Boys over flowers || fanfictie [onc2024]

Hoofdstuk 6

Malas begeleidt Feto naar haar klaslokaal en dat alleen is al voldoende om een duidelijke boodschap af te geven.

Iemand vanuit de toegestroomde massa zegt, hard genoeg om door het F4-lid verstaan te worden: 'Is haar rode kaart weer ingetrokken?'

Malas reageert in eerste instantie niet, maar daarna knikt hij een enkele keer. Hij gluurt daarbij naar Feto. Zij voelt zijn blik branden, maar ze durft niet naar hem op te kijken. Ze is veel te bang dat haar gevoelens voor hem over haar gezicht uitgeschreven staan en die wil ze eerst voor zichzelf analyseren. Haar hart staat echter op barsten en het lukt haar niet om haar mond in een rechte lijn te houden: de hoeken daarvan blijven maar omhoog kruipen.

Het is nog nooit zo makkelijk geweest om door de groep leerlingen te laveren, iedereen maakt ruim baan voor hen. Feto voelt voor het eerst wat het is om een beroemdheid te zijn. Aan de ene kant is de positieve aandacht prettig, aan de andere kant weet ze niet of ze het fijn vindt om altijd aangegaapt te worden. Gelukkig gaat het om Malas en niet om haar, en omdat Feto aangeeft dat ze op haar bestemming is gekomen, staat hij op het punt om afscheid te nemen.

Ze weet dat ze zich schuw gedraagt als ze hem alleen met een snelle blik aankijkt, om daarna meteen weer naar haar voeten te staren. Haar handen heeft ze om de banden van haar tas geklemd. 'Dankjewel,' zegt ze.

Het is voor hen allebei duidelijk dat ze hem nogmaals bedankt voor zijn hulp in het zwembad, maar ook voor de vernietiging van de rode kaart. Haar tas voelt opeens aan alsof het op een roze wolk drijft – eigenlijk precies zoals haar hart aanvoelt.

'Geen probleem. En je weet het, je hebt mijn nummer,' zegt hij, hoorbaar voor zo ongeveer de halve school. 'Bel me meteen als er iets is.'

Feto slikt en hoopt dat haar geknik zichtbaar is voor hem. Ze kijkt hem een laatste keer snel aan en dan loopt ze het lokaal in.

Ze heeft geen idee wat de leraren haar de rest van de dag proberen te leren. Haar medeleerlingen behandelen haar met ontzag en het mooiste is dat Malas' beslissing als een lopend vuurtje door de school is gegaan en dat ze haar daarom niet meer lastigvallen. Het voelt bijna aan alsof alles weer bij het oude is, met het verschil dat iedereen nu weet wie ze is.

***

De daaropvolgende dagen ziet ze de veranderingen beter. Rosemarie en haar vriendinnen zoeken haar nog steeds op, en wat ze tegen Feto zeggen blijft ongeveer hetzelfde (ze praten over make-up en jongens), maar de vijandige toon is volledig vervangen door vriendelijkheid. Feto gelooft niet zoveel van wat ze uitkramen. De meiden zijn het type mensen die omhoog likken, maar omlaag schoppen. Toevallig heeft Malas haar een upgrade gegeven en ze is nuchter genoeg om hun gedrag niet anders te zien dan dat: strooplikkerij richting de F4.

Laurens blijft ze ontwijken, hoewel ze daar soms moeite mee heeft sinds Malas heeft besloten dat Feto er nu helemaal bij hoort. Malas spreekt haar op de gangen aan en een keer zat ze bij hen aan tafel tijdens de lunch. Dat was verrassend gezellig, totdat Laurens kwam aanstampen en haar met een dodelijke blik bekeek.

Ze stond meteen op, verzon een smoes en toen vluchtte ze praktisch bij hen vandaan. Ze voelde Laurens' blik in haar rug branden en ze had pas weer het gevoel dat ze goed kon ademen toen er aanzienlijk wat tijd verstreken was.

***

Over een half uur moet Feto op haar werk zijn en daarom komt het haar niet goed uit dat de leraar hen net pas liet gaan. Ze loopt met snelle passen door de vrijwel lege school via de voordeur naar buiten, waar een fris briesje over haar wangen waait. Het zorgt dat ze tot rust komt. Genietend laat ze de stralen van de zon haar gezicht verwarmen. De zomer loopt op zijn einde, waardoor ze elk beetje vitamine D moet koesteren.