Powiew przeszłości | Gravity Falls

"Międzywymiarowy Spokój" - One Shot Międzywymiarowy

Wiatr wiał delikatną, uspokajającą symfonię. On siedział ze skrzyżowanymi nogami, opierając górę pleców o drzewo, a dwunastolatka zasnęła z głową na jego ramieniu, jej brat z kolei walczył ze snem, pozostawiając głowę na jego nodze. Śmiertelna dwójka była cała w zadrapaniach, lecz gdyby nie on mogłoby to skończyć się znacznie gorzej. Jego delikatne skrzydło osłoniło Mabel, gdy już cicho i miarowo oddychała, śliniąc się na jego garnitur.

Oczy Pinesa otworzyły się szerzej, kiedy spoglądał w górę w złoto-czarne ślepia.

-Wygraliśmy? - wysapał, a ostre zęby Alcora uformowały się w niezwykle szeroki uśmiech.

-Tak, a teraz śpij, dzieciaku. Jutro macie swój wielki dzień - usłyszał i zaczął powoli zamykać powieki.

Przez ostatnie dni Dipper myślał, co by było, gdyby Alcor nie był jego alternatywną wersją, gdyby był potwornym tyranem pokroju Billa. Nie ufał mu, jednak mimo to on przyniósł im spokój.

Pines nagle coś sobie uświadomił. Zerwał się i z całych sił chwycił nadgarstek Alcora.

-Odejdziesz, gdy zasnę. Sprawisz, że zapomnimy o tobie, prawda? - zauważył.

Uśmiech demona stał się bardziej smutny.

-W przeciwieństwie do Billa umiem zejść ze sceny

Palce Dippera lekko obluźniły się na jego nadgarstku.

-To nie fair... Nikt nie powinien być sam w swoje urodziny

Słysząc to, jego rozmówca uniósł brwi.

-Skąd pomysł, że mam wtedy urodziny?

Dipper, walcząc z zamykającymi się powiekami wysnuł powoli, nim zaczął przysypiać :

-Bo jesteś mną

Alcor uśmiechnął się, gdy chłodny wiatr przeczesał jego włosy. Spojrzał, jak Dipper ślinił się mu na nogę i ostrożnym ruchem odgarnął swoimi szponiastymi palcami kosmyki z jego twarzy.

~'Jeszcze chwilkę... Muszę się zregenerować ' - pomyślał, zanim okrył 12-latka swoim skrzydłem i oparł tył głowy o drzewo.

Jego powieki zamknęły się. W końcu czuł spokój. W końcu zasnął z osobami, które tak bardzo kochał. W końcu nie był już sam.