KANLI LABİRENT

BÖLÜM 1: KATİL YUVASI

Bir okul düşünün. Farklı yaşanmışlıklar, farklı duygular ve düşünceler. Belki de cinayetlerle dolu bir geçmiş... Kim bilebilir ki? Sonuçta hepsi gizli kalmak zorunda. En azından öyle gerekiyor. Yoksa bu okul bir cehennemden farksız olur. Peki ben bunları nereden biliyorum diye soracaksınız, haklısınız. Kendimi tanıtmadım. Ben Ceren. 17 yaşındayım. 11. Sınıf öğrencisiyim ve sıradan bir lisede okuyorum. İsim olarak sıradan yani. Bu okuldan gitmem üzerinden sadece 2 yıl geçmiş. Geri dönmek ölüme kendi ayaklarınla gitmek gibi.

9. sınıfta bazı beyinsizlerin beni linçlemesi yüzünden, okulda gördüğüm ve bazılarını yaşadığım, daha da önemlisi bir katille karşılaştığım için okul değiştirmiştim. Macera seven bir tip değilim. Böyle şeylerle baş etmek zorunda olduğumu da düşünmüyorum. Bu katil konusunu da ne anneme ne babama anlattım. Zaten anlatsam da dinlemezler. Kendi çarelerimle okul değiştirmiştim. Fakat tekrar döneceğim aklımın ucundan bile geçmiyordu. Peki neden geri döndüm bu katil yuvasına? Hemen cevap vereyim. Babam yüzünden. İlk defa benim hakkımda bir şeyi merak etti ve benim okulumu daha doğrusu okul değiştirdiğimi öğrendi. Bu o kadar da sinirlenilecek bir durum değil aslında ama babam 'bipolar' olarak adlandırdığımız bir rahatsızlığa sahip. Artık hangi akılla düşündüyse yine bu cehenneme soktu beni. Ama bu sefer işler çok farklı olacak. En azından bu okuldaki bütün gizemleri öğrenmek istiyorum. Bu gördüğüm katilin kim olduğunu, o gün elinde tuttuğu cesedin intikamını almak istiyordum. Kimse bu dünyadan bu kadar erken kopup gitmemeli. 15 yaşındaki birine kim neden böyle bir şey yapar hala aklım almıyor.

Bugün okulun ilk günü. Yeni senem, eski okulum, değişen ben.

Pencere kenarında arkalardan boş bir sıra bulup oturdum. Kulaklığımı takıp telefonumdan şarkı açıp dinlemeye başladım. Dersin başlamasına daha 25 dakika vardı ve bu süre zarfında biraz olsun kafamı dinlemek istiyorum.

5 dakika gibi bir süre sonra yanıma bir kız geldi ve " otura bilir miyim? " diye sordu. Ben asosyalim o yüzden böyle şeylerden hoşlanmam ama kızın gülümsemesi çok içten bir gülümsemeydi. İçimden bir ses ' en fazla ne olabilir ki? Otursun işte ' diyordu ve iç sesim bu hayatta benim en güvendiğim şeydi. " tabi ki." Deyip bende ona gülümsemeye çalıştım. Kız gerçekten güzeldi. Yeşil gözlere sahipti. Sarıya yakın renkte olan dalgalı saçları onu daha güzel gösteriyordu. Fazlasıyla hayata bağlı ve enerjik. Benim tam zıttım yani. " Tanışalım mı?" diyerek elini uzattı. " Ben Nefes, peki ya sen?" dediğinde kızın gözlerinde tamamen samimiyet sezdim. Bakışlar benim için önemliydi. " Derin." Dedim sadece. " Memnun oldum Derin, yenisin galiba, bir şeye ihtiyacın olursa çekinmeden söyleyebilirsin. Yardımcı olmaya çalışırım." Dedi ve yine içten bir şekilde gülümsedi. " Teşekkür ederim, bende memnun oldum. Evet yeniyim" diyerek bütün söylediklerine kısa kısa cevaplar vermiş oldum. Yeniden kulaklığımı takarak gerçek dünyadan uzaklaşarak kendi karanlığıma çekildim kozasına çekilen bir tırtıl gibi.

Yaklaşık 15 dakika sonra öğretmen içeri girdi ve " Günaydın sevgili öğrencilerim, fazla vaktim yok bir toplantıya yetişmem gerek. Ben yokken lütfen bir sorun çıkmasın. Size güveniyorum." Dedi ve duvar kenarında oturan uzun boylu, serseri tipli bir çocuğa " Güvenimi boşa çıkarma lütfen Ateş'ciğim." Deyip sınıftan çıktı. Çocuk bir an şaşırmış gibi tepkiler verdi fakat sonrasında yeniden telefonuna döndü. Gözleri siyahtı. Dalgalı saçları vardı. Nasıl biri olduğunu bilmiyorum ama tipi de fena değilmiş.

Ben ne diyorum ya! İçinde olduğumuz duruma bak benim içimden geçirdiğim şeylere bir bak! Kendine gel Ceren.

Çocuğu sebepsizce izlediğimi fark edip tekrar müzik dinlemeye devam edeceğim sırada Nefes' in bana baktığını fark ettim ve " Bir sorun mu var?" diyerek cevap vermesini bekledim. " Hayır, bir sorun yok sadece seninle konuşmak istiyorum." Dedi yeniden gülümseyerek. Bu kız hep böylemiydi? Hep böyle güler yüzlü olmak zorunda mı cidden? " Ne hakkında konuşacaksın?" diye sorduğumda