run peter! | irondad & spiderson

"Tony"

Tony'nin Bakış Açısı

Kapının çalmasıyla yattığım yatakta doğruldum. Bu saatte kim gelebilirdi?

"Gelebilirsin." Kapının açılması ve kapının arasından başını içeriye uzatan Peter ile hızlıca yataktan kalktım.

"Hey Bay Stark yanınızda kalabilir miyim?"

"Noldu evlat? Sen alçılı ayağınla nasıl buraya geldin?" Aynı kattaydık ama yine de zorlanmış olmalı.

"Şey, hiç acımıyor. Üstüne basabiliyorum biraz, yavaş yavaş geldim." Çocuk birkaç saniye sustu ce tekrar konuşmaya başladı.

"Bay Stark yanınızda kalabilir miyim?" Sorusunu tekrar etmesiyle gülümsedim.

"Elbette Peter, dilediğin zaman gelebilirsin." Çocuğu kaldırıp yatağa taşıdıktan sonra yüzüstü yatırmıştım. Üzerini örtüp sol tarafına geçtim.

"Uyuyamadın mı tek başına?" Peter'a baktım, kafasını salladı. Biraz düşünceli duruyordu.

Onu kendime çektim ve başını göğsüme yasladım. Şu birkaç günde çok yıpranmıştı. Kabusunu merak ediyordum ama sorup ona tekrar hatırlatmak istemiyordum. İkimizde sessizce tavanı seyrederken Peter konuşmaya başladı.

"Bay Stark..."

"Peter. Bana Tony diyebilirsin. İstediğin şekilde seslenebilirsin tamam mı? Bay Stark demene gerçekten gerek yok. Olur mu?"

"Peki, Tony?" Saçlarını geriye doğru taradım.

"Söyle bakalım." Kafasını kaldırıp bana baktı.

"Beni evlat mı edindin? Nasıl aldın? Sana beni nasıl verdiler?" Soruları karşısında derin bir nefes aldım.

"Evet. Ama bunu kimseye söylememelisin tamam mı?" Başına bir şey gelmesini istemiyordum. Peter onayladı.

"Beni neden bırakmadınız? Yani... benden kurtulabilirdiniz. Başınıza dert almış oldunuz." Kaşlarım istemsizce çatıldı. Kendini dert olarak görmemeliydi.

"Pete sen bana asla dert değilsin tamam mı? Seni bırakmadım çünkü..." cümlelerimi toparlamaya çalışıyordum.

"Çünkü seni gitmek istemediğin bir yere göndermek istemedim ve bana iyi geliyorsun evlat. Seni bu kulede görmek beni mutlu ediyor."

Peter öyle büyük gülümsemişti ki hep böyle gülümsesin istedim.

"Teşekkür ederim Tony, çok teşekkür ederim..."

——————

UZUN BÖLÜM YAZAMIYORUM