100_Days of being in love

Part-8

မှန်ပြတင်းပေါက်ဆီမှ နေရောင်က မျက်နှာတည့်တည့်ကိုကျလာသော မိုးလင်းပြီမှန်းသိလိုက်ရသည်။ အချင်းချင်း ပူးကပ်ကာ မခွဲစတမ်း အိပ်နေသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်သောသူရဲ့ မျက်လုံးက အရင်ပွင့်လာလေသည်။

"အင်း.."

ညည်းသံဖွဖွနှင့် မျက်ခွံတွေကိုပင့်တင်လိုက်တော့ တန်းဝင်လာသည်က စူးရှနေတဲ့ နေ့အလင်းရောင်။ ဆော့မင် မျက်နှာကိုလက်နှင့်ကာရင်း စောင်းကြည့်လိုက်မိတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခိုကာ အိပ်နေတဲ့ သူက နေရောင်စူးစူးကိုလည်း မှုဟန်မတူပါ။

အွန်း..ဘယ်သူပါလိမ့်..

မျက်တောင်ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်နှင့်ကြည့်နေတုန်း ရုတ်တရက် စီနီယာဟုန်းမှန်း သိသွားတဲ့အချိန်မှာတော့ ဆော့မင်သည် လန့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကနေ တွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှသာ ဆော့မင်ခမျာ အားနာသွားရသည်။ တကယ်တော့ စီနီယာဟုန်းအိပ်နေတဲ့ပုံစံလေးက နည်းနည်းမှကိုကြောက်စရာမကောင်းနေဘူးလေ။ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်ကပန်းဖူးလေးလိုတောင် ဝင့်ဝင့်ဖူးဖူးလေးနဲ့လှနေသေးတာ။

တွန်းခံလိုက်ရတဲ့စီနီယာဟုန်းကတော့ မှီစရာရင်ခွင်ပျောက်သွားတာမို့ မျက်လုံးလေးတွေပွင့်လာလေသည်။ ပြီးတော့ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် ဆော့မင်ရှိရာဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ကျိန်းသေပေါက် တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှာမို့ သေပြီဟုကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးလိုက်မိပေမဲ့ အဲ့အစား စီနီယာဟုန်းရဲ့ပါးပြင်တွေကသာ ရဲသွားရသည်။

နေပါဦး.စီနီယာဟုန်းက ခုနကရှက်သွားတာလား..

အခြေအနေအရ အူလည်လည်ဖြစ်နေတုန်း ဆော့မင်သည် အပြင်ဘက်က အသံတချို့ကိုကြားလိုက်ရသည်။ ကြည့်ရတာ ကျောင်းသားတွေ ကျောင်းရောက်လာပြီထင်တယ်။ ဆော့မင်တို့ အနည်းဆုံးတစ်ယောက်ယောက်ကိုတော့ အကူအညီတောင်းလို့ရပြီ။

"စီနီယာ..ကျွန်တော်တို့ထွက်လို့ရပြီထင်တယ်။"

"သြော်..အေး.."

ဆော့မင်ကရှေ့ကထလိုက်တော့ စီနီယာဟုန်းက နောက်ကလိုက်ထလာသည်။ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ မနေ့ကလို တံခါးကကြပ်မနေ။ ကြည့်ရတာ တံခါးလော့ခ်ပြေသွားပြီထင်ရဲ့။