RUHUMUN ONARICISI

6.Bölüm Geçmişe Adım Adım.

Yazım yanlışlarım varsa affedinm Zamanla düzelteceğim.

İyi okumalar🎀

Medya:Arven Koral.

2 Gün Önce...

Görkem kliniğin koridorlarında sert adımlarla yürüyordu. Babasının' Elzem burada' demesiyle beyninden kurşun yemişe dönmüştü. Bu ismi nerden hatırladığını şimdi anlamıştı. Elzem o Elzemdi... Burada çalıştığını kartta yazan kliniğin ismini görünce öğrenmişti zaten. Ama babası Elzem'i nereden tanıyordu? Hızlı ve sert adımlarla babasının odasına girdi.

Korhan Karasoy uğraştığı dosyalardan başını kaldırıp kapıyı çalmadan giren Görkem'e baktı. Kaşlarını çatarak "Hadsiz! kapıyı çalmakta mı yok artık? Baban var karşında!"diye kükredi.

Sert adamdı Korhan Karasoy; Otoriterdi bir kere, kuralcıydı. Herşey onun istediği gibi olsun isterdi, bu yüzden çocukluğundan beri Görkem'i kendi bildiği kurallarıyla yönetmeye çalışırdı. Kurallarına kural demek olmazdı. Fazla aşırıya kaçardı. Bir kere sevgisini hiç bir zaman adam akıllı göstermemişti, şimdi ise baba rolü oynuyordu.

Görkem derin bir nefes aldı ama aldığı nefes ciğerine bile gitmedi. Öylesine telaşlıydı. " Elzem'i nereden tanıyorsun?"diye sordu kaşlarını çatarak. Bu noktada ses tonuda sertleşmişti. Beklemiyordu onu yıllar sonra görmeyi. Mezarlıkta karşılaşmıştı. İlk defa tanıştığını sanmıştı ama oysa tanıştığı kadın Elzemdi, geçmişinden bir parçaydı.

Kamelya çiçeğiyle konuşan küçük kızdı.

Korhan Karasoy sinirlenmişti. Elzem'in o Elzem olduğunu daha yeni anlamıştı. Zaten Elzem kliniğe geleli çok ta olmamıştı. Bu yüzden anlamaması normaldi. "Nereden tanıdığım seni ilgilendirmez! Elzem ile çocukken tanıştığınızı bilmiyorum mu sanıyordun?"dedi Korhan Karasoy. Siniri bu yüzden değildi. Öldürdüğü adamın kızının yıllar sonra onun kliniğinde psikiyatrist olarak gelmesiydi.

Görkem odanın içerisinde dört dönüyordu. Korhan Karasoy,"Sen Elzem ile tekrar neden görüştün?"diye sordu tereddütlü bir şekilde. Önceden görüşme ihtimallerini kafasında tartıyordu. Görkem sinirli ve sert bir şekilde dört dönmeyi bıraktı. Olduğu yerde sakinleşmeye çalıştı. Sağ eli ensesini sıvazladı.
"Mezarlıkta tanışmıştık. Oysa biz onunla zaten birbirini tanıyan iki yabancıymışız," dedi boğuk bir ses tonuyla Görkem.

Elzem'i gördüğüne sevinmişti. İçi huzurla dolmuştu ilk andan beri ama konduramamıştı. Elzem onun geçmişindeki en güzel sevgi bağıydı. Bir annesi bir Elzemdi geçmişindeki tek güzel anılar.

Elzem bunların hiç birini hatırlamıyordu tabii. Çocuktular daha birbirlerini unutmaları çok normaldi.

Korhan Karasoy kaşlarını çattı. Ağzını açacak oldu ama geri kapattı. Sonra dayanamayacak oldu ki sinirle kükredi."Yine mi mezarlığa gittin?"
Görkem bu sinirine şaşırmamıştı. Babası hep sinirliydi, hep böyleydi, karşısındakini it'miş gibi azarlar sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam ederdi. Görkemde sinirlenmeye başlıyordu zaten yeterince gergindi.

" Bu yaştan sonra annemin mezarına ne zaman gidip gitmeyeceğimi sana soracak değilim!"

Korhan Karasoy sadece bakmakla yetinmedi, acı acı sözlerini Görkem'in yüzüne tekrar tekrar çarptı. " Kendin diyorsun be adam! Bu yaştan sonra! Kaç yaşına geldin hala annenin mezarının yanından ayrılamıyorsun. Büyü artık kocaman adam oldun! Öldü o öldü! Her gün yanına gidince seninle sohbet ediyor mu? Her gün yanına gidince sana sarılıyor mu? Her gü-" sözlerine devam edecekken Görkem sözünü en sert şekilde kesti. Sözleri bir bıçaktan farksız değildi.