Boys over flowers || fanfictie [onc2024]

Hoofdstuk 21

'Dus ze wordt alleen maar van school gestuurd?' Feto kent het meisje die dat vraagt niet.  

Sinds de gebeurtenissen van vanochtend, is Feto's populariteit naar onbekende hoogten gestegen en ze verlangt terug naar haar anonieme dagen van weleer. Het voordeel is dat iedereen haar nu respecteert en daar is ze natuurlijk wel blij mee.

Feto knikt geduldig; die vraag is haar vandaag slechts een keer of dertig keer gesteld. 'Je moet niet vergeten dat de Passiebloem als één van de beste scholen bekendstaat,' herhaalt ze. Inmiddels kan ze de woorden als een script opdreunen. 'Als men naar haar referenties vraagt, zal de rector eerlijk zijn. Ze wordt in de gaten gehouden. Haar leven zal niet meer zo makkelijk zijn als het was.'

Behalve dat, vindt zij het persoonlijk best iets groots om van school gestuurd te worden, maar dat is geen populaire opvatting in verband met niet stoer genoeg en die houdt ze daarom voor zich.

Ze zou zelfs voor deze gebeurtenis plaatsvond niet met Erica willen ruilen. Te weten dat de woorden van een arrogante jongen voldoende waren om plastische chirurgie te ondergaan, is geen omstandigheid die zijzelf graag wil meemaken. Erica heeft haar gehele adolescentie gevuld met haatgedachtes en nu Feto kalmer is geworden, voelt ze voornamelijk medelijden met het oudere meisje.

Feto weet dat Laurens ook met die gedachten worstelt. Het was een klap voor hem om erachter te komen dat hij de aanleiding was voor Erica's bizarre gedrag. De rest van de dag heeft hij Feto ontlopen, waardoor er een onzeker gevoel door haar heen stroomt.

Met een beleefde glimlach weet ze het groepje meiden uiteindelijk van zich af te schudden en ze haast zich van hen weg. Ze is toe aan rust.

Voor de maand oktober is het vandaag een milde dag, maar dat wil niet zeggen dat er veel mensen buiten zullen zijn en daarom loopt Feto langs de tuin, die er in deze tijd van het jaar ietwat triest uitziet maar toch voldoende blad dragende struiken heeft om het ergens op te laten lijken, naar het plein, waar ze slechts een aantal leerlingen ziet die zich naar de warme school haasten. Als ze omhoog kijkt, ziet ze de locatie op het dak waar zij en Malas zich weleens bevinden. Hoewel ze natuurlijk niet alles kan zien, heeft ze het idee dat er nu niemand is en ze glimlacht in zichzelf zodra ze wordt overspoeld door nostalgische gedachten.

Haar gedachtestroom wordt onderbroken door een onnatuurlijk geluid en Feto kijkt zoekend om zich heen. Misschien kan ze verdwijnen voordat deze personen haar zien.

Dan valt haar het unieke kapsel van Laurens op. Niemand anders heeft zijn haren in dat kenmerkende zwart-met-witte patroon geverfd, dus dat kan niet missen. Laurens is één van de weinigen die ze niet wil ontlopen en daarom ontspant ze. Dan kijkt ze beter.

Laurens is in een innige omhelzing verstrengeld met een meisje en aan het – bijna net zo bekende – kapsel van de ander te zien, knuffelt hij met Rosemarie. De fysieke en mentale pijn die Erica haar heeft aangedaan, valt in het niet bij wat ze nu voelt. Jaloezie klauwt zijn weg door haar systeem.

Zonder verder na te denken, draait ze zich om en gebruikt de muurtjes en hogere heggen die het gedeelte van de tuin markeren om ongezien weg te vluchten.

Daar botst ze tegen Malas op. Hij houdt haar tegen voordat ze op haar stuitje valt en ze is dankbaar dat hij haar die vernedering bespaart. 'Malas,' zegt ze, ietwat buiten adem. Ze krijgt de beelden van net niet uit haar hoofd en dat heeft hij blijkbaar door.

'Wat is er?'

Feto schudt haar hoofd in reactie. Dat is voldoende voor de lange jongen om haar dichter naar zich toe te trekken. Nu wordt zij op haar beurt geknuffeld en ze ziet de ironie daarvan meteen. Maar zij en Malas zijn vrienden, terwijl iedereen weet wat Rosemarie voor Laurens voelt. Feto merkt dat ze zich niet kan concentreren op Malas' nabijheid en ook valt haar op dat zijn aanwezigheid haar eigenlijk niet zoveel doet. Het enige dat ze wil is teruggaan naar Laurens en hem de huid volschelden, uiteraard nadat ze Rosemarie de ogen heeft uitgekrabd. Ze is er niet helemaal over uit of dat laatste gedeelte bij de theorie zal blijven.

'Ik moet gaan,' zegt ze tegen Malas. 'Ik zie je nog wel.'

Zonder zich verder om hem te bekommeren, draait ze zich om en loopt dezelfde route terug als die ze net rende. Om de hoek wordt ze verrast door Laurens, die daar tegen de muur leunt en met zijn vuisten gebald voor zich uit staart. Ze remt af als ze de verslagen uitdrukking op zijn gezicht ziet.

Nu Rosemarie in geen velden of wegen meer te bekennen is, is ze gerustgesteld. Om niet overduidelijk te maken dat ze eigenlijk naar hem op zoek was, wil ze doorlopen. Dat is het moment voor Laurens om in actie te komen. Voordat ze het doorheeft, grijpt hij haar arm en duwt haar tegen de muur aan. Zodra hij haar loslaat, plant hij zijn handen tegen de muur aan weerszijden van haar hoofd. Wow, is ze nu kabedon'd? Deze uitdrukking is ze eens tegengekomen in een van de Aziatische filmpjes die ze zo nu en dan kijkt, en hoewel kabedon letterlijk "tegen een muur slaan" betekent, is de daadwerkelijke uitvoering gelukkig iets vriendelijker.

Feto voelt de vlinders in haar maag lustig fladderen.

'Wat wil je van me?' vraagt ze. Ze is per slot van rekening een onafhankelijke vrouw en zulk soort illegaal aanvoelende acties zouden niet zo goed moeten voelen.

'Ik wil eerst weten hoe je over Malas denkt,' zegt Laurens. Zijn donkere ogen staren intens in de hare.

Feto glimlacht zonder humor: 'Dat gaat je niks aan.' Hij was net aan het knuffelen met Rosemarie – of all people.

'Je vindt het goed dat hij je knuffelt?'

'We zijn vrienden,' antwoordt Feto scherp. 'Bovendien... Jíj knuffelde net met Rosemarie.'

Ondanks de kooi die hij met zijn armen vormt, probeert ze van hem weg te lopen. Hij houdt haar zonder problemen tegen en bekijkt haar peinzend. Dan legt hij zijn vingers rond haar kin en buigt naar voren. Ze heeft alle tijd van de wereld om hem tegen te houden, maar dat doet ze niet. Hij doet eindelijk waar ze allebei al zolang tegenaan hikten.

Feto voelt hoe haar lippen een glimlach vormen als hij zijn mond op de hare drukt. Bijna automatisch slaat ze haar armen om zijn nek en drukt zich dichter tegen hem aan.

Na seconden – of minuten, of jaren; daar is Feto niet helemaal zeker van – komen ze op adem. Laurens buigt iets naar achteren zodat ze elkaar beter kunnen aankijken en dat doet hij vol overgave. Feto bloost onder de intensiteit ervan.

'Hopelijk heb je nu een ander antwoord voor me,' zegt hij na enige momenten van stilte.

Ze fronst haar wenkbrauwen. 'Wat bedoel je?'

'Ik heb je al eens eerder gevraagd om mijn vriendin te worden, toen zei je "nee",' herinnert hij haar.

Feto lacht droog. 'Ik herinner me dat anders. Jij deelde mee dat ik je vriendin werd.'

'Ah.'

Ziet zij nu enige onzekerheid door het normaal zo verwaande uiterlijk van Laurens schemeren? Hij doet zijn mond open om wat te zeggen, maar zij onderbreekt hem door een vinger op zijn lippen te leggen.

'Ja,' zegt ze eenvoudig. 'Ik wil je vriendin worden.'

EINDE