Unicode
*********
"လူနာ စိတ်ချမ်းသာအောင်သာ ထားပါ မောင်ရင်။ ဆရာတို့ တတ်နိုင်တာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူး"
"ကျေးဇူးပါ ဒေါက်တာ"
ပယင်း ဆေးစာရွက်ကိုင်ကာ ဆေးရုံကုတင်ထက် အိပ်ပျော်နေသော မေ့လက်ကို ဖွဖွကိုင်ပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားတင်းလိုက်သည်။
"သား "
"ဗျာ မေ ၊ နိုးပြီလား"
"အင်း၊ မေ ဆေးရုံပေါ် မနေချင်ဘူး ငါ့သားရယ်၊ မေ အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
အိမ်....။ သူ့အိမ်က ဘယ်မှာပါလိမ့် ..။ တစ်ချိန်က ညစ်နွမ်းနွမ်း တိုက်ခန်းငယ်လေးလား၊ တောင်ပေါ်က အိမ်သေးသေးလေးကိုလား...။
" မေ့သဘော။ သား ဆရာဝန်တွေကို သွားပြောလိုက်မယ်။ အိမ်မပြန်ခင် သားတို့ ဘုရားဖူးခရီးထွက်ကြရင် ဘယ်လိုလဲမေ။ မေ ကျိုက်ထီးရိုးသွားချင်တယ်ဆို"
"သားသဘော ၊ ဆေးရုံပေါ်မှာတော့ မေမနေချင်ဘူး"
"ဟုတ်"
ဆေးရုံဆင်း ကားစင်းလုံးပြတ်ငှားကာ ကျိုက်ထီးရိုးသို့။ လမ်းတစ်လျောက် ကားကိုဖြေးညင်းစွာမောင်းပြီး သဘာဝရဲ့ အလှပတွေကို မေ့ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ခံစားခိုင်းသည်။ စိတ်ချမ်းသာမှုကြောင့်ရယ် မေ့မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်း လန်းပြီး ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံးနှင့်။ မေက သူ့အခြေနေ သူသိသည့်ပုံပင်။ ဝမ်းနည်းစကားမဆို မျက်ရည်မကျ။ လောကဓံအရာရာတိုင်းကို လက်ခံနိုင်နေသည့်အလား။
တောင်ခြေမှာ ကားနားပြီး တစ်ညတည်းခိုကာ မနက်စောစောမှ ကားဖြင့်ဆက်တက်လာပြီး စခန်းငယ်လေးတွေမှာ ဝင်နားလိုက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခေါ်ပြလိုက်နှင့် တောင်မကြီးပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ မေ့ရဲ့ wheelchair ကိုထုတ် မေ့ကိုနေရာချပေးပြီး ဆောင်းလေအေးအေးကြောင့် မာဖလာပေး ပတ်ပေးပြီး အနီးတစ်ဝှိုက်ကို လိုက်ပြဖြစ်သည်။
"မေ အေးလား"
"ဟင့်အင်း၊ သား ဘုရားတက်ဖူးချင်ဖူးလေ ၊မေ့ကိုထားခဲ့"
"ရပြီမေ ၊ သား ..."
ဘုရားက ဘယ်ချိန်ပြန်လာလာရသည်။ မေနှင့်က အချိန်တွေ သိပ်မကျန်။ ပယင်း ဆက်မပြော ။ ရီလိုက်ကာ
"မေ့ကို မထားခဲ့ချင်ဘူး၊ လာ အနီးနား လိုက်ပတ်ကြည့်ရအောင်"
YOU ARE READING
(Completed)လေငွေ့သွင်သွင် ဝှေ့ထင်ထင် ချစ်တေးသံစဉ် ပျံ့လွှင့်၏
Fantasyမျက်မမြင်တစ်ယောက်ရဲ့ အသံပြတင်းပေါက်ငယ်
