" Lumturo Dhimbjen.."

Pjesa 57

-Ndalo!! - foli kesaj here Dom dhe ajo ndaloi duke hapur syte e saj te perlotur...

Zemra me rrihte me shpejt nga cdo gje. Ne ato fraksione te sekondit imagjinova shume gjera. Do te vrisja veten edhe une pas saj. Pa vogelushen time nuk do jetoja dot.

-Jo, kesaj here eshte fundi te mallkuar.. S'ka per te pasur me asnje Vargas qe do na shkaterroje. - tha serisht ajo dhe Dom serisht e nderpreu..

-Asnjeri nuk do te vdese! Aleks do te jete i burgosuri yne. - tha Dom dhe shtanga.

Sahara gjithashtu kishte kthyer koken nga ai dhe po e veshtronte me kujdes.

-Pra, ti i mallkuar po me thua se Aleks do te jetoje ?

-Kete po te them moj bushter. Ai ka per te jetuar. Prandaj sille ate arme ketu, mos te behet ndonje kasaphane kot se koti. - tha Dom dhe ndjeva nje lehtesim.

Tashme plani im do te mund te realizohej. Kishte nje mundesi.

Sahara ia dorezon armen atij ne duar dhe me afrohet duke me perqafuar e perlotur. Por do te ishin fjalet e te mallkuarit Domenik qe e perloten Saharen edhe me shume.

-Ai do te jetoje, por i burgosur ne bodrum. Nese ti camaka nuk sillesh mire ai do te dhunohet, nese sillesh mire ai gjithashtu do te jete si kokkrra e molles. Ti tashme do qendrosh ne dhome me ate bushtren qe ke per mama dhe Aleks do fleje ne bodrum.

- Buzeqesh camaka. Sapo i dhurove te dashurit tend nje mundesi per te jetuar. Nese jete i thencin prane minjve.- tha ai dhe ndjeva gjakun te me perveloje neper trup.

Isha gati ta vrisja por te pakten Sahara ime ishte mire dhe kjo me mjaftonte. Tashme duhet te gjeja nje plan se si te arratisesha.

Syte e mi ndodheshin perballe vogelushes time. Veshtroja ate me lot ne sy, e putha fort sikur te ishte hera e fundit dhe me pas Dom therriti qente e tij qe te largonin Saharen qe aty.. Mes tyre ishte edhe Manueli.

Ca mutin ka qe me shikon keshtu ky trapi?? Keni per te vdekur qe te gjithe!! Jam siguruar une qe te ndodhi keshtu plere e poshter.

Pasi shkeputi shikimin nga une Manuel terhoqi prej meje Saharen dhe e largoi qe aty.. Tashme te dyja armet e tyre ndodheshin te drejtuara drejt meje. Ai qelbesira Emilio vetem nenqeshte dhe veshtronte te gjithe shfaqjen gjithe krenari..

-Biri im, sa te zgjuar qe te kam. Ia hodhe asaj bushtres vetem me disa fjale te bukura. - tha ai i poshtri dhe ende s'po kuptoja derisa ktheva syte nga Domenik dhe e veshtrova ate te buzeqeshte si djall.

-Cfare mutin keni qe qeshni te mallkuar??- pyeta une gjithe mllef.

-Po ta them une vellacko?? Ti ke per te qene gjalle derisa te linde ai kopili yt. Deri atehere do te te kemi ty afer per ti bere presion asaj bushtres. Por kur kopili te linde, ty te vrasim dhe kurves tende do i bejme presion me ane te kopilit. Ajo firmos c'te duam ne dhe nje kopil eshte me i lehte per tu mbajtur nen kontroll. - me tha Dom dhe e veshtroja me urrejtje..

Keshtu mendon ti bir kurve, prit diten e neserme sepse s'ke per te menduar me keshtu. Duhet te aktroj paksa tani.

-Mallkuar qofshi, keni per ta paguar!! - flisja une mes nervash dhe sillesha si dem i terbuar...

Oh cazzo.. Keni per ta paguar????.. Une ta shpifkam si aktor.

-E si ke ndemend te na besh te paguajme? Do te arratisesh nga qelia ? Mos do gervishtesh murin me dhembe apo me luge. - me thoshte Emilio qelbesira dhe e shikoja me urrejtje..

-Dom?? - fola serisht une duke kthyer fytyren nga ai.

Tashme gryka e armes se tij gjendej ne fytyren time. Nuk me frikesonte ajo arme aspak. Tashme kisha kaluar shume peripeci, boll kisha vuajtur per faj te ndyresirave.