DEĞİŞİM

"Kendin Gibi Birini Bul"

Mary,gözünü açtığında yerinde küçük çaplı bir sıçrama yaşamıştı.Kabus görmüş olmalıydı fakat ne gördüğünü hiçbir şekilde hatırlamıyordu.Oturdugu yerden kalkıp odasında bulunan küçük lavaboya gitti.Ellerini ve yüzünü buz gibi bir suyla yıkadıktan sonra bugünün hafta içi olmasına binlerce kez dua etti.Evden uzaklaşmak için gittiği tek yer okuldu.Okul üniformasını giydikten sonra saçlarını taradı.Aynada gördüğü görüntüden memnun kalınca odasının kapısını açtı ve geniş koridoruda geçerek çıkış kapısına geldi.Fazla değil, asansörle 150 kat aşağı indikten sonra evin önünde onu bekleyen Leo'yu gördü.Leo uzun yıllardır ailenin şoförlüğünü yapan emektar bir adamdı.Bu yüzden Mary'nin ailesi Leo'ya onu rahatlıkla emanet ediyorlardı.Mary okula giderken Leoyla konuşmayı severdi.Fakat bugün tek kelime etmeden arabadan indi.Akli karmakarışıktı.Sevdigi kişiye hislerini açıklamak onun için çok zor bir olay olsada ,bugün ona açıklamaya fazlasıyla kararlıydı.Okula adımını attığında herkesin ona beğeni dolu olan bakışlarını gördü.Kumral ve orta boylu saçları,zayıf ve narin vücudu,yüzüne ayrı bir hava katan çilleri ve beyaz teniyle oldukça etkileyici gözüküyordu.Uzerinde olan bakışlara aldırmadan okulun içinde havayı delip geçerek gitti.Okulun içinde bulunan küçük kafeteryaya gitti.Kendine küçük bir bardak kahve aldıktan sonra derse girmeye yeltendi fakat ayağa kalktığında ona bakan bir çift kahverengi gözle karşılaştı.Onundeki çocuk ondan uzundu.Yuzunu görmek için başını hafifce yukarı kaldırdı.Cocuk Mary'e hafifçe tebessüm etti ve elini uzattı.Mary ise anlam veremeyen gözler ile hala ona bakıyordu.Yuzu tanıdık gelmeye başlamıştı.Açık.kahverengi gözleri,uzun boyu,önüne düşen hafif dalgalı ve kahverengi saçları olan bu çocuğu daha önce görmüştü sanki.

Mary:Kimsin sen?

Çocuk(?): Ah doğru.Sana kendimi tanıtmadım.Ben James.James Dallon.

Mary'nin gözleri anlam veremez halini şaşkınlığa daha sonra öfkeye bıraktı.Bu o çocuktu.Ortaokulda ona velet diyerek reddeden çocuk.Cocugun yanından geçmeye yeltendi fakat James kolunu hafifçe tutarak onu tekrar önüne çekti.

James: Ortaokulda yaptığım aptallık için özür dilerim.Eger onun için öfkeli ysen.

Mary sıkıntıyla bir nefes verdikten sonra konuşmaya baslamayi tercih etti.

Mary:Biliyormusun?O zamanlarda aptaldin.Kendinden bir yas küçük bir kıza velet diyordun.Senden nasıl hoslandim bilmiyorum.

Mary bileğindeki saate baktı

Mary:Dersim başlıyo-
James:Benimle çıkar mısın?
Mary: Anlamadım?
James:Benimle çıkar mısın?
Mary:Saka yapıyor olmalısın.
James:Saka yapmadigim kesin.Bir kaç aydır seni izliyorum.Neler yaptığına bakıyorum ve her hareketin sana çok yakışıyor.

Mary yine anlam veremeyen yüz ifadesini getirmişti.Jamese küçümser bir bakış attıktan sonra onun yanına geldi kulağına hafifçe yaklaşarak:"Kendin gibi birini bul,aptal."
Çocuğun kireç gibi olmuş yüzüne zevkle baktıktan sonra oradan ayrıldı.Jamesi izleyen arkadaşları hemen onun yanına geldi içlerinden bir kız onun nasıl olduğunu soruyor diğerleri ise onu oturtmaya uğraşıyordu.Mary ise verdiği cevaptan memnun bir şekilde oradan ayrılmıştı.Bu anı yaşamayı hiç dusunmesede,çocuğa ona yaşattığı şeyi yaşatmıştı.Nede olsa insan yaşattığın yaşamadan olmezdi.