Boys over flowers || fanfictie [onc2024]

Hoofdstuk 2

Als het de F4 begint te vervelen, trekken ze de rode kaart weer in, maar de kans is groter dat de gedupeerde voor die tijd al is vertrokken. Hun slachtoffers hebben geen leven meer op de Passiebloem, wat onder andere komt omdat ze geen enkele medestander hebben. Iedereen die helpt, loopt de kans op eenzelfde behandeling en niemand wil dat.

Feto gluurt voorzichtig naar Ethan, die strak naar zijn tafelblad kijkt. Het weerhoudt zijn medeleerlingen er niet van om hem te blijven bestoken met propjes papier.

De lerares doet alsof ze niks doorheeft.

'Heeft iedereen het huiswerk opgeschreven? Dan mogen jullie gaan.'

Voordat ze is uitgesproken, heeft Ethan zijn spullen bij elkaar gegrist en hij vertrekt als eerste. Feto hoopt maar dat hij een goed verstopplekje vindt om de lunch door te komen.

Zelf vindt ze in de lunchruimte een tafeltje naast het gangpad en daar stalt ze haar lunchtrommel en flesje water op uit. Ze is een van de weinige leerlingen die niet wordt bediend. Hoewel de officiële benaming de kantine is, gaat het meer voor een restaurant door. Feto hoopt maar dat ze er altijd haar eigen kostje mag blijven eten.

Schuin voor haar ontstaat een opstootje. Het nieuwe meisje uit haar klas wordt klemgezet door wat jongens, waarschijnlijk omdat ze er erg knap uitziet.

'Ach, een kusje maar,' vleit er eentje.

Hoe heet ze ook alweer?

O ja.

'Erica, wil je misschien bij mij komen zitten?' Feto staat op om meer aandacht op zichzelf te vestigen. Erica knikt vurig en ze wurmt zich tussen het groepje uit.

Ze lacht dankbaar naar Feto en neemt daarna vlug plaats.

'Dankjewel, ...?'

'Feto, dat betekent "brandnetel" in het Portugees,' zegt Feto. Laat het maar aan haar over om de naam van een stuk onkruid te hebben op een school die de Passiebloem heet. Haar ouders hebben goed gezocht naar een unieke naam en deze vonden ze wel geschikt.

Erica lacht en ze werpt dan een blik op de boterham waar Feto net haar tanden in zet.

'Jij ook?' vraagt die met volle mond.

Er verschijnt een onbestemde flits in Erica's ogen, maar dan lacht ze opnieuw en schudt ze haar hoofd. 'Nee, mijn lunch wordt zo gebracht.'

Natuurlijk hoort Erica ook bij het rijke gedeelte van deze school. Het zou aparter zijn als ze geen cent te makken had. Daarvan bestaan er niet zoveel op de Passiebloem.

Zodra de soep van Erica is geserveerd, genieten beide meiden in een genoeglijk stilzwijgen van hun eten, maar daarna kan Feto haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.

'Hoe komt het dat je zo laat in het jaar op de Passiebloem bent begonnen?'

'Ik ben een uitwisselingsstudente,' antwoordt Erica. 'Ik ben pas heel laat toegewezen op deze school.'

Dat klinkt logisch en Feto knikt.

Voordat ze een nieuwe vraag kan stellen, staat Erica vrij abrupt op. In haar ene hand heeft ze het dienblad met de bijna lege kom soep en ze hangt haar tas net over de andere schouder als ze zich omdraait.

Ze botst frontaal tegen Laurens op en door de ontstane stilte hoort iedereen heel duidelijk hoe de soepkom wonderlijk genoeg niet is gebroken, maar steeds langzamer rondtolt totdat die tot stilstand komt.

Het restje soep is over Laurens' schoenen en broekspijpen gespat en Erica verstijft van angst. Ze is hier nog maar net, maar ze beseft maar al te goed dat ze iets verschrikkelijks heeft gedaan. Anderen weten dat in ieder geval zeker en er begint direct groepsvorming te ontstaan rondom het tafeltje. Alleen de hoofdpersonen van het drama en de drie vrienden van Laurens krijgen wat ruimte.

Laurens kijkt vol ongeloof naar het tafereel voor zich, maar dan begint zijn agressieve natuur op te spelen. Met een ruk trekt hij het onfortuinlijke meisje aan haar revers naar zich toe en sist in haar gezicht: 'Daar zul je voor boeten.'

Erica trilt hevig, maar ze doet geen enkele moeite om zich uit zijn greep los te trekken. Wel wendt ze haar gezicht af, alsof ze zich klaarmaakt voor een pak slaag.

Dat laatste triggert Feto en ze denkt niet verder na als ze roept: 'Wacht! Niet doen, het was een ongeluk.'

Daardoor gaat alle aandacht ineens naar haar uit. Het wordt zo mogelijk nog stiller in de kantine.

'Het kan wel een ongeluk zijn,' snauwt Laurens, 'maar mijn kleding is verruïneerd.' Hij wijst ten overvloede naar zijn voeten en dat brengt hem op een idee. Hij grijpt Erica in haar nek beet en duwt haar hoofd op die manier naar de vloer. 'Je likt het er maar af.'

Erica laat een benauwd geluidje horen zodra ze in de vernederende positie wordt gebracht. Feto kan het niet meer aanzien. Ze staat op en trekt aan Laurens arm. 'Stop daarmee,' smeekt ze.

Laurens stopt daadwerkelijk en hij bekijkt Feto van top tot teen. Ze beweegt ongemakkelijk en laat hem meteen los. Toch probeert ze hem met haar blik duidelijk te maken dat het zo genoeg is. 

De oudere jongen grijnst: 'Als zij het niet doet, verwacht ik dat jij het doet.'

Zonder ook maar een extra blik op de arme Erica te werpen, duwt hij het meisje achteloos aan de kant; alsof ze niet meer waard is dan de viezigheid op de vloer.

Feto slikt en dat ontgaat Laurens niet.

Met een gemene grijns zet hij zijn ene voet zo naar voren dat ze er goed bij kan. De uitnodiging staat.

Het zorgt ervoor dat Feto automatisch een stap naar achteren zet, maar zoveel ruimte heeft ze niet. Ze moet wat doen om uit deze situatie te ontsnappen. Gaat haar dat zonder kleerscheuren lukken?

Als ze Laurens' blik ziet, weet ze dat het al te laat is. Wat ze ook doet: bij hem heeft ze het verbruid en dat zet haar aan tot haar volgende actie.

Ze zet nog een stap achteruit en ze voelt hoe de leerlingen die daar staan een ondoordringbare muur vormen. Maar ze deed dat niet om weg te komen, ze deed het om meer ruimte voor zichzelf te creëren.

Laurens zag de aanval van Ethan destijds wel aankomen, maar deze keer wordt hij verrast. Misschien komt dat omdat hij niet verwacht dat een meisje zo weerbaar is, of misschien denkt hij daadwerkelijk dat ze zich klaarmaakt om zijn schoenen te likken. Feto maakt er in ieder geval goed gebruik van. Met een sprong strekt ze haar voet voor zich uit en ze weet hem daar vol mee op zijn borst te raken.

Laurens gaat onmiddellijk tegen de vlakte.

Feto hijgt zwaar.

Iedereen valt stil en Feto maakt van de verblufte toestand gebruik door haar spullen bij elkaar te rapen, waarna ze de kantine ontvlucht.

De rest van de middag gaat ze spijbelen en morgen ziet ze wel weer verder.