Together Once Again

Kabanata 20

Kabanata 20

Miss

"S-saan tayo pupunta?" I said drunkenly.

Karga niya na ako dahil muntik na akong matumba sa daan kanina. Buti nalang at hawak niya ang baywang ko kaya hindi ako tuluyang natumba. Kahit naman lasing ako, alam ko kung sino ang kasama ko at kung saan kami pupunta e. Pero sa tinatahak naming daan, hindi 'to pamilyar sa akin.

"Sa apartment ko nalang tayo matulog. Ayokong umuwi ka na ganito ang itsura mo." marahan niyang sagot.

Humigpit ang yakap ng braso ko sa kanyang leeg. Napahinga na rin ako ng malalim at siniksik ang mukha sa pagitan ng kanyang leeg. He smells good. So manly.

"A-ang bango..." lasing kong sabi.

I heard his deep sighed.

"Anong amoy ba?" aniya habang naglalakad.

Malayo pa ba kami? Baka mamaya nangangalay na siya? Medyo mabigat pa naman ako.

"A-amoy--"

"Amoy baby ba? Syempre baby mo ako e." he interrupted me.

I rolled my eyes. Bolero! I continue sniffing his neck. He really smells good. Kung hindi lang sana kami nagkasira noon baka matagal na kami ngayon. Pero siguro kaya nga nangyari 'yon sa amin kasi may plano ang Diyos. Plano niyang mas ayusin ang buhay naming dalawa.

Nakakalungkot lang. Si Zeek ang una kong minahal na lalaki. I was desperate to escape from the reality that I was falling in love with my same sex. Mahirap ring itago ang kasarian ko. The community is not ready to accept our community. Kaya para sa amin na ganito, mahirap magmahal. Kung pwede nga lang na baguhin ang nararamdaman ko, ang kasarian ko, gagawin ko para lang matapos na itong maling nararamdaman.

My father will never accept a gay son. Iyon ang tumatak sa isip ko. Na kahit siguro mawala ako sa mundong ito, hindi 'yon matatanggap ng Ama ko. What's wrong with being a gay? Kasalanan ko ba kung bakit naramdaman ko ang magmahal ng parehong kasarian? Kasalanan ko ba kung bakit ramdam ko ang pagiging babae ngayon? Kasalanan ko ba 'yon?

Kasalanan ko ba ang maging bakla? Kasi kung kasalanan ko, sana pala hindi nalang ako isinilang sa mundong ito. Sana pala hindi nalang ako binuhay ng magulang ko. Sana pala hindi nila akong binuhay. Kasi sa totoo lang, ang sakit, sobrang sakit maging bakla.

Napasinghot ako. I'm crying again! I don't want to feel this way again. I don't want to feel rejected and ignored. I'm just born this way.

"Shhh, stop crying." he said softly while wiping my tears.

Nasa kama niya na ako. Yumuko ako dahil sunod-sunod ang pagpatak ng luha ko. I feel so stressed and frustrated. Lumuhod siya sa harap ko habang sunod-sunod na pinapahid ang luha sa mata ko.

"What's wrong? May problema ba tayo?" sobrang rahan niyang sabi.

I shook my head, tears flooded again.

"Baby..." he whispered softly at my ears.

Umiling-iling ako habang umiiyak pa rin. Sobrang sikip ng dibdib ko. Sobrang sakit isipin lahat ng 'yon. It's been a long time since I step up and open myself to my family but my father still not accept me.

"Shhh, baby, please stop crying?" he caressed my back gently.

"M-mali bang maging katulad ko?" basag kong sabi.

Now, I'm going to burst out.

"No." he whispered.

I sniff again.

"M-mali bang magmahal ng parehong kasarian namin?" I asked again, crying like a baby.

"No again baby." same voice.

"Kung kasalanan maging bakla, bakit pa kami pinanganak sa mundong ito? Bakit kailangan naming magdusa? Bakit hirap tanggapin ng mga tao ang tulad namin?" I burst out.

Umupo siya sa tabi ko. Naramdaman ko nalang bigla ang sarili na nasa kandungan niya. He was hugging my body so tightly. Inamoy niya ang likod ko at hinalik-halikan ako doon.

"Hindi kasalanan ang maging bakla, Creek. People are easy to judge and we don't have the right to stop them from doing it. But can you see? Unti-unting tinatanggap ng mundo ang mga katulad natin. Hindi man matanggap ng lahat, pero meron at meron ng buong puso na tumatanggap sa atin." he whispered tenderly.

"We don't need to carry all things in the world, baby. Let's live for what we are. Tanggapin man tayo o hindi, ang mahalaga, tayong dalawa, tanggap natin ang isa't-isa." he added.

Napatingin ako sa kanya. Tears poured again. Namumula na rin ang kanyang mga mata. And I know, he's going to cry too.

"Live for who you are. That is the essence of living and loving." he said so softly.

I smiled and I couldn't control myself so I planted my lips to him. So deep, I deepen my kiss and forget all my worries in this world. Sinapo ko ang kanyang mukha at mas lalong dinama ang kanyang labi. I longed for his kisses. I long for his warm hugs. I miss this man.

When I stop kissing him, humiwalay ako at tumitig sa kanyang mga mata. His eyes were gentle and drunk.

"I hope you won't ruin the second chance I will give you, Zeek." I said with full of hope.

Tumulo ang kanyang luha sa mata at tumango-tango sabay yakap ng mahigpit sa akin.

"Thank you for trusting me again, Creek. Thank you." he said while hugging me.

I smiled happily. Wala e, siya ang kasiyahan ko. Kahit nasaktan niya na ako noon, siya pa rin ang kasiyahan ng puso ko. Mahirap magkunwari. Mahirap magtago. Mahirap itanggi.

Hinalikan niya ako sa labi. Malalim na mga halik. Hiniga niya ako sa kanyang kama habang naghahalikan kami. I hug his neck and let him kiss me. He started touching my body. Dahan-dahan kong naramdaman ang pag-akyat ng kakaibang sensayo habang hinahawakan niya ako.

Bumaba ang kanyang halik sa aking leeg. Napatingala ako sa ungol at sarap na naramdaman. Fuck! It's been a long time since I felt him. Tumingin siya sa akin na pungay ang mga mata. I smiled and cup his face for another deep kiss.

Dahan-dahan kong hinaplos ang kanyang dibdib pababa sa tiyan hanggang sa kanyang pagkalalaki. Napanganga ako ng kagatin niya ang labi ko. Pinasok ko ang kamay sa loob ng kanyang suot na pantaloon at diretso sa mabuhok niyang kahabaan. I smirk when he stop kissing me.

"Shit!" he cursed.

"You miss me huh!" I said playfully.

He sighed, pungay na mga mata at namumulang leeg bago muling sinunggaban ang labi ko.

"Yes, I fucking miss you."

--
©Alexxtott2024