Bankzitters Imagine.

55. Raoul

We zijn al uren onderweg naar Utrecht, we zouden eerst met de auto van Maxime gaan maar die kwam een week geleden in de garage te staan met een lekke band en was niet op tijd klaar om op te halen. Deze dag hadden we al weken van te voren gepland en eerlijk gezegd hadden we allebei geen zin om de afspraak te verplaatsen, nee we moesten echt onze droom na leven en zien waar de Bankzitters al hun video's opnamen en misschien konden we wel een kijkje nemen in het kantoor, maar dat was natuurlijk niet mogelijk dachten wij. 

Met onze huur auto zijn we op zoek naar een plek om te parkeren dicht bij het centrum waar hopelijk de prijzen van het parkeren een beetje mee vallen, naast dat we een op weg zijn naar het Bankzitters kantoor, willen we natuurlijk ook wat van de stad zien, dit zijn ook plekken waar we vast wat kunnen herkennen van de video's. 

Wanneer we eindelijk uit de auto stappen moet ik even wennen aan de kou buiten, ik rits mijn jas dicht tot aan mijn kin en ik hoor Maxime ook uitstappen. "Waar moeten we nu heen?" Vraagt ze als ze naast me komt staan. Ik haal mijn schouders op en pak mijn mobiel uit mijn jaszak. "Ik zal het wel opzoeken." Ik begint te typen en even later weet ik precies waar we heen moeten. "Kom, ik weet de weg." "Waar gaan we als eerste heen?" Vraagt Maxime. "Bankzitters kantoor, het is voor hun ook vast bijna tijd voor de lunch en misschien als we geluk hebben dan zien we nog iemand van hun." Maxime stelt in met mijn idee en met goeie moed beginnen we te wandelen. 

Wanneer we de juiste straat in lopen herkennen we het gebouw meteen en kijken omhoog, binnen zien we mensen lopen. "Oh my god, kijk dan!" Enthousiast tik ik Maxime aan en lacht. "Ik sta naast je, ik kijk met je mee y/n."  We lopen naar het gebouw toe en staan voor de deur stil. "Zullen we aanbellen?" Vraag ik, Maxime rolt haar ogen. "Nee dat kunnen we niet maken straks denken ze nog dat we van die irritante kinderen zijn die komen belletje lellen ofzo." Daar heeft ze wel gelijk in, maar ik zou zo graag willen weten of ze ons zouden binnen laten. 

We blijven nog een paar minuten rond het gebouw hangen en zien de deur open gaan, ik hou even mijn adem in, we kijken wie er naar buiten komt lopen. "Dat is Roel!" Roep ik net iets te hard zodat hij mij hoort, ik zie hem onze kant op kijken en ik zwaai wat ongemakkelijk. Hij zwaait terug en komt op ons aflopen. "Goedemiddag dames, wat brengt jullie hier?" Zijn stem klinkt vriendelijke en hij lacht lief naar ons. "We zijn op tour in de stad en het Bankzitters kantoor was punt 1 op de agenda vandaag." Zegt Maxime, ik knik en vertel mezelf dat ik even moet ademen halen. 

We gaan op de foto met Raoul en maken een praatje met hem. "Wat doen jullie hier vandaag dames?" "We zijn op tour in de stad, even kijken of we wat plekken van jullie video's herkennen." Antwoord ik. "Oh maar ik kan jullie wel een tour geven door de stad als jullie dat willen?" Even kijken Maxime en ik elkaar aan en knikken dan ja. "Nou kom op, ik was toch onderweg naar de binnen stad om het een en ander te kopen voor onze nieuwe video." Raoul begint te lopen en wij lopen achter hem aan. 

Raoul laat ons wat plekken zien waar ze gefilmd hebben in de afgelopen jaren en ook wat plekken waar hij zelf graag komt. We maken een hele tour door de stad en luisteren aandachtig naar hem. "Dit hier komt uit die ene video dat Koen een mevrouw uitschold omdat ze door onze video heen liep. En dit hier is waar Milo zijn Mario impressie deed. Zo lopen we uren door de stad heen en verteld Roel ons van alles. "Ook wel is leuk om Roelies weetjes te horen zonder dat ze afgekapt worden." Grap ik tegen Maxime die begint te lachen. 

 We lopen langzaam weer richting ons begin punt hun kantoor en daar wil Raoul eigenlijk afscheid van ons nemen. "Raoul, mogen misschien niet even binnen kijken? We beloven niks te delen!" Vraag ik dan nog snel. Raoul kijkt een beetje bedenkelijk en pakt zonder wat te zeggen zijn mobiel uit zijn broekzak en belt iemand. Maxime en ik staan elkaar aan te kijken, we weten niet zo goed wat er nu aan de hand is maar zodra Raoul ophangt en de deur van het kantoor opent en ons wenkt snappen we het. 

We volgen hem langzaam naar binnen nog steeds niet echt een besef van dat we echt mee mogen naar boven, we stappen de lift in en daar is het even stil, voor dat we de juiste etage bereiken vraagt Raoul ons nog een keer om echt niks met andere mensen te delen want anders zouden ze dit met iedereen moeten doen die hier voor de deur zou staan. We beloven nogmaals om niks naar buiten te brengen en zodra de lift open gaat volgen we Raoul naar hun kantoor. 

We krijgen een snelle rondleiding van hem en krijgen de kans om ook even met de andere Bankzitters en andere medewerkers op kantoor te praten. Ik raak en gesprek met Anton, de editeur van het kanaal, ik vertel hem dat ik zelf ook wel eens wat kleine dingen maak en laat wat van mijn werk zien, het is lang niet zo goed als dat van hem. "Voor klein content is het prima, zou je meer willen leren?" Ik knik, hij lacht en rommelt wat op zijn bureau. "Hier heb je me kaartje, mijn nummer staat daar op dus als je vragen hebt of dingen wilt leren stuur gerust een berichtje, misschien kan ik je helpen." Ik pak met iets wat trillende handen zijn kaartje aan en bewaar deze in het hoesje van mijn telefoon. 

Vlak voor dat we weer gaan staan Anton en ik de kant van Raoul uit te kijken die met Maxime aan het praten is, we zien haar lachen en we zien ze snel nummers uit wisselen, ik zeg Anton gedag en de andere jongens ook voor dat ik Raoul bedank voor de leuke dag en Maxime weer mee terug neem naar de auto. 

Terug in de auto op weg naar huis kan ik het dan ook niet laten om haar te vragen naar wat ik gezien heb. "Hebben jullie nummers uitgewisseld?" Ze schud haar hoofd. "Nee joh, dat zou toch raar zijn. "Maar nu lieg je tegen me, ik heb het gezien!" Zeg ik met een lach, daarna begint ook Maxime te lachen. "Oke, ik kan niet liegen, we hebben nummers uitgewisseld, maar ik ben niet de enige die hier een nummer heeft gehad, ik zag dat Anton zijn kaartje aan je gaf." Ik vis het kaartje uit mijn jaszak en laat die aan haar zien. "Voor als ik eens vragen had voor mijn edits." "Je edits en je wilt dat ik dat geloof?" We lachen allebei en al pratende en grappend vervolgend we onze weg naar huis.