Artifice •hyunin•

0.8

Oy ve yorum lütfen 🚓
•••

"Bazen sana gerçekten yetişemiyorum."

Yere, dizlerimin üstüne oturdum ve yanıma koyduğum acil yardım çantasını açarak içini karıştırmaya başladım. Bacağına koyduğum bez parçası çoktan kanlar içinde kalmıştı. Ciddi bir yaraydı ama hastahaneye gitmek istemeyip olay çıkardığı için şu an temizleme ve sarma görevini ben yapacaktım. Neyseki eğitimini almıştım bunun. Cidden...

"Yangın merdiveninden atlayıp balkona geçmek ne demek Jeongin? Üstelik bu bacağınla ikinci balkona da geldin hani..." Sakinleşmek adına derin bir nefes aldım. Yangın merdiveninin güvenlikli olsun diye sıkılaştırılmış demirlerinden geçerken muhtemelen olmuştu bu. Yani küçük odanın balkonuna yaralı bir şekilde ulaşmış durmamış ve yatak odamın balkonuna da geçmişti. Delirmemek için kendimi zor tutuyordum şu an. Boydan boya kanıyordu bacağı. Hastaneye götürmek için kucağıma aldığımda bir de dövüşmüştük resmen. İkimizinde bazı noktalarında kızarıklık vardı. Yenerdim. Kolundan çeke çeke onu arabaya bindirip hastahaneye götürürdüm ama işte. Sikeyim ki kıyamıyordum. Şu anda da kıyamıyorum gerçi. "Jeongin şerefsizim bir daha bu tarz gereksiz bir şey yüzünden kendine zarar verip ilerisine gidersen gerçekten ama gerçekten hoş olmayan şeyler olur. Sikeyim seni. Yerinde rahat duramıyorsun değil mi?!"

"Bağırma bana."

"Bağırırım!"

Az önceye kıyasla daha yüksekti sesim. Yatağıma oturttuğum beden titreyip gözleri dolup dişlerini sıktığında iyice sinirlenip yere birkaç kez vurdum. Korkuyordu. Korkuyordu ama yüksek sesten. Ölümden değil. Bu tarz birşeyi yapacak kadar cesareti vardı ama şimdi anca gözleri doluyordu.

"Elin kanıyor..."

"Bir daha." Yere bakmayı kesip ona döndüm. Balkonun perdesi açık olduğundan arkasında ay ışığı parıldıyordu. "Sakın böyle bir şey yapma. Sana kıyamaz kapıyı açardım zaten. Olay senin yaptığın şeylere karşılık vermekti. Her zaman yenemezsin. Kendine zarar vermek pahasına şu tarz şeyler yapmaktan vazgeç. Şu an ne oldu peki? Az önceki halimizden eser yok. Yanlış mıyım? Gözlerime bak Yang Jeongin. Beni kendinle sınama. Tamam mı? Tamamı dedim gözlerini kaçırma."

"Tamam."

O kadar kısıktı ki sesi içimdeki kalk ayağa öp düşüncesini kafamdan atmak zor oldu. Yutkundum ve başımı iki yana sallayarak pamuğa ilacı döktüm. Acıtacaktı. Bu yüzden de bez parçasını çektim ve ilk önce üfleyip bakışlarımı ona çevirdim. "Acıyacak. Omzumu tut sık tamam mı dişlerini çok sıkma." Akıllı çocuk gibi omzumu tuttunda derince bir nefes alıp temizlemeye başladım. Bacağını çekmeye çalışmış ama ben izin vermeyince bana vurup bağırmıştı ama umrumda değildi şahsen. Mikrop kapmasını istemiyordum. Çok kötü şeyler olabilirdi yoksa. Ki en sonunda ağlamak için kendini sıktığını fark ettiğimde neyseki bitmiş ve tuttuğum bacağı bırakmıştım.

"Çok acıyor dedim! Niye durmuyorsun ki?! Acıyor işte! Hala acıyor çok acı-" Dizinin üstünde yükseldim ve dudaklarımla susturdum onu. Gözyaşları düşümüyordu ama belliydi nefes alıp verişlerinden. Uzatmadım ve usulca ayrıldım tatlı dudaklardan. Sadece iç çekişleri kalmıştı şimdi. Alnımı alnına yasladım, elimi kaldırdım ve yanağını okşadım. Diğer elimi ise çıplak uyluklarında gezdirdim. Sonunda sakinleştiğinde ayırmıştım alınlarımızı.

"Mecburdum daha doğrusu mecburduk. Mikrop kaparsa daha kötü şeyler olabilirdi. Şimdiyse ağrı kesicili yara merhemini sürecek ve saracağım bacağını. Anlaştık mı?"

"O acıtacak mı peki?"

Çocuk gibi sorduğunda istemsizce gülümsedim. "Hayır. Acımayacak. Hadi sende çantadan sargı seç. Uzun olsun."