ជីមីននិងជេហូបអង្គុយនៅជួរកណ្តាលនៅក្នុងសាលដែលជាកន្លែងល្អក្នុងការចំណាយពេលកម្សាន្តរបស់ពួកគេ។នៅសល់ប្រហែល១០នាទីទើបដល់ម៉ោងចាក់បញ្ជំាងដូច្នេះពួកគេបានចំណាយពេលនិយាយគ្នាជារឿយៗដើម្បីស្គាល់គ្នាកាន់តែច្បាស់។
« សិស្សច្បង! ហេតុអ្វីបានជាបបួលខ្ញុំមក? » ជីមីនគេទាក់ទើពីដំបូងតែក៍ដាច់ចិត្តសួរព្រោះមិនចង់ដេកគិតរកចម្លើយ។
« ជុងឃុកគេមិនប្រាប់ឯងទេ? » គេបង្ហាញមុខភ្ងាក់ផ្អើលទើបបន្តសម្តី។
« សំបុត្រនឹងថេយ៉ុងអត់គេងពេញមួយយប់ទម្រាំបានតែជុងឃុកនឹងប្រាប់ឲ្យបងបបួលឯងជំនួសថេយ៍វិញ»
គេនិយាយទំាងញញឹមកាលបើនឹកដល់ពេលល្ងាចដែលសង្សារខ្លួនមកត្អូញត្អែរប្រាប់រឿងដែលជុងឃុកប្រោកប្រាស់។
« សុំទោសសិស្សច្បងដែលខ្ញុំមកកាត់ចង្វាក់ពួកបង ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងពិតមែន » គេបង្ហាញទឹកមុខដឹងកំហុស
« ហេតុអ្វីសុំទោសទោះថេយ៉ុងមកក៏មិនសប្បាយដូចមកជាមួយនឹង real fansទេ មិចចឹង? »
« តើឯងនិងជុងឃុកកំពុងទាក់ទងគ្នាមែនទេ? »
« អត់ទេៗ » ជីមីន ខំប្រកែយ៉ាងញាប់មាត់ ។ គេនឹងមែនទេព្រមទៅទាក់ទងជាមួយមនុស្សប្រភេទនឹង មាត់ដាច់ គ្មានបេះដូងផង ឲ្យទៅស្រលាញ់យ៉ាងមិចកើតលោក។
« អត់ក៏អត់ទៅហេតុអ្វីចំាបាច់ភ័យ » ជេហូបនិយាយញោះ
« ដល់ម៉ោងហើយ » ពួកគេបានបញ្ចប់សន្ទនាត្រឹមនេះខណះពេលវេលាចាក់បញ្ជំាងក៏មកដល់ល្មម។
ពេលព្រលប់នៅតំបន់ទន្លេហានមានមនុស្សច្រើនដែលនាំគ្នាចេញមកដើរកម្សាន្តតាមមាត់ទន្លហើយក៏មិនខុសពីរមិត្តពីរនាក់នេះដែរអង្គុយក្នុងចំណោមមនុស្សកំពុងជជែកគ្នាជាហូរហែរហើយគយគន់ទេសភាពនាពេលរាត្រីដ៏ស្រស់ស្អាត។
« ឯងចូលចិត្តជីមីនមែនទេ? » ថេយ៍សួរឡើងដែលបណ្តាលឲ្យជុងឃុកបានត្រឹមមើលមុខបន្ទិចក៏សម្លឹងមើលទន្លេទៅវិញ។
« ឯងជាមិត្តយើងទោះឯងមិនប្រាប់ក៏យើងមើលចិត្តឯងដឹង។ មនុស្សប្រភេទឯងក្រៅពីគ្រួសារនិងយើងឯងមិនខ្វល់នឹងនរណាទំាងអស់តែពេលនេះអាល្អិតនោះក៏ក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជីវិតឯងត្រូវទេ? » ថេយ៍ បកស្រាយជាហូរហែរតែជុងឃុកនៅតែមិនឆ្លើយធ្វើមើលគេនឹងជាខ្យល់ចឹង។
