Seni Seyrederdim - BxB

44

Ömer, Berk'i göğsüne yatırdığında, Berk de sıkıca beline sarıldı. Yine günlük kalacakları bir yere gelmişlerdi ve uzanıyorlardı. "Ee neler yaptın ben yokken?" Ömer'in sorusuyla omuz silkti. "Hiç. Evdeydim genelde." "İşten de oldun benim yüzümden." Aldığı bir aylık izin bitmeden işten çıkarmışlardı ve daha evdekilere söylememişti.

"Umrumda değil. Senin yüzünden falan da değil dert etme." Dediğinde Ömer saçlarını okşadı. "Sana bir iş bulalım yavrum. Benim içim rahat etmez böyle." "Yarın aramaya çıkacağım zaten. Yarın öbür gün evdeki para biter. Bizimkilerle aramı bozamam." "Aranız bayağı bayağı iyi sanırım." Dediğinde Berk iç çekti. "Sen yokken ben çok kötüydüm. Babamdan bana sarılmasını istedim. O da sağolsun iki saniye başımı okşayıp gitti." Dedi. Ömer daha sıkı sarılıp saçlarını öptü.

"Ben varken senin kimseye ihtiyacın yok. Düşünme." Dediğinde Berk bir süre bir şey demedi. Daha sonra "Sen yokken?" Diye sordu. "Sana olan sevgim var en azından. Bir de seni çok seven arkadaşların." Berk gülümsedi. Arkadaşları onu cidden seviyordu ve Berk de onları çok seviyordu. Onların varlığı için hep şükrediyordu. "Bak benim arkadaş dediğim insanlara. Biri hapse soktu, diğeri ne alemde bilmiyorum." Berk onun üzgün çıkan sesini duyunca kafasını kaldırıp yüzüne baktı ve eliyle yanağını okşadı.

"Tolga bence hala seni çok seviyor. Onun dışında Emir var, o da senin arkadaşın." Ömer "var, var da bir garip son zamanlarda. Hapisten çıktım, görmeye bile gelmedi adam. Ama ben biliyorum, benim yanımda ailem ve sen dışında kimse yok." Dedi. "Ben varım tabi, hep de olacağım." Berk konuştuğunda hüzünlü havadan çıkıp güldü. "Varsın, iyi ki."

Berk tekrar sarıldığında "bence biz evlenmeliyiz yavrum. Sence de bizden çok iyi aile olmaz mı?" Diye konuştu. "Ya Ömer ben de öyle düşünüyorum biliyor musun? İkimizden iyi eş olur." "Peki baba?" "Çok çok iyi olur hem de. İkimiz de çocuklarımız için her şeyi yaparız." "Çocuklarımız? Bunu beğendim güzelim." Dediğinde Berk kıkırdadı ve uzanıp boynunu öptü. "Böyle bir dünya... Yaşar mıyız dersin sevgilim?" Berk'in sorduğu soruyla o eğlenceli hava bir anda dağılmıştı. Ömer gözlerini kapatıp "hayal kuralım. Belki..." Dedi.

"İmkansız. Bizi bize bırakmazlar Ömer." Berk'in kurduğu cümleyle Ömer kaşlarını çattı. "O ne demek şimdi?" "Bizi ayırırlar demek Ömer. Baksana az kalsın seni kaybediyordum." Ömer'in sinirleri bozulunca biraz ayrıldılar. "Yine de ayrılmamıştık Berk. Sadece fizikseldi ve bak bitti. Şimdi yan yanayız ve hala birbirimizi seviyoruz." "Konu o değil Ömer. Ben de sen de bu sevgiden vazgeçmeyiz zaten ama insan sevdiğiyle fiziksel olarak da ayrılmak istemiyor."

Gözünden yaş aktığında elinin tersiyle sildi. "Neredeyse 1 ay boyunca seni göremedim. İyi misin değil misin doğru düzgün öğrenemedim. Ya senin yanında bana ait tek bir şey bile yoktu. Senin beni sevdiğini ve bırakmadığını biliyordum ama böyle de canım çok yandı. Seni görememek, dokunamamak, sesini duyamamak..." daha fazla devam edemeyip nefes almaya çalıştığında Ömer yaklaşıp sarıldı.

Sıkıca sarılıp "kimse, senden başka kimse beni anlamıyor Ömer. Beni doğuran annem bile yüzüme bakıp da neyin var demedi. Sen yokken ben de yok oluyorum, görünmüyorum. O yüzden sen hep yanımda ol Ömer lütfen. Sadece sen." Ayrı geçen günler Ömer için de iyi değildi. Onu çok özlemişti ve dediği gibi ona dair hiçbir şey de yanında yoktu.

"Yanındayım, görünmez değilsin Berk. Ben seni görüyorum, hem de her şeyini. Bu yüzden de seviyorum seni. Gözlerindeki her duyguyu en ince ayrıntısına kadar biliyorum." Biraz ayrılıp eliyle gözyaşlarını sildi ve yaklaşıp dudağına ufak ama şefkatli bir öpücük bıraktı. Gözlerini kapatıp alınlarını birleştirdi. "Ben yaşadığım sürece bütün duyguların da sen de benimle yaşayacak Berk. Hiçbirini görmezden gelmeyeceğim."