Biraz üstüme eğildiğin de
"Hiç bir zaman unutma seni ben gitmeni istemediğim sürece bırakmayacağım. Canın acısa bile dişini sık çünkü her kelebeğin kanatlarını saracak bir adam vardır."
Onu yaşatmak için almıştım hayatıma ama öldürmek üzere...
Lütfen oy vermeyi ve yorumlamayı unutmayalım!!! Hepinizi seviyorum🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋
İyi okumalar
İyigünler
🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋
BÖLÜM ŞARKISI:
M LİSA- ELLERİM BOŞ
BÖLÜM SÖZÜ: Yaralı hayatımın mükemmel olan tarafıhiçistemediğim nefesi bazı insanlara göre solunum araçlarınaihtiyacım olmadan içime derin derin çekebiliyordum.
KİTAPTAN ALINTI: Kurak topraklarımda açtırdığın çiçeklerinle çürüttün beni!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odamın kapısı tıklatıldığında Alp'in geldiği belli oluyordu çünkü Kapı çalmasını bilmeyecek kadar kaba bir insan değildi. "Gel Alp!" Diye seslendim kapıya doğru. Kapıyı Kadem açınca gözlerim kocaman açılmıştı. Yataktan sıçrayarak yanına yürüdüm. İşaret parmağımı ona salladığım da"Bir saniye! Bir saniye!" Dedim. Kaşlarım çatıldı onun ki daha çok çatılmıştı. "Sen kapı çalmayı biliyor musun?!" Odama girdiği anda ki sahte kendini gülümsemeye zorlayan adam gitmiş yerine bozulmuş bir adam gelmişti. Küçük bir kahkaha attığımda arkasına döndü ve odadan çıkmaya yeltendi. Kapıyı açtı tam gidecekken kolundan tuttum.
Kapıyı kapatıp beni çekince kendimi bir an kapıyla onun arasında bulmamla derince yutkundum. Gözlerime bakıyordu "Yaralarını görüyorum Kadın! Ve sen onları kanatmam için zorlama beni! Lütfen yapma bunu! Acıtırsam yaşayamazsın!" Bir kez daha yutkunma sırası bendeydi. Sözleri çok şey anlatıyordu.
"S-sen nereden biliyorsun yaralı olduğumu?!" Dedim sesim titrerken. Kaşları çatılmıştı. "Bilirim ben. Bu konuda bir daha uyarmak istemiyorum. Kahvaltı hazır aşağı in." Dedi ve beni hapis almayı kesti. Benden uzaklaştı. Gözleri üstümde gezinirken "Kapının önünden çekilir misin?!" Başımı yavaşça salladım ve kapının önünden çekildim.
O kapıdan çıkarken üzgündüm. Dün hakkında tek hatırladığım şey ağladığımdı. Onun yaralarımı, acılarımı öğrenmesi beni üzmüştü.
Bu hayatta sakladığım tüm sırlarımı öğrenmiş gibi duruyordu. Kendimi çıplak gibi hissetmeye karşı koyamıyordum. Sırlarım beni örtüyordu beni gerçek benden saklıyordu azda olsa unutmamı sağlıyordu bazı şeyleri.
Banyoya ilerledim kısa bir duş için musluğu açtım ve sıcak suyun içine şampuan döküp hemencecik üstümü çıkardım ve hızlıca girdim. Çabucak saçlarımı ve vücudumu yıkamaya başladım bir umut rahatlarım diye.
