Boys over flowers || fanfictie [onc2024]

Hoofdstuk 17

'Zullen we wat gaan eten? Ik begin honger te krijgen.' Met die woorden kijkt Lenie op haar telefoon. 'Het is ook al bijna zeven uur,' schrikt ze. 'Maar het is goed dat we de bui hebben afgewacht, nu kunnen we de winkel uit zonder kletsnat te worden.'

Feto voelt zich ongemakkelijk als Lenie het huidige tijdstip benoemt en ze denkt onwillekeurig terug aan Laurens en de belofte die hij haar maakte. Natuurlijk heeft hij inmiddels door dat ze niet opdaagde op de door hem gecommandeerde date en ze kent hem nu goed genoeg om te weten hoe hij dat opvat. Hij zal niet rustig zijn en dat is een understatement.

Naar aanleiding van die gedachten haalt ze haar schouders op.

'Heb je nog geen honger?' zegt Feto's vriendin.

'Ja, jawel.'

'Je bent al uren niet helemaal jezelf.' Lenie komt dichterbij en staart Feto peinzend aan. 'Wat is er aan de hand?'

Feto zucht. 'Het kan zijn dat Laurens me op een date heeft... gevraagd.' Ze aarzelt bij dat laatste woord. Als iemand een vraag stelt, heeft de ander het recht om een antwoord te geven en dat gedeelte miste.

'Maar, je zei me dat die kus niks voorstelde. Jullie struikelden.' Lenie grinnikt: 'Het was letterlijk zo'n clichémoment uit een film en daarom erg interessant om eens in het echt mee te maken.'

'Ja ja, dat heb je al gezegd.' Maar een keer of zeven, dus Feto is bang dat ze het nog vaker moet aanhoren.

'Dus hij vond wel dat het wat voorstelde, dat heb je lang voor jezelf gehouden.' Op het moment dat ze het beseft, begint Lenie te fronzen.

Feto kijkt gepast schuldig. 'Sorry.'

'Dus je gaat zo met hem uit eten?'

'Eigenlijk...' haar stem sterft weg. Lenie bekijkt haar bemoedigend. 'Eigenlijk zou ik hem om vier uur ontmoeten. Op het plein van de klokkentoren.'

'Dus je hebt hem laten zitten. Dat is ook niet aardig.'

'Ik heb hem gezegd dat ik niet kon, je weet wel: ik had al met jou afgesproken.'

Lenie kijkt nu verward en Feto begrijpt waar dat vandaan komt. Ze waren al beste vrienden voordat ze konden lopen. Een afspraak verzetten kan hun vriendschap makkelijk aan.

Het belletje van de winkel rinkelt en er lopen twee leerlingen van de Passiebloem naar binnen. Feto herkent hun gezichten en behalve dat stralen ze rijkdom, arrogantie en enige nepheid uit. Hoewel ze haar best doet iemand niet meteen te veroordelen op het uiterlijk of een paar belachelijke uitspraken, weet ze heel goed dat de doorsnee Passiebloemleerling precies zo is.

'Ik vraag me echt af wat hij daar doet,' zegt de ene. 'Hij is kletsnat, maar lijkt niet van plan om er weg te gaan.'

Haar vriendin haalt haar schouders op en wijst naar een paspop die volgens de nieuwste mode is aangekleed. 'Wit is tijdloos, dat blijkt maar weer.' Ze klinkt alsof ze er verstand van heeft.

Ze hebben Feto niet gezien en die wil dat graag zo houden. Zodra de twee verder de winkel inlopen, beduidt ze Lenie om met haar mee te sluipen. Eigenlijk is hun budget sowieso niet toereikend voor alle merken die hen hier om de oren vliegen.

Lenie loopt mak met haar mee, maar eenmaal buiten, begint ze Feto te knijpen.

'Au, waarom doe je dat?'

'Af en toe vraag ik me af of ik de hersencellen van ons alle twee heb ontvangen.'

Oké, dat is licht beledigend.

Lenie zucht maar eens diep. 'Hoorde je niet waar die meiden het over hadden?'

'Ja, wit is weer in.' Ofzo. Eigenlijk heeft Feto vooral geprobeerd om voor de meiden weg te duiken en dat is prima gelukt.