Στο κόσμο τους τίποτα δεν τους λυγίζει, κανείς δεν τολμά να προσπαθήσει, σαν φωτιά όλα καίγονται στο πέρασμα τους...όλοι. Δυο αδέλφια ενάντια σε όλο τον κόσμο, δυο λιοντάρια καλούνται να ηγηθούν το βασίλειο τους.
Δυο ονόματα, μια οικογένεια, ένα μυ...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
ΕμίλιοΜ.
Έχω έναν κανόνα. Μόνο έναν. Όλη μου την ζωή δεν συλλογιζόμουν όρια, εμπόδια και απαγορεύσεις. Αυτές είναι λέξεις που ποτέ μου δεν κατάφερα να καταπιώ, όμως... έχω έναν ρημάδι κανόνα και πραγματικά το μισώ όταν τον σπάνε.
Αναστενάζω κοιτάζοντας τον άντρα μπροστά μου, αίμα στάζει από το στόμα του και από την μύτη του-που είμαι σχεδόν σίγουρος πως έσπασα- τα μάτια του πρησμένα και σφραγισμένα, αποτέλεσμα του θυμού μου.
Ο αδελφός μου κοιτάζει αδιάφορα από την άκρη του δωματίου, χωρίς τρίχα να έχει ξεφύγει από την θέση της πάνω του και ειλικρινά φλερτάρω με την ιδέα και τον αρπάξω και αυτόν, πως μπορεί να είναι πάντα τόσο ήρεμος...είναι ακόμη ένα μυστήριο της οικογένειας μας.
Προσπαθώ να λύνω τις διάφορες μου με διάλογο, έχω καταλάβει πως οι λέξεις είναι πιο βίαιες από τον φυσικό πόνο. Βέβαια...
Κάποιες φορές οι πράξεις είναι απαραίτητες , οι γροθιές λύνουν πιο πολλά προβλήματα από ότι τα λόγια. Αυτή είναι μια φορά.
Έχω μόνο έναν κανόνα.
«Για τελευταία φορά Τζόν πες μου τι έκανες και θα σε αφήσω» θα σε αφήσω να πεθάνεις. Σκέφτομαι. Οι λέξεις μου πέφτουν αργά στο δωμάτιο, σπάζοντας την ησυχία που επικρατούσε.
Κοιτάζω γύρω μου, την σκοτεινή παλιά αποθήκη, με σάπιους τοίχους, πεταμένα ξύλινα τραπέζια μοιρασμένα στο δωμάτιο ξεχασμένα, καρέκλες σπασμένες ολόγυρα μας. Μόνο ένα τραπέζι στέκει όρθιο και είναι αυτό με τα εργαλεία μου.
Ο Τζόν πετάγεται σαν κάποιος να του πέταξε παγωμένο νερό, αφηνιασμένος, τρομαγμένος, μοιάζει να μην πιστεύει πως αυτό του συμβαίνει πραγματικά. Το στήθος του ανασηκώνεται γρήγορα σαν να μην προλαβαίνει να πάρει αρκετό οξυγόνο.
