The World Forgetting By The World Forgot //PL

13. Bracia?

Tommy miał wrażenie, że został rozerwany na dwie części.

Leżał na łóżku, odtwarzając w kółko to, co wydarzyło się w Las Nevadas, w myślach, wpatrując się tępo w sufit. Z logicznego punktu widzenia nie było powodu, dla którego Tommy nie miałby wyjść tymi drzwiami. Wilbur pozwolił mu odejść. Dawał Tommy'emu to, czego tak desperacko pragnął, odkąd obudził się związany w tym pokoju, a Orfeusz czuwał nad nim.

Ale Tommy nie był w stanie pchnąć tych cholernych drzwi. Tommy stał tam, a łzy spływały mu po twarzy, gdy Wilbur wyjaśniał, dlaczego pozwala mu odejść. Jak to było, bo Tommy nadal był jego bratem, mimo że w jego oczach Tommy ledwo go znał.

Wilbur nawet nie wiedział, że Tommy go pamięta. A mimo to kochał go na tyle, że pozwolił mu odejść.

Tommy nawet nie skorzystał z okazji podanej mu na złotej tacy. Chciałby móc powiedzieć, że tego żałuje. Ale nie mógł.

Wilbur był jego bratem. Tommy sobie to teraz przypomniał. Wszystkie te przebłyski ciemnych włosów i ciepły, śpiewający głos to Wilbur i z perspektywy czasu było to cholernie oczywiste. Dream powiedział Tommy'emu, że skoro jego brat nie umarł, to najwyraźniej nie dbał o Tommy'ego, ponieważ go nie szukał.

Jego brat szukał go przez cały ten cholerny czas. Tommy po prostu nie był w stanie tego zobaczyć.

Teraz, gdy wiedział, że Wilbur był duchem brata, który nawiedzał go w snach, teraz, gdy wiedział, że kiedyś był znany w Syndykacie jako Asphodel, teraz, gdy wiedział, że nie był ofiarą porwania, ale w rzeczywistości był jednym z nich - dokąd go to doprowadziło?

We wspomnieniach Tommy'ego wciąż było wiele luk, bardziej pustych niż rzeczywiste obrazy. Miał przebłyski Wilbura, przebłyski Tubbo i Ranboo, przebłyski własnej wściekłości na świat, który znajdował się za jego drzwiami. Ale wciąż brakowało mu tak wielu elementów układanki, które leżały tuż poza jego zasięgiem.

Część Tommy'ego chciała tych odpowiedzi. Chciał spróbować zrozumieć, dlaczego dołączył do Syndykatu. Dlaczego po prostu nie przeszkadzało mu to wszystko, co robili. Dlaczego był pot-

Nie. Tommy nie chciał opisywać siebie jako potwora, bo wtedy też opisałby Wilbura jako potwora. Ta część jego osobowości, która wciąż była bohaterem - strona mózgu Lucida - powiedziała mu, że to prawda. Ponieważ Wilbur był Orfeuszem, a Orfeusz był potworem.

Druga część jego mózgu - nazwałby ją strona Asphodela - nie chciała tak nazywać swojego brata. Naprawdę nie chciałem tak nazywać nikogo z Syndykatu, a zwłaszcza Wilbura. To było złe. Pozostawiło to w ustach nieprzyjemny posmak i zrobiło mu się niedobrze.

Na razie unikał tego słowa. Dopóki nie dowiedział się lepiej, co o tym myśli.

Zaczynał zdawać sobie sprawę, że Tommy miał wiele na liście do rozwiązania.

Kiedy siedział rozciągnięty na łóżku, wpatrując się w zwykły biały sufit i pozwalając przebłyskom wspomnień tańczyć przed oczami, usłyszał, jak drzwi do jego pokoju się otwierają. Wilbur nie zaprzątnął sobie głowy zamykaniem drzwi, kiedy poprzedniego wieczoru wrócili z Las Nevadas. Powiedział, że Tommy nie musi już być zamknięty w zamknięciu, a Tommy nawet w sobie nie potrafił znaleźć tego, żeby się z tego cieszyć.

Jakaś jego część chciała nawet, żeby Wilbur nadal zamykał drzwi na klucz, bo przynajmniej wtedy miał powód, by uzasadnić, dlaczego tam przebywa. Jeśli był zamknięty, to oczywiście nie mógł wyjść. Ale skoro nic nie było zamknięte, wymówki Tommy'ego dla siebie się skończyły.

Tommy nie zadał sobie trudu, aby spojrzeć na osobę, która weszła do jego pokoju. Doszedł do wniosku, że to prawdopodobnie Wilbur i czekał, aż coś powie, gdy materac ugiął się pod ciężarem kogoś siadającego obok niego.