ရန်ကုန်ကပြန်ရောက်ကတည်းက အပျော်အပါးမက်သူမို့မနက်တည်းက ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်သွားနေတာ ညနေနေဝင်ပျိုးစအချိန်လောက်မှ ပြန်ရောက်လာတတ်သည်။ မနက်စာထမင်းကိုကြုံရာ သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဝင်စားလိုက်သည်။သူတို့ရွာဖက်မှာ ထမင်းတနပ်စာလောက်ကို စိတ်ပူစရာပင်မလို ဘယ်အိမ်ဝင်စားစားရသည်။ ဒီနေ့တော့ကြက်ဝိုင်းတွင် ရန်ဖြစ်လာတာကြောင့် အိမ်ကိုသာပြန်လာရသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါးဝကနေ အမေလို့ခေါ်တော့ အမေကမထူးချေ။ အေးရိပ်ကိုဘယ်ကပဲပြန်လာလာ ခြံဝကတည်းကအမေ့ကို အော်ခေါ်တတ်သည်မှာ ငယ်ငယ်တည်းကအကျင့်တစ်ခုပင်။ ခေါ်တာမထူးသည့်အပြင် အိမ်အောက်ခန်းတွင် ရှာကြည့်တော့အမေ့အရိပ်အ ယောင်ကိုပင်မတွေ့ပါ။ ဟိုလုံမလေးတစ်ယောက်တော့ အိမ်အောက်က မေမေ့စက်ခုံပေါ်တွင် အကျုတ်ကျုတ်နဲ့ဘာတွေလုပ်နေမှန်းမသိ။ မမြင်ရတာတပတ်ကျော်ပင်မဲ့ လုံမလေးကိုကြည့်လိုက်ရုံပင် အမျိုးအမည်မသိခံစားမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာပြန်သည်။
"မြ...ဘာပါလိမ့်။ "
"မြရစ်နွယ်ပါအစ်မ။ အစ်မခေါ်ရတာထောက်နေရင်
ဒေါ်ဒေါ်ခေါ်သလိုမြ လို့ခေါ်လည်းအဆင်ပြေပါတယ်။ "
မြရစ်နွယ်မှသူချုပ်လက်စအထည်ကိုရပ်လိုက်ရင်းဆိုသည်။
" မြ...မြလို့ပဲထားပါတော့။ဒါနဲ့ကျုပ်အမေကော။"
အိမ်ရှေ့ရောက်ကတည်းက ကလေးတစ်ယောက်လိုတညံညံအော်ခေါ်နေသည့် အစ်မအသံကိုသတိထားမိသည်။
မတွေ့မိတဲ့တစ်ပတ်ကျော်အချိန်မှာ အစ်မရဲ့ခပ်ညိိုညို အသားအရည်ဟာ ပိုပြီးတောင်ညိုလာသလိုပင် ဒီလောက်အညာနေပူမှာ လျှောက်သွားနေလို့ထင်ပါရဲ့။
"ဒေါ်ဒေါ်က ဟိုဖက်ခနထွက်သွားတယ် ဘကြီး
လာခေါ်လို့။ "
သူဒီလောက်နှင့်တင်သိလိုက်ပြီ။ အေးရိပ်ကိုရန်ဖြစ်တာကိုအဘကြားပြီး အမေ့ကိုခေါ်ကာရှင်းအောင်သွားသည်ဆိုတာကိုပေါ့ သူခပ်ရဲ့ရဲ့လေးပြုံးလိုက်မိပြီး ဘဝမှာဒီလောက်ပြည့်စုံတာဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
"အော်။ "
ခုမှအသေအချာ သတိထားမိသည်။ရှပ်အကျီအဖြူပေါ်တွင်သွေးစအနည်းငယ်စွန်းနေသည်။ လက်မောင်းတွင်လည်းတုတ်နဲ့ ရိုတ်တာကြောင့်လားမသိညအနည်းငယ်ယောင်တတ်နေသည်။ မြစက်ချုပ်နေသည့် ခုံပေါ်မှရပ်လိုက်ပြီး အစ်မရှိရာကိုလျှောက်သွားသည်။အစ်မကတွယ်တွယ်လေး ငေးနေရုံကလွဲရင်ဘာမှမပြော။ မြလည်းလက်ကို ဆတ်ခနဲကိုင်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် အစ်မအနည်းငယ်တွန့်သွားသည်။
