❗kitabın isminde küçük bir değişiklik yapılmıştır. Sıkılan kaldırılmıştır.
Üniversite de tıp okuyan genç kadın ve oraya yarbay dedesini katılacağı konferans için giden asker adam.
Genç kadını ilk görüşte aşık olur fakat söyleyemez ve onu uzaktan kar...
! Bu kitapta geçen yer, kişi ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup, kurgudan ibaretir!
Yayımlanma tarihi 12.03.2024
Güzel okumalar♡
3 l KURŞUN
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
______________________
Günler sonra bugün yine hastanede nöbetçiydim. Göz açıp, kapayana kadar hızlı geçiyordu zaman. Ama keşke nöbet gecelerim de bu zaman dilimine dahil olsaydı. Zira saniye, dakikaya dönüyor gibiydi. O kadar yavaş ve uzun geçiyordu.
Hastanedeki doktor yetersizliğinden dolayı da, tutmam gerekenden daha fazla tutuyordum.
Kendi tercihimle tus'a girmeyip, pratisyen doktorluk yapıyordum. Ve bir süre böyle devam etmeyi planlıyordum. Her hangi istediğim bir alan olmadığından TUS'a girmiyordum.
Acilde, iyiydim ben böyle. Eğer olurda ilerde fikrim değişir ve bir alan istersem, elbette ki bu sınava girecektim. Ama şu anlık öyle bir düşüncem yoktu.
" Ceylin hanım! Ceylin hanım!" Diye bağırarak ve koşarak bana doğru gelen emre hemşire baktım şaşkınca. "Bi- bir genç hasta, hastanenin çatısına da, intihar edecek. Biz ne dersek dinlemiyor. Kendini atmakta kararlı. Yetişin" nefes nefese kalmış bir halde konuştu. Kaşlarım çatıldı. " Tamam, sakin ol" desem de, duyduklarımla bende paniklemeye başlamıştım.
Aceleyle hareket edip, emre hemşir ile asansöre koştuk. Düğmeye üst üste bilmem kaç kere basıp, asansörün gelmesini bekledim. Asansör bu sabah yapılmıştı. "İnşallah geç kalmayız" tek temennim buydu. Asansör bir kaç saniye sonra gelip, kapısı açıldı. İçindeki insanların çıkması ile asansöre binip beklemeden son kat düğmesine bastım.
Hangi hasta olabilir diye düşündüm ama bunu yapabilecek kimse gelmiyordu aklıma.
Asansörün kapısı tekrar açılmasıyla inip, çatıya çıktık koşar adımlarla. Hemşirelerden oluşan bir kalabalık vardı. Aralarından sıyrılıp, intihar etmeye çalışan kişiyi baktım. Gördüğüm kişiyle duraksadım. Bu Nigar'dan başkası değildi. 17 yaşındaydı. Taciz ve ağır şiddet görmüştü. 4 gün önce hastane ye getirilmişti. Ve geldiği andan beri onunla yakından ben ilgilenmiştim.
Saatler önce başına gelenleri anlatmıştı bana. Babası onu yaşça büyük bir adama, kendi rızası dışında zorla onu satmıştı. Bunları duyduğumda kanım donmuştu. Daha çok küçüktü. Ve sırtını yaslayacak hiç kimsesi yoktu.
Onu bu hale getiren, insan diyemeyeceğim kadar insan dışı olan, satıldığı mahlukattı. Hastaneye bile getirme tenezzülünde bulunmayıp kızı sokağa atmıştı. Allah'tan bir vatandaş onu fark etmişte hastaneye getirmişti.
" Nigar" ona doğru bir iki adım attım. " Lütfen yaklaşma Ceylin abla" sesi titremişti. " Nigar ablacığım, ne yapıyorsun sen?" Küçük bir adım daha attım. "Yaklaşma! Yoksa atarım kendimi buradan" bir arkasına ve bir de bana baktı korkuyla. Ölmek istemediği o kadar belliydi ki. "Tamam, tamam yaklaşmıyorum." Sağ elimi ona uzattım " hadi in oradan ablacığım. Yapma bunu kendine. Tut elimi ve in oradan"
