That stranger is my Lover [Status : On-hold ]

Chapter VI

Vex P.O.V.

Dad and I rushed to the hospital.

Tanging pangamba ang aking nararamdaman,halos lahat ng pangyayari ay naghahalo na sa utak ko.

Is this a punishment? After what I did to Michael, is God punishing me? I know it was my mistake, but I regretted it so much. I shouldn't have dragged Michael into that situation.

But God, if this is a punishment for my mistake, please don't let my mom suffer because of what I did.

Marami pa akong gustong tanungin kay mom, marami pa akong gusto gawin kasama siya,at meron pa akong gustong sabihin sa kaniya.

Sa hindi kalayuan ay nakita ko si Xander na nakasunod sa isang pasyente papasok sa Operation Room.Maybe that's mom, nagmamadali ako tumakbo papunta sa kaniya kasabay ang pagbaba ng aking mga luha.

"Mom, please wake up.M-mom please"

I tried to enter the operating room, but Xander grabbed me and held me in his arms.

"It'll be alright. The doctors will take care of her. She will be fine," he said, comforting me like a baby.

But I couldn't help but think about what would happen.

Segundo,minuto at oras ang nagdaan.Hindi parin lumalabas sa OR ang doctor,ni hindi man lang kami e-na-updte kung ano na ang nangyayari sa loob.Even dad looked so pale at kita ko sa mukha niya ang subrang pangamba.He love's mom after all.

Ang malas nga naman,sabay-sabay ang problema namin.

After a minutes ay dumating si Xander mula sa labas,dala ang isang paper bag.

"Sir,maydala po akong pagkain.Kumain ho muna kayo" wika niya at iniabot kay Dad ang paper bag.

"O-okay lang ako.Siya nga pala,maraming salamat sa pagdala kay Clara dito sa hospital.Hindi ko alam kung ano ang maaaring mangyari kung hindi mo siya nadala agad dito" saad ni Dad habang ang mga luha ay pumapagilid sa kaniyang mata.

Naaawa ako sa kaniya,alam kong higit pa sa nararamdam ko ang dinadanasan niya ngayon.Ngunit wala din naman akong magawa.

rring~rring~

Tumunog ang phone ni Dad at agad siyang nagpaalam sa amin.Sinagot niya ito at unti-unti siyang naglakad palayo.

Habang kaming dalawa ni Xander ay naiwan,ay naging tahimik naman ng paligid,ngayon ko lang napansin na may ganitong side din pala si Xander.Ang boung akala ko ay makulit siya at hindi kaylanman magiging seryoso.

"Ma-maraming salamat" wika ko,humarap ako sa kaniya at yumuko bilang pagrespeto.Nahihiya lang talaga ako sa kaniya kaya hindi ako makapagsalita kanina.

Sa lahat ba naman kasing tao,siya pa ang nakaligtas kay Mom.

"Ah~eh O-okay lang,ibig kong sabihin ayos lang.Hindi kasi- ahmm " utal-utal niyang wika at napakamot pa sa kaniyang noo."Ano bang dapat kong sabihin ? Welcome? "

Napa-irap nalang ako sa kaniya dahil sa inasta niya.Kahit Kaylan hindi siya marunong magseryoso.

"Excuse me,are you the family of Ms.Clara Montemoir?"tanong ng Doctor.

Nabigla naman ako ng marinig ang boses niya kaya agad ko siyang nilapitan.

"Y-yes doc , I'm her daughter " sagot ko na halatang kabado ang boses.

"Sumunod kayo sakin " wika ng doctor kaya sumunod naman ako ganoon din si Xander.

Habang naglalakad patungo sa office ng doctor ay subrang kaba ang naramdaman ko,na para bang maririnig na ng mga taong nakapaligid sa akin ang pagtibok nito.

Not until Xander gently placed his hand on my shoulder. He tapped it lightly, as if creating a rhythm. It was relaxing and helped ease my nervousness. I let him do it until we reached the office.

"We have successfully performed the minor operations that needed to be done. But that's not the only problem. Talking about her bones, we have several issues. In her legs, there are minor fractures that won't cost much to treat. However, in her upper body, specifically her arm, we have a more serious problem," the doctor explained, showing us the X-ray.

"Dito sa right arm niya, tingin ko after the operation aabot pa ng mga almost 5 months para makarecover, it was severely affected. Pero let me get to the point, the more serious problem here is her brain. Masyadong maraming dugo ang nasayang sa oras ng operasyon at hanggang ngayon patuloy pa rin ang bleeding sa ulo niya," wika niya na ikinagulat ko.

"A-ano? Akala ko ba gagawin niyo ang lahat. Don't let my mom die just because of that fuck!ng accident," bulyaw ko at hinayaan kong dumaloy sa aking pisngi ang aking luha. "Please, help her."

"There's only half an hour for your dad to decide, hindi ko alam kung aabot pa siya ng isang oras," saad ng doktor at iniabot sa akin ang isang papel. "Sign that paper as proof na pumapayag kayo sa Operation but, there's no possibility that after this operation she will survive. I can only promise you that we will do our very best to save your mom."

Tumingin ako kay Xander as if kailangan ko ang tulong niya even knowing na wala naman siyang magagawa. Pero he hugged me, so tight that I could feel his warm.

"Sign the paper, don't wait for your dad. Your mom needs you," he said, his voice is so convincing.

I nodded and took the pen from the doctor and signed the paper.

"Thank you miss, please rest assured I will do my best for your mom. The operation will take about 3 to 4 hours. You can go home for the meantime and pack things for your mom," wika ng doktor at umalis.

Lumabas kami sa opisina ng doktor at nakita ko si Dad. Walang pagdadalawang isip, siya ang niyakap ko ng mahigpit.

"I'm sorry, sorry Dad," tanging sambit ko at patuloy na umiyak sa kanyang bisig na parang bata.

I felt so down, I felt like the whole world is on my shoulders. My heart is in pieces. Ang sakit, sobrang sakit.

I could only blame myself. Kung hindi sana ako umuwi sa bahay, hindi niya ako makikita at hindi siya aalis. Hindi sana siya naaksidente.

Buwisit, wala na nga akong silbi, pabigat pa.