Blue Blood Roses | Taekook (Tales of Astoria pt.1)

Ch.5 : White and black raven

Jeongguk nigdy nie miał szkolenia pałacowego, jedynie obserwował to, co robiły księżniczki przez wszystkie lata ich życia. To dzięki temu wiedział jak powinien odpowiednio jeść pałeczkami, jaką posturę zachować i pamiętał jak dzisiaj, jak dawniej próbował udawać małego księcia, skupiając się na tym, jak powinien siedzieć i na tym, jak się wysławia, byle tylko spotkać się ze słowami swoich kolegów, śmiejących się z jego "pantoflowego zachowania". Cokolwiek to miało znaczyć, Guk zaprzestał. Mimo to nadal obserwował je z ciekawością, w głębi duszy zastanawiając się jak to jest grać na pianinie, jak to jest szkolić własne pismo, tak eleganckie i pięknymi zawijasami, jak robiły to księżniczki. 

Chciał dowiedzieć się, jak powinno się plątać ze sobą kwiaty, ale zamiast tego został wrzucony w wir walk, ćwiczeń i treningów, które nadały mu tytuł jednego z najlepszych rycerzy Yachae, ale jakim kosztem? Kiedy ten uświadomił sobie, że nie może w życiu robić tego, co chce, odkrywać i przeżywać nowe rzeczy, cieszyć się ze spokojnego życia, oddał je w ręce króla, dedykując mu swoją wierność aż po śmierć. Nie obchodziło go już wtedy czy zginąłby na polu walki, każdego dnia uświadamiając sobie, że to właśnie do tego został stworzony - by nasączać ziemię Yachae krwią wrogów, a później sam miał stać się częścią ziemi swojego królestwa, ginąc w jej imieniu. 

Dlatego dzisiaj poczuł jak jego serce bije znacznie szybciej, z dawno nieodkrytą ekscytacją, kiedy do jego pokoju zawitała niska kobieta z koszykami wypełnionymi wieloma rzeczami.

- Nasz pan będzie oczekiwał sir Jeona na śniadanie.

Guk skinął głową, to rozumiał. Ale dlaczego kobieta miała przy sobie małe słoiczki, buteleczki i przedmioty, których Jeongguk nawet nigdy nie widział na oczy? W niektórych z nich rozpoznał makijaż - czarna pałeczka, którą przypalało się, by podkręcić rzęsy, buteleczka z czarnym prochem, miseczka z czerwoną pomadką.

- Nie sądzę, że to będzie potrzebne - przerwał jej nagle, kiedy dziewczyna po przedstawieniu mu produktów do pielęgnacji chciała przejść do upiększania jego piękna.

Nie było na to powodu.

- Możesz je zabrać, pani - powiedział bardzo niepewnie, bo w rzeczywistości czerwona pomadka w małej miseczce była kusząca. Pachniała różami, a to były ulubione kwiaty Guka prócz Hysterii.

- Nasz pan dał je w prezencie każdemu gościowi. Są to kosmetyki z naszej krainy, jak i sprowadzane z innych wysp. Na pewno się sir spodobają.

- Dobrze, dziękuję - odpowiedział szybko, zaciskając wargi w wąską linię. Potarł nimi, czując suchą skórę, popękaną z lekkim posmakiem krwi. Prawie skrzywił się, ale powstrzymał się skutecznie w chwili, kiedy dziewczyna odwróciła się, by pokłonić się mu.

- Będę za drzwiami, sir. Czy wystarczy panu pół godziny?

- Nawet mniej - przyznał. Nie musiał się upiększać, może gdyby był księżniczką i szedł na śniadanie z przyszłym mężem, to by się na to zdecydował. Szedł tam dzisiaj jednak jako przyjaciel i sojusznik króla.- Dziękuję.

Guk niemal od razu po jej wyjściu wskoczył do wanny, oczyszczając swoje ciało od nocnego potu. Później tylko spryskał swoje ciało wodą morską o nucie lawendy i pobiegł do swojej sypialni, by ubrać się w nową szatę. Powinien mieć ich zdecydowanie więcej, ale jako rycerz nosił częściej zbroję niż odświętne szaty, więc nie miał wcześniej potrzeby do takich ekstrawaganckich zakupów. Nie mówiąc już o tym, że większość jego majątku była w ziemi. Jeon zdobywał pieniądze z każdej posługi królestwu, część prosił o dostarczenie w gotówce, gdzie kurzyły się w jego skarbcu, ale część zmieniał na ziemię w lesie. Miał nadzieję kiedyś zamieszkać tam, zbudować dom i spędzić swoje ostatnie dni w spokoju, mimo że pewnie tęsknił by za zamkiem. Przywykł już do tamtej atmosfery, swoich przyjaciół i apatycznego ojca.