arkadaslar merhaba, umarim iyisinizdir.
birkac bolumdur fark etmissinizdir ki farkli bir bakis acisi ile yaziyorum. sadece bir kismi boyle yazarak basladim buna ama cok alistim. sanirim boyle yazmak daha iyi oluyor bana gore cunku karakterlerin duygularini daha net anlatabildigime inaniyorum. sizce boyle devam etmeli miyim yoksa eskisi gibi sadece jihoon' un anlatimi ile mi yazmaliyim? lutfen dusuncelerinizi yazar misiniz. ve soylemek istedigim bir sey daha var, herhangi bir bolum yayinladigim zaman surekli bakmaya calisiyorum birisi yorum yapmis mi diye. ama genelde cok az yorum geliyor. hatta su siralar hic gelmiyor. lutfen yorumlarinizi esirgemeyin, amacim bu hikayenin kesfedilip on plana cikmasi icin yorum istemek degil gercekden mutlu oldugum icin yorum yapilmasini istiyorum. zaten okuyan kisileri biliyorum (oy verdikleri icin) yani sizin yorumunuz bile benim icin yeterli. yorum geldiginde okuyucu gozunden bakmis oluyorum, sizin ne dusundugunuzu anliyorum. bazen tepkilerinizi goruyorum bunlar ciddi anlamda guzel hissettiriyor. neyse su an saat epey gec oldu bolumu yazip yayinlayacagim hizlica. buraya kadar okuduysaniz tesekkur ederim. simdiden iyi okumalar. 🖤
Hyunsuk son cümleleri söyleyip odadan çıkmıştı, Jihoon bu tepkiyi asla beklemiyordu. Hyunsuk' un kapattığı kapıya ve yere attığı kağıda baktı. Sinirle kapıya doğru gitti ama kapıyı açamadı. Hyunsuk' da kapının diğer yanında gözünden akan yaşları siliyordu. Jihoon' dan ikinci kez ayrılıyordu ve yine güzel bir şekilde veda edememişlerdi birbirlerine. Hyunsuk bu yüzden vedalardan hoşlanmazdı, Jihoon uyanmasaydı belkide içi biraz daha rahat bir şekilde gidecekti. Kendine kızıyordu Hyunsuk, Jihoon' a olan aşkından kendisini unutmuştu. Jihoon' un kendine vermediği değerin milyon katını Jihoon' a verdiği için kızdı kendine. Ağlamamalıydı. Kapının kenarına koyduğu valizi eline alıp asansöre bindi. En alt katın tuşuna bastı. Bir yandan da telefonun açılmasını bekliyordu. Telefonu açıldığında habersizce gittiği mesajerini aramaya başladı. Haruto geldiğinde söylemişti, menajeri ile konuştuğunu. Geç saatlerdi ve büyük ihtimalle Jae uyuyordu. Çantasından şapkasını çıkarıp taktı, ardından maskeyi de yüzüne geçirdi. Haruto' yu aradı bu sefer. Her şeyi biliyordu Haruto ve onun gelmesi daha mantıklı olabilirdi. Asansörün kapısı açıldığında dışarıya çıkıp Haruto' yu aramaya başladı bu sefer. Haruto telefonu hızlıca açmıştı, uyanıkdı. "Haruto, lütfen beni almaya gelir misin? Dönüyorum." Hyunsuk arkadan Yoshi' nin sesini duymuştu. "Yoshi yanında mı?"
"Hmhm." Yanlış bir zamanda aramıştı belki de, Yoshi' nin haberi olmadığı için Haruto rahatça konuşamıyordu. "Haruto lütfen gel, Yoshi' de gelsin. Sorun değil benim için, sadece eve dönmek istiyorum şu an. Benim anahtarımı da alır mısın? Kendi evime gitmek istiyorum." Hyunsuk kimse duymasın diye mırıltı ile konuşuyordu bir yandanda ağlamamak için büyük bir çaba sarf ediyordu. "Tamam." dedi Haruto endişeli bir tonda, Hyunsuk' un ağladığını fark etmişti. Hyunsuk' un gözlerinden yaş akmıyordu ama ağlıyordu. "Geliyoruz. Ağlama sakın." Hyunsuk bir yandan kapıya doğru yürümeye başlamıştı, gece olduğu için daha fazla koruma vardı. Birisi Hyunsuk' un önünü kesti. "Sizi götüreceğiz, bizimle gelin." dedi. "Bir saniye." dedi telefondaki Haruto' ya. Ardından korumaya baktı, şapkadan dolayı pek göremiyordu ama sorun etmemişti bunu pek. Burası gizli yer olduğu için yolu Hyunsuk' un öğrenmemesi gerekiyordu. Mesajlara girerek Haruto' ya konum attı. Eğer Jihoon öğrenmesini istemiyorsa buranın neresi olduğu Hyunsuk öğrenecekti. "Tamam." dedi. Koruma Hyunsuk' u kapıdaki arabaya bindirdiğinde Hyunsuk' da valizini yanına koydu. Eve son kez baktı. Jihoon buradaydı, her ne kadar kızsa bile o buradaydı. Burada kalacaktı. Açık telefonu kulağına götürdü. "Haruto beni bırakacakları yere geldiğimde konum atacağım. Acele etmeden sakince kullanın arabayı. Dikkatli olun." Haruto telefonu kapattığında Hyunsuk' un başına siyah parçayı geçirmişlerdi. Hyunsuk ise sabırla yolun bitmesini beklemeye başladı.
