Evet, tekrar başa döndük.
Belki de, hayatımın tamamını gerçeklerimi bulmaya çalışarak harcadım ama çok istedim biliyor musunuz.
Bazen istedim ki keşke kimse beni görmese, kimse benim varlığımı hissetmese.
Belki de zaten öyledir.
İnsanlar bana hep duygusuz, düşüncesiz, yeteneksiz hatta bazıları tam bir aptal olduğumu söylerler. Ama cidden benim de duygularımın olduğunu anlamıyorlar.
Benim de kalbim kırılıyor, bende ağlıyorum bazıları inanmasada aslında bende üzülüyorum, benim de kalbim var.
Bazen o kadar sinirleniyorum ki, tüm hayatım bir yalandan ibaret. Ben niye hiç gerçekleri oynayamıyorum?
Kendime o kadar acıyorum ki 14 yıl boyunca nasıl bu kadar aptal olabilirdim?
O kadar yalanı duyup, o kadar zorbalığı görmeme rağmen hala nasıl bu şekilde bağlı kalıp sevebiliyordum o arkadaş dediğim vicdansızı.
Vicdansız diyorum çünkü bana neler yaptığını anlatsam benim yerime bana acırdınız. Artık onu her gördüğümde kalbim parçalanıyor, mutlu olduğunu biliyorum bensiz güzeldir tabii her saniyesi.
Çok kıymetli değil mi? Bensiz geçirdiğin her saniyen.
İlk başta hata bende diye düşünürdüm. Kendimden özür dilerim. Aptal olmak benim suçum değildi.
Şimdi ne oldu bize? Nerdesin? Kimlerlesin? Şuan kimlere benim hakkımda ne yalanlar söylüyorsun?
Özlemedin değil mi beni? Beraber geçirdiğimiz 14 yılı.
Hiç mi utanmadın? 14 yılı çöpe atarken, ziyan ederken.
Herşeyi geçtim vicdansız, benimle güldüğün, kahkahalar attığın, hıçkıra hıçkıra ağladığın tüm zamanları düşünsene hepsi mi sahteydi?
O kadar aptalım ki senden nefret bile edemiyorum. Kendimi çok aptal hissediyorum. Ve bunun sorumlusu sensin.
