"ဟေး။ မင်ဂယူ။"
စက်ဘီးဂိတ်မှာ စက်ဘီးကိုထိုးရပ်နေရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အီဆော့မင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တကယ်တော့ လှည့်ကြည့်စရာပင်မလိုပါ။ မနေ့တနေ့ကလောက်မှ ကျောင်းပြောင်းလာတဲ့ မင်ဂယူအတွက် သူငယ်ချင်းဆိုလို့ ဆော့မင်သာရှိသည်မဟုတ်ပါလား။
"မျက်နှာဘာဖြစ်နေတာလဲ။ မင်းနေမကောင်းဘူးလား။"
"ကောင်းပါတယ်။ ညကဒေါ်လေးဆိုင်အတွက် ကူလုပ်ပေးလိုက်ရတာ အိပ်ရေးသိပ်မဝလို့။"
စိုးရိမ်တကြီးမေးလာတဲ့ ဆော့မင်ကိုသာမန်ကာလျှံကာဖြေပြီးနောက် နှာခေါင်းကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ရှုံ့လိုက်ကာ စက်ဘီးသော့ကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကောက်ထည့်လိုက်သည်။
ရိုးရိုးကျောင်းယူနီဖောင်းအဖြူရှပ်ကလေးသာဝတ်ထားတဲ့ မင်ဂယူ့မျက်နှာလေးက မှုန်ပေပေနှင့်။ ဖြီးလိမ်းထားခြင်း အလျင်းမရှိတဲ့ ဆံပင်တိုနံ့နံ့လေးတွေက ဟိုထောင်ဒီထောင်ဖြစ်နေပေမဲ့ သိပ်ဂရုမစိုက်မိပါ။ ကိုယ့်အတန်းရှိရာဘက်ဆီသို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်တော့ အတန်းတူတဲ့ ဆော့မင်ကပါ မင်ဂယူ့ပုခုံးကိုဖက်ရင်းလိုက်လာလေသည်။
"ငါတို့ဒီနေ့ညနေကျောင်းပြီးရင် ဘယ်သွားမလဲ။ နောက်အပတ်စာမေးပွဲမစခင်လေး ကာရာအိုကေသွားဆိုကြမလား။"
ဆိုးလ်လောက်လည်း မြို့မကြီး၊ အစွန်နယ်တွေလောက်လည်း တောမကျတဲ့ ဒီမြို့လေးမှာ အပန်းဖြေစရာက အတော်ရှားတဲ့ထဲ ကာရာအိုကေဆိုရတာက ဆော့မင်သဘောအကျဆုံးပင်။ သို့သော် မင်ဂယူမှာ တဝါးဝါးသမ်းလို့သာနေရင်း ဆော့မင်ပြောသမျှ ဘာမှသေချာပြန်မပြောနိုင်။ သူဆွဲခေါ်ရာတောက်လျှောက်ကိုသာ အလိုက်သင့်လေး လိုက်နေရင်း တစ်နေရာအရောက်တွင်တော့ ဆော့မင်သည် မင်ဂယူ့လက်ကို ဖျတ်ခနဲဆွဲချသွားလေသည်။
"လာ။ ဟိုဘက်ကသွားရအောင်။"
ထူးထူးဆန်းဆန်း လမ်းကြောကို ပြောင်းချလိုက်တဲ့ ဆော့မင်။ ဘာလို့များလဲဆိုပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မင်ဂယူမြင်လိုက်သမျှက လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းကကျောင်းဆောင်ကနေ ဆင်းချလာတဲ့ လူသုံးယောက်သာ။
YOU ARE READING
100_Days of being in love
Fanfiction"ခင်ဗျားကြိုက်တဲ့ကော်ဖီကိုကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ဖျော်ပေးချင်သေးတယ်။ ခင်ဗျားကိုစက်ဘီးပေါ်မှာတင်ပြီး တမြို့လုံးကိုလျှောက်ပတ်သွားချင်သေးတယ်။ ခင်ဗျားပုခုံးကိုမှီပြီး ကြယ်တွေကိုငေးရင်း ရေတွက်ကြည့်ချင်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ဝမ်းနည်းစရာပဲ။ အတူရှိခဲ့တဲ့ ရက်ပေါင်း၁၀၀ဟာ...
