Druga część opowieści o Grajku i Cesarzu. JK wraca na ziemię jako zwykły człowiek, ale nie może zdradzić Tae-hyngowi, skąd przybywa i dlaczego ten go nie pamięta. Los musi się dopełnić sam lub ich szansa na wspólną przyszłość musi przepaść. Ludzie n...
Dzień ledwo wstał na horyzoncie, ale mróz już nie kąsał rąk i policzków, jak jeszcze wczoraj. Tchnienie wiosny po raz pierwszy po ciężkiej zimie zawisło w powietrzu. Słońce niespiesznie wędrowało coraz wyżej po stalowym nieboskłonie, a świergotek rozpoczął koncert w gęstwinie wilczego łyka. Topniejący śnieg skapywał z jego budzących się do życia gałązek, a w powietrzu niósł się zapach przebiśniegów.
Donośny dźwięk dzwonu w świątyni zwiastował rozpoczęcie ceremonii.
Młody Cesarz odbywał modły za pomyślność tegorocznych plonów.
Ukryty w kamiennych murach jego komnaty Grajek, który mu towarzyszył przez niemalże całe dziecięce życie, klęczał zlękniony na kamiennej posadzce. Trzęsły mu się dłonie. Bynajmniej z zimna. Trzymał w nich czarkę wypełnioną zielonym płynem, który czaił się jadowicie w jej porcelanowym wnętrzu i łypał na niego złowrogim oczyskiem.
Tuż obok klęczał ojciec Grajka. Pochylał się, trzymając go za ramię.
— Wypij synu — namawiał cierpliwie. — Jeśli tego nie zrobisz, okryjesz hańbą cesarza i całą naszą rodzinę — przekonywał.
Grajek spojrzał na niego z lękiem, ale twarz ojca była nieprzejednana. Spokojna, choć właśnie skazywał go na śmierć.
— Ojcze, ale dlaczego? — zapytał drżącym szeptem, choć znał powód.
Cały dwór go znał, pomimo że starał się ze wszystkich sił ukryć swoje uczucia do Cesarza. Czasem jednak nie był w stanie. Kochał go zbyt mocno.
Ojciec nie patrzył mu w oczy. Dłonią przytrzymywał czarkę, którą mu wręczył i delikatnie popychał w stronę jego ust.
— Tak się nie godzi, synu — tłumaczył łagodnie, choć słychać było już w jego głosie nutkę zniecierpliwienia. — Znieważasz Cesarza swoją śmiałością — oskarżał, chcąc wzbudzić wstyd i wyrzuty sumienia. — Twoja siostra przez to nigdy nie wyjdzie za mąż, a ludzie już zawsze będą wytykać nas palcami — argumentował.
Grajkowi zadrżały wargi.
— Ojcze, proszę... boję się... nie każ mi... mam, tylko czternaście lat — próbował przebłagać. — Nie chcę umierać.
Czuł, jak ciepłe łzy zaczynają mu płynąć po policzkach. Niczego jednak nie żałował. Ani jednej chwili spędzonej z Cesarzem. Obejrzał się za siebie w stronę drzwi. Tak bardzo chciał, aby wszedł tu teraz. Żeby go uratował.
— Wypij! — podniósł w końcu głos zirytowany ojciec, nie mogąc znaleźć argumentu, aby przekonać syna namową.
Wtedy Grajek drgnął i drżącymi dłońmi uniósł czarkę do ust. Jednym haustem wypił jej zawartość, plamiąc przy tym szatę. Cierpki smak rozlał mu się w ustach, a trzewia w jedną chwilę zapłonęły ogniem piekielnym. Smak zemdlił go na tyle, że nie zdołał nawet jęknąć i upadł na podłogę.
Ojciec wstał pospiesznie i wyszedł. Zostawił go samego.
Minuta zaczęła płynąć za minutą, a Grajek konał z żalu i rozgoryczenia. W końcu poczuł wokół siebie ukochane ramiona.
— Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego zostawiasz mnie samego? Proszę, nie umieraj — błagał zrozpaczony Cesarz. — Będę na ciebie czekał! — lamentował. — Ślubuję ci moją miłość!
— Ja też ci ślubuję, mój panie — jęknął w odpowiedzi Grajek.
Uśmiechnął się po raz ostatni. Resztkami sił przedarł się z odmętów agonii i pozbierał w całość skrawki piękna jego twarzy. Schował je głęboko w sercu.
A potem poczuł tylko jego usta na swoich i jakspada w przepastną otchłań.
💫2💫2💫2💫2💫2💫2💫
Naprawdę ktoś myślał, że Was tak zostawię? ^^
Nic z tego. Musicie się jeszcze ze mną i z nimi pomęczyć :D
Nie powiem, popsuła mi ta druga część nieco plany, ale przecież nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło ;) Taką przynajmiej mam nadzieję. A co się napłaczemy tym razem, to nasze :D
Do następnego! W sobotę ;)
Sev.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
