"Nefha Mahallesi" (TAMAMLANDI)

10 bölüm ( son mu?)

Beğenmeyi unutmayın lütfen, şimdiden teşekkürler 💜

Her şeyle savaşamazsın.
Her konuda en iyisini yapamazsın.
Her zaman mantıklı davranmak mümkün değildir. Bazen akışına bırakmak gerekir. Bazen savaşmak yerine yenilmek gerekir, huzurlu olabilmek için...

Savaşmak için güçlü olmak gerekmez, güçlü olmak için elinin kolunun bağlı olmaması gerekmez, sadece yaşamak bile güçlü bir insanın yaptığı bir eylemdir.

Hayatta başınıza ne gelirse gelsin hiç bir zaman pes etmeyin, gücünüzün farkına varın ve savaşmaktan asla vazgeçmeyin...

Yaşamak ne demekti!

Ben yaşamayı unutmuştum...

Kimdim ben?

Adım neydi? Ailem kimdi? En sevdiğim yemek neydi mesela? Veya en sevdiğim hayvan...

Yemek yemek nasıl bir hissti? Veya kana kana su içmek...

Hava nasıldı? Peki ya hissetmek nasıl bir duyguydu?

Umudum yoktu yaşama hevesim de yoktu...
Tükenmiştim.

Peki ya sevdiklerim ve sevenlerim Ne yapıyorlardı? Belkide çoktan öldüğümü düşünüyorlardı belkide benden vazgeçmişlerdir...

Her türlü zararı görmüştüm, korktuğum her şey başıma gelmişti, tek bir şey dışında... Taciz, bir seferinde işkence etmek için beni götürmeye gelen adam buna cüret etmiş ve gözlerimin önünde alnından vurularak öldürülmüştü, bulunduğum yerde kamera vardı.

Benden ne istiyorlardı bilmiyorum...

Tanımadığım birinden bahsediyor ve onun sevgilisi olduğumu iddia ediyorlardı fakat ben Esat Tamay ile sevgiliydim...

Tükenmiş ve bitmiş bir haldeydim...

Etrafta sesler geliyor fakat ben yorgun göz kapaklarımı açıp neler olduğuna bile bakamıyordum...

Silah sesleri küfür sesleri birbirine karışmış bir vaziyetteydi...

Fakat tüm bunları umursayamayacak bir durumdaydım.

Demir kapı serçe açılıp tekrar kapandı, maskeli adamlardan biri gelip elimi kolumu çözdü ve beni zorla ayağa kaldırdı, sıkı sıkı tuttu beni düşmeyelim diye, fakat bıraksa düşecek haldeydim...

Saçlarımın arasında hissettiğim sert baskıyla gülümsedim, silahtı...

Belkide sonu gelmiştir...

Bir süre hareket bile etmedim fakat arkamdaki adam küfürler savurup duruyordu her ne oluyorsa bu epey canını sıkmış görünüyordu...

Biri sesleniyordu Hazal diye...

Nerdesin Gül güzelim diye...

Fakat ben cevap vermek şöyle dursun, tepki bile veremeyecek durumdaydım...

Tek yaptığım dişlerimi göstererek gülümsemek olmuştu.

Demir kapı bir daha sertçe açılmış ve arkamdaki adam korkuyla birkaç adım atmıştı geriye doğru, ve beni de peşinden sürüklemekten asla geri durmamıştı...

"Kurban olduğum" demişti bir adım atarken bana doğru, fakat arkamdaki adam uyarı olarak havaya doğru ateş etmişti, normalde olsam korkudan titrer en düşük ihtimal ağlamaya başlardım fakat şuan hiç bir tepki göstermiyordum, çünkü tepkisizleşmiştim.