Olmazsa Olmazımsın

~Ayrılık Zamanı~

"Heey seni uyuşuk nerdesin seni bekliyorum!!" Ah baş belası kuzenim Aslı; çok daha farklı bir kişiliğe sahip. Her şeyiyle renkli hayatı cıvıl cıvıl yaşayan olaylara pek takılmadan devam eden , kısaca ben ona kızıl kafa diyorum. Doğrusu bu konuda onu kıskanmıyor değilim. Aynı yaştayız 18. Babalarımızın işi yüzünden İzmir'den kalkıp Ankara'ya taşınıyorduk. Ve Ben bunu hiç ama hiç istemiyorum. Son kez odamdan dışarı İzmir'i izlerken burada kurduğum hayaller bir bir aklıma geldi. Hatıralar, yaşadıklarım, çocukluğum hepsi burada geçmişti. Nasıl bırakıp giderdim. Bu düşüncelerle dalıp giderken Aslı'nın bağırışlarını duyuyordum odaya gelip "Sen hala burda mısın? Ne bu halin kızım gidiyoruz asma şu suratını kalk hadi " diye yineledi. Gözlerimi devirerek olduğum yerden kalkıp küçük valizimle birlikte merdivenden inmeye başladım. Bu arada ben Yaren, Kendimi kısaca tanımlamak gerekirse renkli bir insan olduğum söylenemez. Genelde sakin biriyim, hayatım monoton geçer her yaşantımı bir plana göre ayarlarım. Planlarım haricinde bir şey yaptığım söylenemez. Arkadaş çevrem çok yok daha doğrusu çok insandan nefret ederim. 

Aslı benim aksime çok mutluydu neden mutlu olduğunu çok iyi biliyordum. Sugarın sesini duydum canım köpeğim onu uçağa almadıkları için arabayla sonradan gelecekti onu kucağıma alıp oynadıktan sonra ayağa kalkıp evime baktım Ankara'ya gitmek istemiyordum. Yeni şehir, yeni insanlar, yeni yalanlar... düşündükçe deliye dönüyordum. Şoför arabanın kapısını çoktan açmıştı. Gözyaşlarımın sıcaklığını yanaklarımda hissettiğimde hemen toparlanıp arabaya bindim. Camı sonuna kadar açıp İzmir'i bir daha göremeyeceğim düşüncesiyle doya doya izledim. Kafamı dönderip yanımda oturan kuzenime baktım kulaklığını takmış mutlu bir şekilde yolu izliyordu. Pis Göztepeli ne olacak diye içimden geçirdim. Dua ediyordum bir şey olsa, olsa da uçağı kaçırsak. Aksi her şey yolundaydı. İşte yeni hayatımın ilk başlangıcı..