Bir çocuk en yakınından hiç beklemediği darbeler aldığında büyürken öğrendiği ilk şey kimseye güvenmemesi gerektiğidir.
Aşkın insanı dönüştürebileceği canavarı deneyimleyen biri nasıl aşık olur? Onu aşka ve en önemlisi güvenmeye inandırmak mümkün mü...
Acı. Hissettiğim tek şey bu. Parmak ucumdan saç diplerime kadar her zerrem acıyor. Kalbim sıkışıyor.
Hastaneye gidiyoruz ama oraya gittiğimde ne ile karşılaşacağımı bilmiyorum. Ya gittiğimde çok geç olursa. Geçen gün gittiğimde onu son kez görmüşsem.
"Sakin ol Asya. Az kaldı. Geldik sayılır" Bu sakinleştirici ses ve sözler hiçbir işe yaramıyor. Hiçbir şey beni teselli edemez. Eğer ona bir şey olursa ne yaparım bilmiyorum.
Düşüncemde kalmayıp dile döküldü bu hisler "Ona bir şey olursa ne yaparım" Boğuk çıkan sesim ve hiç durmayan ağlamam dışardan bakınca ne kadar çaresiz göründüğümü ıspatlıyor. Taha da öyle düşünüyor olmalı ki arabayı durdurdu ve bana döndü. Yüzümü avuçlarının içine aldı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ona bir şey olmayacak. Seni bırakıp hiçbir yere gidemez" Ona inanmak istedim. Gerçekten öyle olsun,beni ve onu seven herkesi düşünsün ve bir yere gitmesin istedim. "Gerçekten mi"
Başını salladı "Gerçekten. İnan bana iyi olması için elimden gelen her şeyi yapacağım. Ama bana bir söz vermeni istiyorum" Merakla baktım yüzüne.
"Oraya gittiğimizde sakin olacaksın. Hüma'nın sana ihtiyacı var. Çok acı çektiğini biliyorum ama ona destek olmalısın. Ben her zaman yanında olacağım tamam mı" Başımı salladım. Hüma'yı düşününce kısa süreliğine duran yaşlarım yeniden akmaya başladı. Taha hemen sildi "İstediğin kadar dururuz burda. İstemezsen hiç gitmeyiz. Sen ne istersen o"
Minnetle baktım yüzüne. Bu ilgiyi hak edecek ne yaptım acaba "Şimdi gidelim. Onu görmeden rahat edemem" Başını salladı ve önüne döndü. Araba yeniden çalıştığında arkama yaslanıp gözlerimi kapattım. Ne olur iyi ol baba...
***
Koşar adımlarla koridorda ilerledim. Ameliyathanenin kapısının önünde üç kişi vardı. Selma teyze duvara yaslanmış öylece bekliyor, hüma yere çökmüş ağlıyor, ömer de onun yanında elini tutmuş oturuyor. "Hüma" Sesimi duyunca hemen bana baktı. Ağlayarak ayağa kalkıp bana ilerledi. Yanına gittiğimde sarıldık.
"Asya babam" Ağlamamı engellemeye çalıştım. Benden daha çok acı çeken biri var çünkü "Şışşş sakin ol kuzum. İyi olacak" Uzaklaşıp yüzüne avuçladım "Hem giderse senin çenenden kurtulamayacağını biliyor. Cesaret edemez merak etme"
Ağlayarak güldü. Tabi ki kısa sürdü "Gitmez değil mi" Gözlerine baktım "Gidemez. Hele ben ona bu kadar borçluyken asla gidemez" Sonlara doğru ben de ağladığım için bu kez o bana sarıldı. "Böyle konuştuğunu duysa seni fırçalamak için ayaklanır zaten"
Ayrıldığımızda onu bırakıp Selma teyzenin yanına gittim. Ona da sarılıp arkama döndüm. Taha Hüma'nın yanında ona destek oluyordu. Ömer'in yanına ilerledim "Nasıl olmuş"
