"සුදුපුතේ අපි එහෙනම් ගිහින් එන්නම්."
"හරි අම්මා. පරිස්සමෙන්.."
"මගෙ පුතත් පරිස්සමෙන්.. අම්මා රෑට කතා කරන්නම්කෝ.."
"අපි ගිහින් එන්නම් සුදුපුතා. මොනාහරි තිබ්බොත් තේජාන් පුතාට කියන්න තේරුණාද.."
"ඔව් අප්පච්චි. මං කියන්නම්.."
"හ්ම්ම්ම්... නිවාඩුවක් ලැබුණ ගමන් එන්න ඕන.. තේරුණාද.. අප්පච්චි බලන් ඉන්නවා මගේ පුතා එනකල්.."
"මං එන්නම් අප්පච්චි.."
"වැඩ ටික හරියට කරගන්න.. පරිස්සමෙන් ඉන්න.."
කැම්පස් එකේ හොස්ටල් ගේට්ටුව ළඟදි බෑග් සේරම මගේ අතට දුන්න අප්පච්චිගේ ඇස් වල යාන්තමින් කඳුලු පටලයක් බැඳිලා. අප්පච්චිගේ විතරක් නෙවෙයි අම්මගේත්.. මේ පළවෙනිම වතාව ගෙදරින් ටික කාලෙකට හරි ඈත්වෙන. ඉතින් අප්පච්චිටයි අම්මටයි ඒ නිසාම පාලු දැනෙනවා ඇති.
ලොකූත් තව ටික දවසකින් යන්න ගියාම ගෙදර ඉතුරුවෙන්නේ ඒ දෙන්නා විතරයිනේ.. ඒත් අපි කියලා මොකක් කරන්නද.. ජීවිතේ හැටි එහෙම තමයි. තමන්ගේ හීන වෙනුවෙන් යම් යම් දේවල් කැප කරන්න සිද්ද වෙනවා..
බෑග් ඔක්කොම පැත්තකින් තියලා මම දණගහලා අම්මටයි අප්පච්චිටයි වැන්ඳා. අප්පච්චියි, අම්මයි හොස්ටල් ගේට්ටුවෙන් ඈතට යනකල්ම මම බලන් හිටියේ පුදුම ලෝභකමකින්. අද ඉඳන් මේ මොහොතේ ඉඳන් මොනවගේ දේවල් වලට මේ කැම්පස් එක ඇතුලෙදි මට මූණ දෙන්න වෙයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ ඕනදේකට වැටෙන්නේ නැතුව ශක්තිමත්ව මූණ දෙන්න තරම් හැකියාවක් මට ඇතියි කියලා මම හිතනවා..
අම්මයි අප්පච්චියි නොපේනී යනකල් බලන් ඉඳලා මම තිබ්බ බෑග් ටිකත් අරගෙන හොස්ටල් පාරේ එන්න ආවා. මං වගේම තව ළමයි ගොඩක් ඒ පාරේ එහාට මෙහාට යනවා. ඒ දිහා බල බලම සිකුරිටි රූම් එක ළඟට ආපු මම මට තියෙන රූම් එකත් බලන් ඇතුළට එන්න ආවේ හිතේ ප්‍රශ්න දාහක් තියාගෙන..
YOU ARE READING
PLEASE REMEMBER ME ||| Completed ||| Sinhala BL
No Ficción"අසම්පූර්ණ මිනිසුන්ව අත්නොහැර සම්පූර්ණයෙන්ම දරාසිටින්නේ සැබැවින්ම ආදරේ කරන හදවත් පමණයි..." - තිනෙත් සස්මික ඒකනායක. "මට ඔයාව දැනුණා. ඉතින් මම ආදරේ කලා. තවමත් ආදරේ කරනවා. ඉස්සරහටත් මං ආදරේ කරාවි...." - ශාරද ඔවින් ආදිත්‍ය නානායක්කාර. Start - 2023/11/11...
