt misschien als een grap, maar niets is minder waar. Als iemand een gebouw hoger dan vijf verdiepingen wil neerzetten, of als iemand een vliegtuig wil laten landen, moet diegene zich melden bij de Von Reich-keten. Dat daar macht mee gepaard gaat, zal duidelijk zijn.

De laatste is hun leider. Laurens de Essen tot Beere is de kleinste van de vier met zijn een meter vijfentachtig, maar daarmee is hij alsnog langer dan negen tiende van de scholieren. Bovendien hoeft hij het niet alleen van zijn lengte te hebben, want hij ademt macht uit al zijn poriën, zelfs met zijn huidige kapsel.

De hoogste inkomensgroep bezit zesendertig procent van het totale vermogen van Nederland en De Essen tot Beere-familie is daarvan de grootdeelaanhouder.

Laurens wil is wet op de Passiebloem.

Momenteel lopen die machtige jongens dwars door de groep, die hen zonder enige weerstand doorlaat. Een paar hebben hun luxueuze stoelen al klaargezet - niemand verwacht dat zij zich moeten verwaardigen om te blijven staan - en daar nemen ze elegant in plaats. 

Hun medestudenten gaan nu in een halve cirkel staan, zodat de F4 Ethan goed kan zien.

Ethan doet zijn uiterste best om hen uitdagend aan te kijken, maar zijn trillende vingers en ineengedoken houding geven zijn werkelijke gevoelens weg.

Niemand neemt hem serieus, de F4 nog het minst van iedereen.

'Ethan,' begint Laurens zacht. Hij hoeft niet hard te praten, want je kan een speld horen vallen in de verdere stilte.

'Je hebt besloten om kwaad te spreken over ons en daarom hebben we je de rode kaart gegeven.'

Iedereen houdt collectief zijn adem in.

'Ik heb geen kwaad over jullie gesproken,' zegt Ethan. Ondanks zijn angst, kijkt hij zijn kwelgeesten nu openlijk aan.

'Ik sprak slechts de waarheid en als jullie dat als iets slechts zien, is dat aan jullie.'

De zucht die door de gelederen trekt, klinkt als een wave.

Laurens knijpt zijn ogen samen. Hij heeft een kort lontje, waardoor het Feto vooral verbaast dat hij nog niet is opgesprongen om de ander tot moes te slaan.

'Je hebt buitenstaanders gezegd dat wij schuldig zijn aan Roels zelfmoord.'

Roel is de vorige jongen die onfortuinlijk genoeg was om de rode kaart te ontvangen. Het gepest was zo heftig dat hij van school afging. Dat hij zelfmoord heeft gepleegd, is nieuwe informatie voor Feto.

'Dat is ook waar,' schreeuwt Ethan. Hij lijkt alle gevoel voor zelfbehoud verloren te hebben.

'Zonder jullie zou hij gewoon nog op school zitten en dan zou zijn familie nog tegen hem praten¹³.'

'Dus nu geef je ons de schuld omdat zijn familie teleurgesteld is in hem?' Laurens stem heeft een gevaarlijk zachte klank gekregen. Ethan zou nu zijn mond moeten houden. 'Hij hoorde sowieso niet op deze school. Hij was een beursstudent.'

Dat laatste woord wordt uitgesproken alsof er een vieze nasmaak aan zit. Feto schuifelt nerveus met haar voeten.

'Ieder mens heeft waarde,' snauwt Ethan.

Hij is wanhopig, ziet Feto ineens. Ethan denkt niet meer na, maar hij rent nu naar Laurens toe. Zijn vuist houdt hij zwaaiend in de lucht.

Het lachje van Laurens belooft niks goeds. Dat hij met een simpele handbeweging aangeeft dat niemand tussenbeide moet komen, ook niet.

Het is misschien nog wel het beste voor Ethan als hij met de eerste de beste kopstoot van Laurens bewusteloos neervalt. Het bespaart hem de pijn van de volgende slagen die op hem neerdalen.

***

¹³Prompt 13. Elke familie heeft dat ene lid waar niemand over spreekt. En dat ben jij.