𝓘 𝓭𝓲𝓮𝓭 𝓯𝓸𝓻 𝔂𝓸𝓾

14. Το καταλαβαίνω.

Η Αλίνα πήρε το χέρι του Ντρίσταν και πήγαν στο σαλόνι καθισμένοι.
"Η Μάγια ήταν αυτή που μας βοήθησε να σε βρούμε στο σπίτι του πατέρα της" είπε και εκείνος συνοφρυώθηκε.
"Γιατί;"

"Επειδή μισεί τον πατέρα της και συμπαθεί εμένα", είπε χαμογελώντας του.
"Όταν έφτασα στο σπίτι σου, ο Σαμ ήταν εκεί και προσπαθούσε να μπει στον υπολογιστή σου για να σε εντοπίσει" συνέχισε αλλά έκανε μια απότομη παύση για μερικά λεπτά.
"Ήταν ένας εφιάλτης" μουρμούρισε, και εκείνος έβαλε το χέρι του κάτω από τα γόνατά της και πίσω από την πλάτη της, κινώντας την στην αγκαλιά του, κρατώντας τη σφιχτά κοντά του.
"Πώς βγήκες από εκεί πέρα;"

"Δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς βγήκα ζωντανή από εκεί. Γιατί μια στιγμή μιλούσα σε σένα και μετά κόσμος πυροβολούσε όλους μας" είπε, με τη φωνή της να τρέμει και εκείνος συνοφρυώθηκε σφίγγοντας το σαγόνι του.
"Πληγώθηκες;" ρώτησε και εκείνη έβαλε το χέρι της στον δεξιό της ώμο.
"Απέκτησα μια γρατσουνιά. Μόνο μια γρατσουνιά" είπε και τα χείλη της έτρεμαν.
"Το τελευταίο πράγμα που είπα στον πατέρα μου ήταν ότι θα ήθελα να μην ήμουν ποτέ κόρη του και εκείνος... Ήταν σαν ανθρώπινη ασπίδα από πάνω μου" είπε παλεύοντας σκληρά για να διατηρήσει την ηρεμία της και ο Ντρίσταν τράβηξε το πρόσωπό της προς εκείνον για να τον κοιτάξει.
"Αγάπη μου... είναι εντάξει" ψιθύρισε και εκείνη κούνησε το πρόσωπό της αρνητικά.
"Εγώ φταίω..." ψιθύρισε ελευθερώνοντας μερικά δάκρυα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του χαϊδεύοντας το μάγουλο της.

"Δεν φταις εσύ. Πώς θα μπορούσε να είναι δικό σου λάθος;"

"Αν είχα δεχτεί τον αρραβώνα δεν θα είχε συμβεί..."

"Όχι, Αλίνα. Δεν θα άλλαζε κάτι, το ξέρεις... Τελικά παντρεύτηκες τον άντρα που ήθελε ο πατέρας σου να παντρευτείς, και δεν είπε σκοπό να σε βλάψει αλλά ο πατέρας του; Προσπάθησε να σε βλάψει και δεν μπορείς να το αρνηθείς αυτό"

"Προσπάθησε να με σκοτώσει επτά φορές πριν τον πληγώσει ο Ντομ. Αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να βρει τρόπο να με πληγώσει", παραδέχτηκε και ο Ντρίσταν της χάιδευε το μάγουλο στοργικά.
"Δεν έφταιγες εσύ... Ξέρεις πόσες φορές, έχω σκεφτεί ότι έφταιγα που δεν ήμουν εκεί για σένα; που σε άκουσα και έμεινα πίσω; Κατηγορούσα τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουν όχι εκεί όταν με χρειαζόσουν περισσότερο"

"Αυτό δεν είναι αλήθεια..." μουρμούρισε συνοφρυωμένη.
"Το ξέρω, το ξεπέρασα, αλλά για πολύ καιρό ένιωθα έτσι..." είπε και εκείνη του φίλησε το λαιμό.
"Συγγνώμη" μουρμούρισε εκείνη και ο Ντρίσταν συνοφρυώθηκε.
"Για τι;"