run peter! | irondad & spiderson

Yanınızda Kalabilir Miyim?

Peter'ın Bakış Açısı

Çok yüksek bir uçurumdaydım. Etrafta kimse yoktu ve hava çok soğuktu.

"May!" Ses yoktu.

"Bay Stark!" Yine ses yoktu.

"Anne! Baba!" Etrafta hiç ses yoktu.

Uçurumdan aşağıya bakmaya çalıştığımda arkamdan bir ses geldi, arkama döndüm.

"May..." May'i görünce istemeden gözlerim dolmuştu. Onu özlemiştim.

May hayal kırıklığı ile gülümsedi.

"May tabii... varlığımı unutmamış mıydın Peter?" Ne demek istediğini anlamıyordum, ben onu asla unutamazdım ki.

"May? Neyden bahsediyorsun?"

"Neyden mi bahsediyorum? Tony Stark'ı gördüğünden beri asla aklından geçmiyorum Peter. Unuttun mu halacığını?" Üzerime doğru gelmeye başladı. O geldikçe ben uçuruma doğru gerilemeye başladım.

"Hayır, May. Seni asla unutmam..."

"Ama unuttun Peter. Sen çok nankör bir çocuksun. Sana bakmakla hata etmişim!" May'den böyle şeyler duymak... ağlamak istememi sağlıyordu.

"Hayır... lütfen böyle söyleme..."

"Annen ve babanın seni neden bırakıp gittiği belli oldu." İşte bu öldürücü darbeydi. Bundan sonra hıçkırarak ağlamaya başladım.

May hâlâ üzerime geliyordu ve benim gidebilecek bir yerim kalmamıştı.

Arkadan annem, babam ve Ben'de geliyordu. "Nankörsün Peter!" Hep bir ağızdan bağırıyorlardı ve bende uçurumun dibinde kulaklarımı kapatmış başımı iki yana sallayarak onları duymamaya çalışıyordum.

"Peter..."

Ben nankör değildim...

"Peter, uyan!"

Bir anda gözlerimi açmıştım. Hızlı hızlı nefes alıp verirken kalbim maratona çıkmışcasına atıyordu.

Gözüm kimseyi görmüyordu. Ben nankör değildim... May'i çok seviyordum Ben'i, annemi, babamı... onları hiç unutmamıştım.

Karşımda bana bir şeyler söylemeye çalışan Bay Stark ve arkasında endişeyle bize bakan Bay Rogers, Bayan Romanoff ve Bay Banner vardı.

"Ben herkesi hatırlıyorum. Hep kafamda onları düşünüyorum. Ben kimseyi unutmadım, yemin ederim." Ne dediğime anlam verememişlerdi. Kafamı iki yana sallayıp duruyordum. Natasha gelip beni sakinleştirmek için çabalarken diğerleri de neler olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Kabus gördüğümü anlamış olmalılar...

———————

"Daha iyi misin Peter?" Konuşan Steve ile başımı aşağı yukarı sallayarak içtiğim suyu masanın üzerine bıraktım.

"Teşekkür ederim ve özür dilerim."

Sırtımı sıvazlayan Clint'in yanında oturan Natasha konuştu. "Bunun için özür dilemene veya teşekkür etmene gerek yok küçük, bunun için buradayız. Onu onayladım. Konuşmaya hâlim yok gibi hissediyorum.

Herkes odalarına geri döndükten sonra ben de kendi odama çıkmıştım.

Tavanı seyrederken tek başıma uyuyamayacağımı anlayıp yataktan kalktım. Ve 113 numaralı odaya yürümeye başladım.

Kapının önünde durup birkaç kez vurdum.

"Gelebilirsin." Uyumayan adam ile rahatlayarak içeriye girdim.

"Hey Bay Stark. Yanınızda kalabilir miyim?"

——————

Bölümlerin kısa olduğunun farkındayım ama uzun bölümler beni çok sıkıyor nedense. Hem okurken hem de yazarken bölümleri kısa hikayeler daha çok hoşuma gider. Sık bölüm atmaya çalışacağım.

Marvel'la kalın.