17 yaşına kadar mükemmel bir hayatı olan sinir hastası bir kızın abisiyle birlikte hastaneye gitmesiyle hayatı altüst olur. Acaba ailesi gerçekten ailesimiydi?
Üstüm değiştirilmiş saçlarım örülmüştü. Yatakta doğrulup sırtımı başlığa yaslayınca bana bakan Can ile göz göze geldim. O bana yorgun bir gülümseme gönderirken ben gülümseyemedim bile.
Oturduğu koltuktan kalkıp yanıma geldi. Elini saçlarıma attı ve yüzüme gelen tutamları kulağımın arkasına sıkıştırdı. Ben yanıma yatması için kenara kayarken o da yanıma yatıp beni kendine çekti.
"Abim." O saçlarımla oynarken ben kafamı onun göğüsüne gömdüm.
"İyimisin güzelim. Işığım." Kafamı kaldırmadan hayır anlamında salladım.
"Düzelecek geçecek. Bak abi sözü sana!" Gözlerimden akmaya başlayan yaşlar yavaş ve sakindi.
Saatlerce öyle durduk. Ne bir ses geldi ne de başka biri.
İçimdekileri anlatmaya ne kelimelerim yeterdi ne de yüreğim dayanırdı. Ben dün üç tane cenaze gömdüm kalbime . Hepsi küçücük kızlardı. Ama üçüde artık nefes almıyordu.
Sessizliğimin kapısına gittim. Beni içeri almadı. Acıya gittim bende. Acı beni evine kabul etti. Sakince ağırladı beni. Ben acımı kabul ettim o da bana yoldaş olmayı kabul etti. Arkadaşıyla tanıştırdı beni. Sakinlik.
Ve ben yine o gece öğrendimki acısını kabullenen herkes sakinliklede tanışırmış. Sakinlik sarmaladı beni. Elimi tuttu. Ben o gece acım ve sakinliğim ile uyudum.
Uyandığımda ise karşımda kin vardı. Ben uyurken içime sinsi sinsi işlemişti. Hatta öyle bir boyuttaydıki artık midemi bulandırıyordu.
