Bankzitters Imagine.

52. Milo

Warning; Bloed en wonden!  

Wat een leuke trip naar Rome zou moeten zijn geworden is uitlopen op een ziekenhuis bezoek, het moment dat ik de camera aan Raoul gaf die op het einde van de tafel zat na dat iemand van ons team een zet kreeg en ze Milo al meerdere keren hadden aangeraakt, kookte ik van woede. "Doe niet y/n, het is het niet waard." Fluisterde Raoul naar mij maar ik luisterde niet naar hem. Ik voelde me al weken niet lekker in mijn vel en had last van opgekropte woede, de backstory hiervan was dat ik er achter was gekomen dat mijn vriend vreemd was gegaan een paar dagen voor dat we deze trip zouden maken, al eerder had ik het idee gehad dat er iets was maar toen hij het eindelijk opbiechten heb ik hem meteen gedumpt. Deze woede die ik al een tijdje voelde kwam er nu ineens uit, op het moment dat de stoel van Milo nog een trap kreeg ben ik op haar afgevlogen en heb ik haar bij haren vast gepakt en de straat op getrokken, ik hoorde haar gillen maar het kon me niks schelen. "Je hoorde toch wat ze zeiden! Laat ons door werken!" Schreeuw ik tegen haar, ik voel haar nagels tegen mijn arm aan komen en tegen mijn wang, ze probeert zich los te maken uit mijn greep en dit maakt mij alleen nog maar bozer. Ik blijf tegen haar schreeuwen en merk niet dat er iemand uit haar vriendengroep zich is komen mengen, ik struikel over de voet van een jongen en dit zorgt ervoor dat zowel ik al zij op de straat vallen. "Laat me los!" Roept ze. "Sorry ik versta je niet, misschien als je het in het normaal Nederlands probeert dan kunnen we verstaan wat je zegt!"  Ze haalt uit en haar nagels komen langs mijn gezicht, ik trek nog een keer hard aan haar haren en hierdoor krijg ik ruimte om naar haar uit te halen, mijn nagels gaan langs haar gezicht en ik zie dat ik een kras in haar wang achter laat. Ik sla nog een paar keer en voel dan dat Raoul en Matthy mij aan mijn armen weg trekken van haar. Ik wil me verzetten maar als de jongens mij eenmaal weggetrokken hebben en mij vasthouden begin ik ongecontroleerd te huilen. 

 Het groep waar mee het meisje stond in ondertussen weg als ik met Raoul en Matthy me weer bij de andere jongens voeg. Voor het beeld materiaal doen de jongens nog hun shotjes en daarna gaat de camera weer uit. "Wat kwam die woede ineens vandaan y/n?" Vraagt Koen. "Ik wil er niet over praten." Mijn handen trillen nog wat na en ik heb eindelijk de tijd om mezelf even te bekijken, mijn rechter knie voelt nat aan door mijn broek, ik schuif mijn stoel naar achter en zie een rode vlek. "Je bloed." Merkt Raoul als eerste. "Mag ik er even naar kijken als je het niet erg vind?" Ik knik en haal de broekspijp van mijn broek omhoog, gelukkig draag ik een wijde broek en kan deze helemaal naar boven tot over mijn knie. "Dat ziet er niet best uit, ik ben zelfs bang dat we naar een ziekenhuis moeten om het te laten hechten." Ik schud heftig mijn hoofd. "Nee dat wil ik echt niet!" "Oh kom op y/n kijk zelf dan hoe het er uit ziet!" Raoul zijn toon is streng en ik kijk zelf naar hoe alles er uit ziet, het lijk alsof ik op en stukje steen ben gevallen. "Moeten we het niet even schoonmaken Roelie?" Hoor ik Robbie zeggen. "Slim ik ga binnen even vragen om de verbandtrommel." Koen staat op en rent naar binnen bij het café waar we zitten en komt met iemand van de bediening naar buiten lopen. In het gebrekkig Engels proberen ze haar duidelijk te maken wat er gebeurt is. "Roel ik wil wel dat jij het doet!" Roep ik voor dat de vrouw een watje op mijn knie drukt. "Sorry, my friend wants me to do it, is that okay?" De vrouw lacht naar hem en geeft hem het watje, Raoul ruikt er aan en de rest lacht hem uit. "Ja ik moet toch weten wat er op zit! Wat zitten jullie nou stom te lachen." De rest valt stil en kijken hem aan. "Dit kan pijn gaan doen want er zit alcohol hier op." Ik kijk even naar de andere jongens voor steun, ik maakt oogcontact met Milo die in de afgelopen tijd nog niks gezegd heeft, hij komt naast me staan en geeft zijn hand. "Ik hoef echt niet in je hand te knijpen hoor Miel." Zeg ik stoer. "Zou het toch maar even door y/n." Antwoord Raoul. "Nu ik zo dichter op je wond zit weet ik eigenlijk wel zeker dat we even naar de spoedpost moeten om hechtingen te gaan halen." Ik pak Milo zijn hand vast en zodra Raoul het watje tegen mij knie drukt knijp ik hard in zijn hand, ik probeer me groot te houden maar het liefste wil ik huilen van de pijn, mijn grip verzwakt op Milo zijn hand als ik voel dat ik duizelig word. "Zo dat is schoon nu alleen even snel een pleister er op zodat ze straks alleen even hoeven te kijken." Raoul staat op en ik voel alle kleur uit mijn gezicht trekken. "Roel! Dit gaat niet goed denk ik." Hoor ik Milo zeggen, ik probeer naar adem te happen. "Ga is cola halen!" Commandeert Raoul naar de jongens. "Ik voel me echt niet goed Roelie." Raoul hurkt naast mijn stoel neer. "Dat snap ik, maar we moesten je wondje schoonmaken, je neemt zo een paar slokken cola en dan gaan we langs het ziekenhuis." Ik knik en pak de cola van Koen aan waar hij mee komt aanrennen.

Samen met Raoul en Milo zijn we per taxi naar het ziekenhuis gegaan waar ze mijn wond gehecht hebben. "Waarom heb je dit eigenlijk gedaan?" Vraag Milo als Raoul nog even met de arts aan het praten is, ik haal mijn schouders op. "Ik weet niet." Is het enige dat mijn mond uit komt, ik begin me nu ook pas een beetje schuldig te voelen tegenover iedereen, door mij is hun avond verpest en dat terwijl we bezig waren met een video op te nemen. "Ik vond het gewoon niet kunnen, waarom zouden hun jou wel mogen aanraken? En hoe kon je daar zo kalm onder blijven?" Vraag ik aan Milo, die op zijn beurt nonchalant zijn schouders ophaalt. "Dit is voor ons niet de eerste keer dat er mensen zijn die ons uitlokken, begrijp me niet verkeerd maar met de tijd leer je dat het niks oplost om geweld te gebruiken." Ergens heeft Milo zeker gelijk maar goed dat hou ik voor mezelf. "En sommige meiden verdienen het om eens goed er van langs te krijgen." Zonder er bij na te hebben gedacht zijn de woorden mijn mond uit. "Klinkt als een hoop woede die je mee draagt." Ik draai mijn hoofd de andere kant op. "Ik wil er niet over praten." Gelukkig hoeft dat ook niet als Raoul terug komt lopen sta ik snel op en dring aan om te gaan. 

Aangekomen bij ons appartement die we afgehuurd hebben besluit ik om mijn kamer meteen op te zoeken. Ik kleed me om, doe mijn haar in een staart en ga in bed liggen, nu ik eindelijk stil lig voel ik pas de pijn in mijn knie, ik ben ook bang om inslaap te vallen, want ik weer dat als ik morgen wakker word de pijn alleen maar erger zal zijn en ik mijn been waarschijnlijk niet zal kunnen bewegen. Ik hoor de rest in de gang lachen, waar ik zelf al weer vergeten was dat we nog een paar shotjes te gaan hadden voor deze video was de rest dat niet, ik luister naar wat ze aan het doen zijn en ik lach mee, als ik iedereen na een tijdje elkaar welterusten hoor wensen valt de stilte door het appartement. "Ik ga nog even snel bij y/n kijken Miel." Hoor ik Raoul zeggen. "Wacht dan ga ik mee." Ik hoor de voetstappen van de jongens mijn kant op komen en de deur zie ik daarna langzaam op een kier gezet worden. "Ik ben nog wakker hoor, jullie kunnen binnen komen." Raoul en Milo stappen binnen en gaan op het uiteinden van het bed zitten. "Voel je je oke?" Vraagt Raoul met een bezorgde blik. "Ja, gaat wel, ik voel nu de pijn pas, ik hoop dat ik morgen wel normaal kan lopen." "Zo niet blijf je toch hier?" "En dan hier een beetje alleen zitten, nee denk het niet Roelie, het komt vast wel goed." Ik krijg een aai over mijn hoofd van Raoul en hij staat op. "Ga je mee Miel?" "Ga maar vast ik kom zo wel." Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan terwijl Raoul de kamer verlaat en de deur achter zich dicht doet. 

Het is even stil in de kamer tot Milo mij weer vraagt waarom ik het gedaan heb. "Miel ik wil er niet over praten!" "Kom op y/n ik zie toch dat je ergens mee zit, dit gedrag komt niet zomaar, ik zie al weken dat je niet lekker in je vel zit, dus vertel wat er aan de hand is." Even schrik ik van zijn reactie en twijfel of ik dit keer wel ga vertellen waar ik mee zit, ik probeer mijn been te bewegen en kreun van de pijn. "Je moet blijven bewegen." "Makkelijk gezegd als ik eigenlijk moet slapen." "Maar ga je nog vertellen wat er is?" Ik besluit Milo in vertrouwen te nemen en hem te vertellen waar ik mee zit, hij lijk geschrokken als ik uit gepraat ben. Ineens pakt hij me vast en trekt me in een knuffel. "Het spijt me y/n dat je dit hebt moeten mee maken en dat ik je zit te pushen om te vertellen wat er is, ik zou je eigenlijk een beetje dankbaarder mogen zijn dat je voor ons op kwam." Ik snap niet wat er aan de hand is maar de stress van afgelopen weken valt ineens van mijn schouders af terwijl ik toegeef aan Milo zijn knuffel, mijn ogen vullen zich met tranen en ik begin weer te huilen. "Ik had het niet moeten doen ik weet het, maar toen ze tegen je stoel aan schopte was ik er zo klaar mee, klaar met de meiden die denken het beter te weten, klaar met de meiden die zo onwijs highclass doen en en en...." Ik begin te stotteren en te happen naar adem. "Sssst, doe maar rustig, ik snap wat je bedoelt, dankje dat je voor ons en vooral voor mij bent opgekomen y/n." Milo gaat liggen in trekt me mee, ik leg mijn hoofd op zijn borstkas terwijl hij over mijn rug wrijft om me weer rustig te krijgen. "Weet je y/n we hebben het er niet meer over, ik zal ook niks tegen de andere zeggen tenzij je er zelf klaar voor bent, probeer gewoon te gaan slapen en dan zien we morgen wel hoe je je voelt, is dat iets." Ik veeg mijn ene wang droog en knik ja. "Miel?" Zeg ik na een paar minuten zachtjes, maar ik krijg geen antwoord meer, als ik mijn hoofd een stukje optil zie ik dat hij ligt te slapen, ik lach in mezelf en leg mijn hoofd weer neer waar ik lag. Ik had nooit gedacht dat er achter hem deze zacht aardige jongen schuil ging.