17 yaşına kadar mükemmel bir hayatı olan sinir hastası bir kızın abisiyle birlikte hastaneye gitmesiyle hayatı altüst olur. Acaba ailesi gerçekten ailesimiydi?
Merhabalarrrr. Uzun zamandır bu aile kurgularını okuyorum. En sonunda zihnimde canlanan kurguyu sizlere yazmaya karar verdim. Bu hikaye uzun soluklu arada durup dinlenmemiz gerekecek. Umarım beğenirsiniz.
Bölüm şarkıları Ha bu ander sevdaluk-Yaşar Kurt Gelmiyorsun- Ezginin Günlüğü Vals-Mabel Matiz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya Işık. —————
"Hadi lan ordan." Bora'nın ellerini saçlarımdan ittirip , karıştırdığı yerleri düzelttim. Kaç yaşına gelmişti hala büyüyememişti. Okuldaydık ve Bora benim yakın arkadaşımdı. Akşam evde annemle pizza yapmaya karar vermiştik ve Bora bende geleceğim diye tutturmuştu. Ama "Geleceğim işte şikayet ederim seni Eda Teyzeme görürsün." Beraber oturduğumuz sıraya kafasını koymuş iyice yayılmıştı. "Edemezsin be!" Kafasına sertçe vurduğumda tam üstüme atlıyacaktı ki sınıfın kapısı açıldı.
Görsel öğretmenimizin gözleri öğrenciye döndüğünde elindeki kağıdı hocaya uzattı. Hoca kağıdı okuduktan sonra gözleri beni buldu. "Işık ailen gelmiş." Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalktı. Neden gelmişlerdi acaba birine bir şeymi olmuştu. Hızla eşyalarımı toplamaya başladığımda Bora ona neler olduğunu arayıp söylememi istedi.
Resmen uçarak sınıftan müdür yardımcısının odasına uçtuğumda üzerimi düzeltip kapıyı tıklattım. Koltukta oturup müdür yardımcısıyla konuşan abimi gördüğümde resmen kulaklarıma kadar gülümsedim. Abim müdür yardımcısıyla el sıkışıp ayağa kalktı. Gülerek yanıma gelip yanağımdan öptü ve çantamı aldı. Elimi tuttuğunda yürümeye başladık. "Abi noldu ?" İçimi rahatlatan güven dolu gülümsemesiyle bana baktı.
"Saçma bir karışıklık yüzünden hastaneye gitmemiz lazım." Dedi çantamı arabanın arka koltuğuna koyarken. Ön koltuğa oturup kemerimi taktım. "Ne karışıklığı ya?" Abim arabayı çalıştırıp bana döndü.
"Bu sabah kahvaltı yaparken babamı aradılar. Senin doğduğun hastaneden." Dedi sıkıntıyla. Kaşlarımı yukarı kaldırıp onu dinlemeye devam ettim. "Senin karışmış olabileceğini söylediler. Saçmalık! Oraya gidince hepsinin canını okuyacağım!" Ellerimi kalbime koyup "Ne!" Diye resmen çığlık attım. "Saçmalamasınlar be!" Abim gülerek elimi tuttu. "Sen benim kardeşimsin."
Yaklaşık 15 dakika sonra doğduğum özel hastanenin kapısındaydık. Abim elimi sıkıca tutuyor bana güvenle gülümsüyordu. İçimdeki korku beni yiyip bitirirken hastanenin banklarında oturmuş bana ve abime sinirle hatta nefretle bakan mavi gözlü bir adamla göz göze geldim. Kaşlarımı çatarak bende ona bakıyordumki abim beni içeri sürükledi. Asansörle başhekimin odasına geldik.
Abim derin bir nefes alıp kapıyı çalmadan içeri girdi. "Ne bu saçmalık!" Diye yükseldi doktora koltukta oturmuş annem ve babamla göz göze gelince annem koşarak yanıma geldi ve beni kollarının arasına aldı.
