Lee Minho, bir pazar sabahı evinde haberlerde korkarak izlediği seri katillerin hedefi olacağını tahmin edemezdi.
Kan ve Vahşet ⚠︎
Cinsellik ⚠︎
Küfür ve Hakaret ⚠
Rahatsız olacaklar okumasın ⚠︎
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ruhum nereye isterse, oraya gideceğim"
6. Bölüm; Ruhun Adımları
♫Cigarretes After Sex - Haevenly♫
⭐
Lee Minho'nun Anlatımıyla;
Jisung'un karşı dairemize taşınmasının üzerinden tam üç gün geçmişti.
Bu üç günde Seungmin ve Felix birbirlerine ve okula adapte olmaya başlamışlardı. Doğrusunu söylemek gerekirse ben de ısınmıştım Seungmin'e, kötü niyetli biri gibi değildi.
Onun dışında Felix bir şekilde hem Seungmin'i hem de beni, Seungmin'in biraz daha bizimle kalmasına iknâ etmeyi başarmıştı.
Şimdiyse hırkamı üzerime giymekle meşguldum.
Bugün dersim yoktu, Chan'ın ise yapması gereken bir proje vardı. Bir saat evde boş boş oturmuş, yapacak bir şey bulamamıştım. Bu yüzden önceden bildiğim, oldukça güzel bir kafeye gitmeye karar vermiştim.
Mavi hırkamı da üzerime geçirdiğimde iyi göründüğümden emin olmuştum. Saçlarımı az buz geriye tarayıp aynada son kez kendime baktım.
En sonunda anahtarlarımı da alıp kapıyı arkamdan kapattım. Siyah converse ayakabbılarımı da alel acele giydiğim sırada karşı dairenin kapısı açıldı.
Jisung, üzerinde pembe bir sweatshirt, altında siyah bir pantolonla dışarı atmıştı kendini.
Beni gördüğünde dostane bir gülümseme sundu bana, tombul yanakları iyice tombullaştığında istemsizce dudaklarım gerildi.
"Minho Hyung! Nereye gidiyorsun?"
"Hopey Café'ye gidiyorum, peki ya sen?"
"Aslına bakarsan, sadece biraz gezinmek istiyorum. Bu yüzden nereye gittiğimi bilmiyorum." Kaşlarımı çatarak sordum. "Nereye gittiğini bilmiyor musun? Nasıl yani?" Gülümsedi ve kıkırdayarak cevao verdi. "Kendimi kapının dışına attığım an kontrol adımlarımda olacak. Sokaklarda bomboş gezineceğim, durmayacağım. Kahkahalar atacağım, dans edeceğim. Şarkı dinleyecek, söyleyeceğim. Kapüşonumu çekecek, bakışların üzerimde olmasına izin vereceğim. Hava kararana dek!"
"İyi de, kaybolursun?"
"Kaybolmak istiyorum zaten, bedenim kaybolduğunda ruhumu bulmak daha kolay oluyor. Bedenimi, kendimi aynaya her baktığımda buluyorum zaten. Ama benim ruhum sokaklarda geziniyor, kilise arkalarında dans ediyor. Bir sözü diğeriyle alâkasız şarkılar söylüyor. Benim ruhum nereye gittiğini bilmiyor, ben de nerede olduğunu bilmiyorum. Tek bildiğim şey, onu bulabilmek için kaybolmam gerekiyor."
O an karşımdakinin kardeşim yaşındaki bir çocuk olduğuna inanamadım. Böyle bir hayat felsefesi, hiç karşılaşmadığım bir şeydi. Yirmi beş yaşım boyunca hiç böyle düşündüğümü hatırlamıyordum. Öyle ki Daejeon'a ilk geldiğimde, bilmediğim sokaklara girmekten tırsardım. Nasıl gidileceğini bilsem dahi, yoldan en az beş kişi çevirir, yol sorardım. Emin olana kadar da gitmezdim oraya. Bu yüzden ilk yerleştiğimde, bir ay boyunca markete bile çıkamamıştım.
